Goede dag Spuku Tori en alle lezers. Ik wil al heel lang mijn verhaal met jullie delen. Mijn naam is Denise, en ik ben een dame van boven de 40 jaar. Na het lezen van alle gebeurtenissen in de verhalen hier op Spuku Tori, besloot ik om mijn verhaal publiekelijk te delen.
Mijn verhaal begint toen ik een klein meisje was van 7 jaar. Ik ging naar de L.D.Aksel School in de buurt van de Slangenhoutstraat. Ik woonde toen aan de Toekomstweg. Mijn broertje, zusje en ik legden elke schooldag de 1 kilometer afstand tussen ons huis en de L.D. Aksel School te voet voor 30 minuten heen en 30 minuten terug. We moesten vroeg vertrekken om op tijd te zijn, dus gingen we vaak eerder van huis.
Op een dag, toen mijn broertje en zusje de griep te pakken hadden, moest ik alleen naar school gaan. Dit keer was ik eerder dan normaal klaar, omdat ik niet hoefde te wachten op de anderen, dus vertrok ik eerder van huis. Het was een uur of kwart over 6. Het was nog donker toen ik op school aankwam.
Laat me even uitleggen hoe de klaslokalen lagen. Het schoolterrein van de kerk had de eerste en tweede klassen helemaal achteraan, grenzend aan de begraafplaats. Er was een zinken schutting die als afscheiding diende. De andere klassen stonden rechts en links aan de voorkant, langs de Slangenhoutstraat. Daarnaast had je het nieuwe schoolgebouw dat ook grensde aan de begraafplaats, waarvan de muren van de school dienstdeden als scheiding.
Toen ik dus op school aankwam, was ik echt helemaal alleen, er was geen enkele andere leerling. Ik zat op een oude schoolbank buiten op de gang voor een van de klaslokalen en keek naar de schutting. Het was opvallend stil, buitengewoon stil zelfs, maar ik voelde geen angst; ik zat daar gewoon rustig.
Langs de straat waar de kerk stond, was er een versmalling naar de klaslokalen daarachter. Het was een beetje donker daar, vooral vanwege een grote pommerakboom in het midden. Terwijl ik daar zat, begon het lichtjes te waaien, ook al was het eerder windstil. De zachte wind leek een fluistering mee te voeren van een vrouwenstem die mompelde en diep zuchtte.
Opeens zag ik iets vanuit de straatkant, ongeveer een meter boven de grond. Het was een dikke mist wolk die eruitzag als een peperhuisje (een soort ijshoorntje; dat puntige wafel voor ice cream; maar dan met de punt naar boven) en leek te zweven. Vastgenageld aan de bank, aanschouwde ik hoe de mistwolk zich transformeerde tot een gedaante. Het was een vrouw met lang haar, maar ze had geen benen; haar bovenlichaam eindigde in een punt. Haar gezicht was vreemd, het was strak gespannen tot een punt en haar ogen waren als pimentkorrels. Ogen als ronde lontai.
Ze keek niet naar mij, maar leek gefocust op een bepaalde plek. Ze bewoog langzaam en ik kon haar goed zien. Ze zweefde recht voor mij en ging dwars door de schutting de begraafplaats in. Voor mij was het fascinerend, want ik had zoiets nog nooit gezien.
Hoewel ik besefte dat dit niet normaal was, voelde ik geen angst. Ik moet zeggen dat de ruimte achter de schutting geen echte klaslokalen waren, het was meer een opslagruimte voor draagrekken waarop de doodskisten werden gelegd. Deze ruimte was omgebouwd tot klaslokalen vanwege ruimtegebrek.
Ik herinner me dat de juf altijd tegen ons zei dat we niet achter het schoolbord mochten gaan. Maar je weet hoe kinderen zijn; ik was koppig en nieuwsgierig. Achter in die ruimte was een soort platform met veel houten draagrekken. Toen ik thuiskwam, vertelde ik mijn moeder onmiddellijk wat ik die ochtend had meegemaakt. Sindsdien mochten we nooit meer zo vroeg naar school gaan.
Lieve mensen, terwijl ik zat te staren en te staren, leek het alsof ik in een film zat. Ik heb later van oudere mensen begrepen dat de entiteit te laat was die dag, daarom heeft het me niets aangedaan. Het had heel anders kunnen aflopen, maar God zij dank dat Hij me heeft beschermd. Dus ik begrijp dat degenen die daar begraven liggen, inderdaad op hun plaats rusten. Wanneer je zoiets zelf meemaakt, weet je het zeker.
Dat is mijn verhaal. Ik heb nog een andere ervaring die mijn moeder heeft meegemaakt op een vroege ochtend, maar dat zal ik een andere keer vertellen.
Ingezonden door: Anoniem
Creatief Recht: DV