Hi allemaal. Ik ben Monique en ik ben docent van beroep. In de periode toen hetgeen ik jullie nu ga vertellen gebeurde, was mijn partner uitlandig en was ik dus echt alleen thuis. In mijn wereld is er een verborgen dimensie, een donkere sluier die ik kan aanvoelen en soms zelfs kan zien. Maar ik vermijd het om er rechtstreeks naar te kijken, want de schaduwen die zich achter die sluier verbergen, zijn angstaanjagend.
Het begon allemaal op mijn werk, waar een onheilspellend gevoel, bezit van me nam. Op dat moment negeerde ik het nog. In een competitieve werkomgeving is het immers niet ongewoon dat mensen hun uiterste best doen om hun positie te versterken en of om hogerop te klimmen. Maar ik bleef vriendelijk tegenover mijn collega’s, ondanks dat onbehaaglijke gevoel dat me beheerste.
Op een dag gaf ik mijn leerlingen de opdracht om een boek te lezen, en ik bracht een assortiment boeken mee waaruit ze konden kiezen. Een van mijn collega’s, die het betreffende vak doceerde, was nieuwsgierig naar een van de boeken en vroeg of ze het mocht lenen om het te beoordelen. Zonder aarzelen stemde ik toe en vergat al snel het voorval. Ik vergat het voorval voor bijna het gehele schooljaar.
De dag van de uitslag brak aan en mijn collega gaf me het boek terug. Ik stopte het nonchalant in mijn tas zonder er verder bij stil te staan. Die avond, toen ik de trap op wilde lopen om naar bed te gaan, deed zich een verschrikkelijke gebeurtenis voor. Plotseling stond mijn overleden “schoonmoeder” voor me, met haar rug naar me toegekeerd. Mijn hart maakte een sprongetje van vreugde, want mijn schoonmoeder had altijd veel van me gehouden.
Maar toen, in een onheilspellend moment, drong het tot me door dat ze veel kleiner van gestalte was dan ik me herinnerde. Haar verschijning was als een gruwelijke nachtmerrie die uit de diepten van de hel was ontsnapt. Haar ogen, eens vriendelijk en zacht, waren nu diepe, glinsterende poelen van duisternis, waarin geen greintje menselijkheid meer te bespeuren viel.
Haar lippen, ooit roze en warm, waren nu getransformeerd tot een grimas van eeuwige pijn, opengesperd in een angstaanjagende grijns die haar tanden onthulde. Ze stond daar als een demonische schaduw, haar aanwezigheid doordrenkt met een koude, duistere energie die de kamer vulde.
Mijn hart sloeg over van woede terwijl ik de verschrikkelijke waarheid onder ogen zag: dit was niet langer mijn geliefde schoonmoeder, maar een monsterlijke entiteit, een gruwel die geen plaats had in de wereld van de levenden. De herinnering aan haar warme genegenheid was vervangen door de ijzige greep van de duisternis, en gewoon voelde ik de adem van het kwaad op mijn huid.
Mijn woede over de bedrieglijke verschijning overmeesterde me, en ik greep het wezen bij de haren en begon wild om me heen te slaan. Plotseling verdween het, als rook in de wind. Ik wist dat wat ik had gezien niet van deze wereld was, maar ik besloot toch naar boven te rennen om te proberen te slapen, hoewel mijn hart nog steeds in mijn keel bonkte.
Mijn kat lag in de kamer, maar plotseling verstijfde ze en sprong op, rende de kamer uit met een blik van pure angst in haar ogen. Ik sloeg de deur onmiddellijk dicht. Ik hoorde toen zachte voetstappen op de trap. Mijn oren spitsen zich, en ik staarde naar de deur. De voetstappen naderden mijn kamer en een kille rilling gleed over mijn rug en opeens was het weg…mijn angst was verdwenen. Ik wist dat dit de aanwezigheid van mijn schoonvader was. Hij had ooit gezegd dat hij zich geen zorgen maakte als er iets met mijn man was, maar dat hij altijd klaar zou staan als ik in gevaar verkeerde.
Ik legde mezelf gerust en probeerde te sluimeren en viel bijna in slaap toen plotseling een fluisterende stem in mijn oor klonk: “Dat ding is meegekomen met dat boek!” “Verbrand het!” Het was al 2 uur ’s ochtends, maar ik aarzelde niet. Ik stormde naar buiten, het boek stevig in mijn handen geklemd, en stak het in brand. De vlammen laaiden op en verslonden het boek, en ik voelde een diepe opluchting. Sinds die nacht heb ik niets meer ervaren.
Ik ben nu extra op mijn hoede. Een collega is en blijft een collega, maar zal nooit een vriend zijn. Ik weet dat het kwaad nog steeds rondwaart, wachtend op een nieuwe prooi om zich aan vast te klampen.
#Paranormaal #Demon #Spookverhaal #Bovennatuurlijk #Angst #Duisternis #Mysterie