Een Mysterieus Paasweekend in Republiek

Het zonovergoten Paasweekend was een kans voor een groep jongeren om te genieten van een welverdiende vakantie in het idyllische vakantieoord “Republiek”. Bij aankomst werd het vakantiehuis begroet met opwinding en gelach. Het huis was ruim, met vier kamers, een uitgestrekte gang, een comfortabele woonkamer, twee badkamers en toiletten, en een keuken aan de achterkant.

Nadat de bagage was uitgeladen en iedereen zich had geïnstalleerd, besloot ik een momentje voor mezelf te nemen en plofte neer op een van de bedden in de kamer aan de voorzijde van het huis. De zon scheen door het raam en zorgde voor een warme gloed in de kamer. Maar binnen enkele minuten voelde ik iets vreemds – een zachte streling over mijn voetzool. Verward ging ik rechtop zitten, mijn ogen strak gericht op het bed. Was het verbeelding? Ik trok het matras omhoog, in de hoop dat een grapjas onder het bed verstopt zat. Maar er was niets, niemand. Huiverig schreeuwde ik luidkeels: “Hey, houden jullie op.” “We zijn er pas”.

Mijn broertje kwam binnen en lachte om mijn ongemak. Blijkbaar was hij ook lastiggevallen door een soortgelijke ervaring in de gang, waar iets aan de haak van de voordeur leek te trekken, terwijl alle deuren en ramen stevig gesloten waren. ‘Ai, kos’ en’, zei hij tegen me, ‘want a san’ ben val mi lastig tu’.

Die avond wilden we een gezellige kaartavond houden. Terwijl ik mijn man en broertje wilde roepen, ontdekte ik dat de deur van hun kamer op slot zat. Verbaasd klopte ik op de deur en hoorde mijn man vragen wie daar was. Maar wat hij zei was verontrustend, want hij beweerde dat de deur niet op slot was. Beide deuren van de kamer bleken op slot te zijn, zonder aanwijsbare reden.Ik hoorde mijn broertje tegen mijn man zeggen, “Yu srot’ a doro noh”, waarop mijn man antwoordde met “no, so vreemd”.

De volgende dag, zaterdag, zette de reeks vreemde voorvallen zich voort. Toen ik naar het toilet wilde gaan, ontdekte ik dat de deur van binnen plotseling vergrendeld was. Zelfs het houten blokje dat normaal als slot fungeerde, zat muurvast. We moesten zelfs een mes gebruiken om het te ontgrendelen. Maar tot onze verbazing was er niemand in het toilet. Wat het huiveriger maakte is toen ik de deur zelf wilde sluiten, ik moest echt kracht zetten tegen de deur, zodat ik het houten blokje kon draaien. De deur kon dus nooit per ongeluk op slot zijn gegaan.



De spanning bereikte een hoogtepunt toen een van de jongeren, Alex, plotseling verdween in de avond. We zochten en riepen zijn naam, maar hij was nergens te bekennen, ook niet langs de kreek. Het hele gezelschap raakte in paniek, tot we Alex uiteindelijk vonden, wrijvend in zijn ogen. Hij lag op het bed. Een ieder begon hem uit te schelden voor deze onsmakelijke grap die hij had uitgehaald. Maar hij beweerde dat hij ons had horen zoeken, maar dat we hem niet konden horen of zien. Er was iets vreemds aan de hand, alsof een onzichtbare barrière ons scheidde.

De volgende ochtend, op zondag, waren we opgelucht dat het weekend voorbij was en we ons konden opmaken om terug te keren naar de stad. Het huis, dat ons in de afgelopen dagen had betoverd met een mix van vreemde gebeurtenissen, lieten we achter ons, met vragen en twijfels die ons nog steeds bezighielden.

Het weekend in “Republiek” was een vakantie vol mysterie en onverklaarbare gebeurtenissen. Wat er precies gebeurde in dat afgelegen huis, blijft tot op de dag van vandaag een onopgelost raadsel, een herinnering aan een Paasweekend dat we nooit zullen vergeten.

Ingezonden door C.