Het was toen ik veertien jaar oud was, een tijd die ik me nog goed herinner. We waren net verhuisd en hadden ons intrek genomen in een gloednieuw verkavelingsproject. De buurt was nog niet drukbevolkt, en er gingen tal van verhalen rond over vreemde gebeurtenissen in dat gebied. Wat ik zelf meemaakte, begon echter al toen ik elf was, kort na onze verhuizing. Elke nacht rond een vast tijdstip werd ik plotseling wakker. Mijn naam is Judith en dit is mijn verhaal.
Het geluid dat me uit mijn slaap rukte, was dat van hoeven die over de zandweg denderden. Eerst hoorde ik ze naderen, dan langs ons huis gaan, en vervolgens nam het geluid weer af. Aan het einde van de weg keerden de hoeven om en renden opnieuw langs ons huis. Dit ritueel herhaalde zich keer op keer terwijl ik wakker lag, mijn adem inhield en mijn oren spitste.
Eens, uit nieuwsgierigheid, besloot ik uit bed te sluipen en uit het raam te kijken. Maar het voelde alsof mijn moeder op de loer lag. Ze leek te weten wat er gaande was. “Ga weer liggen,” fluisterde ze, “ga alsjeblieft weer liggen.” Haar reactie bevestigde dat ik niet de enige was die dit mysterieuze geluid hoorde.
Op een dag was er een bruiloftsfeest in de buurt en natuurlijk werden alle buren uitgenodigd. Ik had echter een hekel aan dat soort feestjes en weigerde mee te gaan. Mijn moeder besloot me alleen thuis te laten. Ik ging vroeg naar bed en op die specifieke avond begon het paard precies op het moment dat mijn moeder het huis verliet, te draven. Ditmaal hinnikte het ook. Maar het meest verontrustende was dat het geluid stopte voor ons huis en ik het paard duidelijk hoorde snuiven. Angst bevroor me terwijl ik roerloos in bed lag. In de verte hoorde ik de muziek van het feest en bad ik dat het snel zou stoppen en mijn moeder weer thuis zou zijn.
Op die merkwaardige dag gebeurde er echter iets anders. Mijn horloge begaf het plotseling, en ook de klok van mijn moeder stopte met tikken. Het eerstvolgende huis was ongeveer tweehonderd meter verderop. Ik moest vroeg opstaan om de schoolbus te halen, maar zonder klok wist mijn moeder niet hoe laat het was. Ze zag het licht branden in het eerstvolgende huis, en aangezien de kinderen daar ook naar school gingen, nam ze aan dat het tijd was om op te staan. Ze maakte me wakker en ik begon me klaar te maken.
Aangezien het een nieuw project was, was er nog geen straatverlichting in dat deel van de buurt. Ik verliet ons huis en bevond me plotseling in een doodstille straat. Normaal gesproken zouden er op dit uur al mensen op weg naar hun werk zijn, maar er was geen ziel te bekennen. Mijn ogen werden naar de straatverlichting op de hoofdweg getrokken, en ik begon te lopen. Het voelde alsof er een onheilspellende sfeer hing, maar ik zette door. Halverwege de weg hoorde ik plotseling een fluistering van mijn naam, helder en duidelijk. Het klonk als de stem van mijn moeder, maar er was iets verontrustends aan. Ze riep me nogmaals, maar ik herinnerde me wat ze me had geleerd: nooit antwoord geven als iemand je ’s nachts roept.
Ik stopte met lopen en bleef roerloos staan om te luisteren. Ik twijfelde aan de oorsprong van die stem. Het klonk als mijn moeder, maar ze zou me niet zo luidruchtig roepen. Als ik iets vergeten was, zou ze me zijn nagelopen. Terwijl ik daar stond, hoorde ik mijn naam opnieuw. Het was luider, dwingender. Ik besefte dat het niet mijn moeder kon zijn en begon sneller te lopen. Een derde keer klonk mijn naam, maar ik gaf nog steeds geen antwoord. Ik rende het laatste stukje om onder het licht van een straatlamp te komen. Daar voelde ik me veilig, hoewel alles om me heen in duisternis gehuld bleef.
Terwijl ik onder de straatlamp stond, wachtte ik tot de zon zou opkomen. De duisternis fluisterde om me heen met stemmen die ik nooit volledig zou begrijpen. Wat of wie me riep, zou een raadsel blijven.
Ingezonden door Anoniem
Creatief Recht: ML
#Mysterie #Paranormaal #NachtlelijkPaard #Spanning #Onverklaarbaar #Angst #Avontuur