Republiek Bezoek Ik Nooit Meer

#‎SpukuTorie 182015 “Republiek here we come” was onze slogan voor de vakantietrip. We maakten nog de grap: We gaan met 10 en keren terug met 10…niet meer en niet minder. We hadden een huis gehuurd voor het weekend met uitzicht op de kreek. Ik ben van nature een echt natuur mens en ik breng vaak bezoeken aan het bos voor studies en research. Ik zit op Adek. Die nacht bij het kampvuur hadden we het zoals altijd over vreemde verhalen en geesten van Republiek. Ik ben niet bang van zulke dingen omdat ik een nuchtere kijk heb op zulke zaken…en ik neem zulke verhalen altijd met zout. Wat later in de nacht zijn we gekropen in onze grote slaapzak en spraken nog lang door tot hij me kuste en zei: “Wanneer ik morgen doodga, vertel het aan je planten hoeveel ik van je hield, vertel het aan de wind die uit de bomen klimt en uit de takken valt hoeveel ik van je hield, vertel het aan ons kind nog jong genoeg om het te begrijpen, vertel het aan een dier door het misschien maar aan te kijken, want nu hou ik van je ‘babe’…welterusten…het was het mooist dat hij me heeft gezegd en we zijn zo in slaap gevallen.



Ik werd gedurende de vroege ochtend wakker van een droom waar ik zwom in water en vocht om boven water te blijven terwijl waterplantjes zich krulden om mijn ledematen. Ik hoorde heel ver de stem van mijn vriend roepen \’Lucelle Lucelle\’ en ver in het donkere water zag ik zijn gezicht en ik schrok wakker. Mijn vriend keek me aan met een bezorgde blik en lachte “goede morgen babe”. De dames is de groep waren het ontbijt aan het opzetten terwijl de here voorbereidingen treffen voor de lunch. Na het ontbijt zijn we gelopen naar de pier met onze koffie. Hij nam zijn baddoek mee, spreidde het voor mij uit en sprong met een plons in het water. Ik ben gaan zitten op de pier met mijn benen in het water. Ik voelde een zachte streel aan mijn voeten die in het water waren. Ik keek voorover het donkere water in en zag mijn gezicht voor even en ineens zag ik het gezicht van mijn vriend terwijl hij angstig uit zijn ogen keek met een open mond. Ik voelde tintelingen op hetzelfde moment en een krampachtig gevoel in mijn benen terwijl ik geen beweging kon maken in mijn benen. Ik schrok zo erg dat ik mijn kop koffie in het water heb laten vallen en ik gilde van angst en vrees terwijl ik mezelf optrok van de pier zodat mijn benen uit het water konden komen. Toen mijn benen uit het water waren zag ik het water opborrelen en er bewoog iets in en werd toen troebel. De anderen renden naar mij toe en enige wat ik toen nog kon uitgillen is de naam van mijn vriend. Iemand sprong in het water om hem eruit te halen…tevergeefs…5 dagen passeerden totdat we hem vonden op dezelfde plek dat ik zijn gezicht heb gezien.



Het gedicht had heb ik opgeschreven en op zijn begrafenis voor gelezen. Ik weet nu dat de Vrouw van de Coropina iets hiermee te maken heeft. Ik heb het gedicht dat hij had opgezegd gevonden op het net en het eindigt met deze woorden: “Maar, vertel het aan geen mens. Ze zouden je niet geloven. Ze zouden niet willen geloven dat alleen maar een man, alleen maar een vrouw, dat een mens een mens zo liefhad, als ik jou.” Ik heb de plek nog bezocht en heb dit gedicht opgezegd…het water borrelde op. Ik ga nooit meer naar Republiek.

El Dorpha “Admin Collectief”