#SpukuTorie 202015 Een jaar lang werd er voorbereid om het huis van oma en opa te renoveren en groter te maken speciaal voor familie die op vakantie wil komen. Een soort van vakantiehuis. Opa was ook al slecht ter been en hadden ook zijn kamer verruimt en voorzien van alle gemakken voor verzorging. Om dit alles te kunnen doen zouden we het heel erg moeten beslaan met nieuwbouw. Dus het grote kippenhok verkleinen en het oude berghok opruimen. Tijdens het opruimen van het berghok stuitte ik tegen een schilderij die gewikkeld was in karton en krantenpapier. Het lag zeker een meter diep in het zand. Ik heb hem meegenomen naar de badkamer en zette het onder de kraan om zo het papier weg te wassen. En daar kwam een gezicht tevoorschijn van een jong meisje, ze leek indiaanse te zijn. Ze zat op een krukje met een pop in haar hand en een rode jurk met twee grote knopen erop bij de brede strips. Haar haren waren in twee vlechten naast haar hoofd met grote witte strikken erin. Een mooie glimlach. Ik vroeg me direct af wie het zou kunnen zijn. Na het te hebben afgedroogd ben ik gerend naar mijn oma om te vragen of ze het schilderij van ergens kent. Ze wist van niks en herkende het ook niet, laat staan het kind dat is geschilderd. “Waar heb je het gevonden”, vroeg ze. “In de grond in het oude berghok”. Vraag je opa dan, hij zal wel weten. Mijn opa zat in zijn rolstoel en zette zijn bril op om een betere kijk te nemen op het schilderij. “Dit was lang geleden” zei hij. “Wat was lang geleden opa?” vroeg ik. “Jonge, je moet niet zo nieuwsgierig zijn, bonk a san gwe, het is je aangeraden, niet voor zomaar was het begraven” zei opa. “Heb jij het daar begraven opa?” Heb jij het gedaan?” vroeg ik, maar opa zei geen kik meer. “Ach, mijn opa wilde gewoon stoer doen”, dacht ik.
Ik zette het schilderij achter de koelkast zodat het kon drogen. Ik heb het schilderij daarna opgeslagen en heb niet meer ernaar gekeken tot de periode dat het huis zo goed als nieuw was opgeleverd. Het huis had 4 kamers erbij gehad en de garage liep van de straat door naar achter over het oude berghok gedeelte en in een L-vorm bij het oude kippenhok. 5 Auto’s konden er maximaal in. Een avond kwam ik van een paar vrienden en reed de inrit op en drukte op de afstandsbediening om de deur open te maken. Ik parkeerde altijd achteruit zodat het makkelijker was om uit te rijden. Ik gebruikte mijn zijspiegels en …what the fuck…het was een rechtsstuur auto…in de linker spiegel zag ik in de verte een vaag ding in rood…ik keek toen in mijn achteruitkijkspiegel boven maar zag niks…ik keek terug in die ene zij spiegel maar zag niks meer. Ik reeds de auto achteruit en maakte de garagedeur dicht. Ik maakte de auto uit en liep nog een aantal keren rond die auto, vragende en proberen rationele dingen te bedenken, misschien was het rode remlicht dat weerkaatste van de muur…Ik nam de zijdeur en ging via de trap naar boven, nam een bad, keek nog naar tv totdat de balkondeurhendel naar beneden ging en de deur opensprong. “Jean-Paul” zei ik tegen mezelf, “je hebt die deur niet op slot gedaan en check die hendel want het is zeker defect, dus niets aan de hand”. Maanden gingen hierna voorbij maar met mijn opa ging het slechter, dementie schakelde. Er was toen een thuiszorg voor hem geregeld. Een keer spraken zij en ik over de gezondheid van mijn opa en toen maakte ze een interessante opmerking: “Je opa haalt elke keer het woord ‘Piruku’ aan als hij richting het raam naar buiten kijkt. (Intussen kon mijn opa niet meer lopen en lag hij meer in bed of rolstoel) en bijna altijd bij het eten vraagt hij of Piruku ook al heeft gegeten.” Zij lachte nog erom en zei dit is een teken van dementie. “Nee”, zei ik…”volgens mij moet ik je wat laten zien”. We gingen naar boven en ik liet naar het schilderij zien…”Wie is dat?” vroeg ze. “Ik denk dat dit Piruku is”. Ik heb haar verteld waar ik het had gevonden en wat ik denk dat ik had gezien toen ik achteruitreed de garage in. Nu kunnen we speculeren dat Piruku haar naam is. “Ik ga erachter komen wie het is en waarom ze hier is”.
