Een Huiveringwekkende Ontmoeting op de Bouterse Highway

Hoi, ik ben Dulcine V. en ik ben 25 jaar oud. Laat me je meenemen naar een nacht die ik nooit zal vergeten. Het was vroeg in de ochtend, ongeveer half 2, en ik was onderweg naar huis op de verlaten Bouterse Highway. Dat is het begin van een bizar verhaal dat mijn kijk op de wereld voorgoed heeft veranderd.

Het begon met een raar geluid dat uit mijn auto kwam, zo’n 3 kilometer van mijn huis. Natuurlijk gebeurde dit op een stuk snelweg waar bijna niemand was. Met mijn hart in mijn keel parkeerde ik mijn auto aan de kant van de weg.

Met een zucht zette ik de motor uit en stond ik daar, omringd door de stilte van de nacht. Ik had geen idee wat er aan de hand was, dus opende ik de motorkap en stapte uit. Eerlijk gezegd snap ik niet veel van auto’s, maar behalve wat vuil zag alles er normaal uit. Geen rook, geen rare geluiden. Ik stapte weer in en probeerde te starten, maar de motor sloeg meteen af en wilde niet meer starten. Daar zat ik dan, vast in mijn eigen soort ‘coma’.



Terwijl de nacht vorderde en ik mijn telefoon gebruikte om hulp te vragen, besefte ik dat mijn batterij bijna leeg was en ik bijna geen beltegoed meer had. Bellen om hulp was geen optie. Ik dacht eraan om andere automobilisten om hulp te vragen, maar de gedachte aan vreemden maakte me nerveus. Ik had wel wat zelfverdedigingstraining gehad, maar dat leek me niet genoeg in deze afgelegen omgeving.

Toen kwam ik op een idee. Ik deed mijn ramen een stukje open en vergrendelde de deuren. Terwijl ik zat na te denken over wat ik kon doen, zag ik ineens iets bewegen in de verte. Ik richtte mijn aandacht erop en zag iets in het licht van een lantaarnpaal. Het was iets… vreemds, een schimmig figuur in de duisternis. Een soort vormloze massa.

De duisternis leek om het figuur heen te kronkelen en ik was getuige van een beangstigend en ongrijpbaar schouwspel. Daar stond het, in de duisternis, en begon te veranderen. Het was bijna hypnotiserend en eng tegelijkertijd. Ik zat verstijfd en staarde naar het figuur.

Het was alsof de nacht zelf zijn adem inhield terwijl het figuur veranderde. Het leek te bewegen en te veranderen alsof het uit puzzelstukjes bestond. Het gekraak van botten vulde de lucht, als een akelig geluid dat de verandering begeleidde.



Langzaam begonnen de botten van het wezen te veranderen, alsof het zichzelf opnieuw aan het vormgeven was. Het was als een bizarre transformatie die je alleen in een nachtmerrie zou verwachten. Eerst veranderden de vingers, buigend en kronkelend als takken in de wind. Terwijl de vingers veranderden, begonnen de handen, armen en schouders te volgen.

Het was zo’n raar gezicht, alsof de grens tussen realiteit en nachtmerrie begon te vervagen. De botten kraakten en bewogen en het wezen veranderde van vorm. Wat eerst een zwarte schaduw leek, veranderde in iets anders. Iets dat ik herkende, maar tegelijkertijd niet kon geloven.

Terwijl de verandering plaatsvond, begonnen de contouren van een gezicht zich te vormen en te hervormen. De mond werd zichtbaar terwijl het figuur een angstaanjagende schreeuw uitstootte. Mijn hart bonkte in mijn keel toen de ogen verschenen en rechtstreeks op mij gericht waren. Het was… een wezen dat op mij leek, maar tegelijkertijd compleet anders was. Het was angstaanjagend en vertrouwd tegelijk.

Ik kon mijn ogen niet van het wezen afhouden terwijl het langzaam naar me toe bewoog. Ik voelde mijn hartslag in mijn keel bonken en wist dat dit geen gewone ontmoeting was.



In paniek besloot ik de politie te bellen met het noodnummer, een van de weinige nummers die ik kon bellen zonder beltegoed. Ik legde uit dat mijn auto kapot was en dat ik me niet veilig voelde vanwege het vreemde “figuur” buiten. Een agent beloofde dat ze zouden komen en ik wachtte, met mijn blik op het schimmige figuur gericht.

Uiteindelijk verscheen er een politieauto met zwaailichten in de verte. Het figuur leek het ook te zien en draaide zich om, en rende weg op vier poten. Ik gilde het uit angst en opluchting toen de politieauto langs me reed en achter mijn auto parkeerde. De agent kwam naar mijn raam toen ik de deur opende.

“Had u weer in uw auto plaatsgenomen?” vroeg de agent. “Ik stond de hele tijd in mijn auto,” antwoordde ik met een trillende stem.

De agent dacht dat ik in paniek was, maar ik wist wat ik had gezien. Hoewel het niet te verklaren was, blijft het beeld van het figuur in mijn hoofd. Het blijft me achtervolgen en ik vraag me af of anderen iets soortgelijks hebben meegemaakt. Soms voelt het alsof de grens tussen onze wereld en het onbekende heel dun is. Heel soms worden we geconfronteerd met iets dat buiten onze realiteit valt. Wat voor wezen was dat? Kwam het uit een andere dimensie? Het enige wat ik zeker weet, is dat deze ochtend voor altijd bij me zal blijven.