De avond nadat iedereen in slaap was, had ik vrienden die met het spirituele bezig zijn gevraagd om thuis bij me te komen en een seance te houden. We zijn in de garage gaan zitten op de vloer in een cirkel en hielden elkaars handen vast. (IK WIL IEDEREEN AFRADEN ZELF EEN SEANCE TE DOEN). We hadden een 1 bij 1 meter vierkant stuk triplex gevonden en dat was in het midden van de cirkel. Erop stonden de letters van het alfabet, cijfers, de woorden ja en nee, het woord DAAG. Een vriend van mij was de leider en begon dus de regels door te spelen aan iedereen. “De cirkel mag nooit verbroken worden, wat er ook om je heen gebeurt” zei Jason. Hij strooide babypoeder achter ons op de grond en zette een leeg glas in het midden van het triplex. Hij vroeg wie er allemaal daar is en ook dat Piruku naar voren moest komen en plaatsnemen in de cirkel. Ik kan niet alles vertellen in detail anders gaat dit verhaal te lang worden. Wat ik me wel kan herinneren is dat we het glas hebben gebruikt om antwoorden van haar te krijgen. De woorden Apura, dood, vader, rivier, pijn, weg, aard, moeder. Wat er eruit hebben gehaald toen is dat ze is verdronken in de rivier ergens in Apura. We hebben haar toen gevraagd te groeten zodat we kunnen afsluiten…. Maar ze bleef het glas stoten op néé. Ineens hoorden wij allemaal beweging om ons heen, ik rook verdampt water en een stank. Jason begon luider te praten en zei tegen hetgeen dat contact wilde maken, níét welkom is in de cirkel. “BLIJF BUITEN” zei Jason. Het werd koud toen ineens een 6 duim steen in het midden van de cirkel viel, basterden het glas in scherven. We lieten elkaar los en het werd gelijk stil, te stil zelfs, iedereen keek voor zich uit verstard, en ik hoorde mijn naam “Pauly-Pauly”. Het was mijn opa. Ik rende via de trap naar boven om dan via die binnen trap naar beneden te gaan zijn kamer in. Hij keek naast me heen, niet in mijn ogen, maar naast mij. Hij wees naar flessen die hij op de plank had staan, “gooi dat Pauly, gooi dat noso a latie”.
Ik wist niet wat hij bedoelde maar ik nam 3 flessen en begon het vloeistof te strooien over de vloer, keuken, gangen, overal waar ik kon en daarna heel bovenhuis daarna in de garage waar iedereen nog in een cirkel zat…..ik zat ook….ik zat daar…..ik gooide de vloeistof over iedereen en over de hele ruimte toen ik de vloeistof op mezelf gooide, waar ik mezelf zag zitten, hoorde ik glas vallen, hoorde een oorverdovend gezoem en ineens hoorde ik Jason z’n stem zeggen “DAAG” en “Jullie kunnen loslaten”. Ik maakte mijn ogen open en het bord was nog heel, zonder de steen, wij allemaal waren net en rookten naar een soort alcohol. Jason zei nog dat we moeten oppassen met de poeder achter ons………en zo stonden we voorzichtig op…we maakten de lichten aan en zagen dat er afdrukken waren van voeten in de poeder achter de zitplaatsen van ons allemaal.
Jason en de anderen zeiden dat er iets anders was…dat waarvoor Piruku bang is en ons probeerde te waarschuwen. Best is om het schilderij weg te doen omdat er een emotionele en geestelijke link is met Piruku. Die avond nadat iedereen was vertrokken liep in naar boven en zag witte voetsporen, ze kwam tot bij mijn opa’s bed. “Het je het gedaan” vroeg mijn opa. Ik zei “Ja”. “Zij is mijn dochter die verdronken was in Apura…mijn Piruku”. Mijn opa stierf 3 weken daarna.
El Dorpha “Admin Collectief”