#SpukuTorie 382015 Hallo allemaal. Ik ben ampertjes 21 jaar oud en was eigenlijk mijn ervaring met “iets” helemaal vergeten, totdat ik deze Facebook Pagina heb gevonden. Alle herinneringen van het verleden komen naar boven en ik heb besloten ze met jullie te delen. Dit alles begon ongeveer 3 jaren geleden en het was echt vreemd.
Er waren momenten in mijn leven die het gezelligst waren met mijn jongste zus. We waren de beste vriendinnen en konden heel goed met elkaar opschieten. Het begon allemaal een middag, toen we in onze kamer waren. We hadden elk een eenpersoonsbed aan weerszijden van de gang, geflankeerd door onze klerenkast. Ik zat op de vloer voor de klerenkast mijn boeken voor de volgende dag klaar te leggen voor school. Het ging zo snel dat ik dacht dat het iemand was die langsliep bij de deur en dus het beeld creëerde in de spiegel die voor mij stond. Ik bleef stil en tuurde in de spiegel naar de deur, en woeps…daar ging weer een donker iets vliegensvlug langs mijn kamerdeur. Ik was niet bang omdat ik ook geen besef had van wat het is. Ik ging verder met mijn boeken klaarzetten totdat plotseling de deur van de klerenkast langzaam openging…. Juist het gedeelte waar de spiegel aan zit. Ik stond direct op en maakte een aantal stappen achteruit. “Wat is dit nu”: zei ik tegen mezelf. Mijn zusje die al die tijd gewoon op bed lag, muziek te luisteren, keek me met fronsende wenkbrauwen aan. “Wat is er nou met jouw”: zei ze.
Ik wilde mijn zusje niets vertellen, eigenlijk uit vrees dat ze bang zou worden. Wat ik nu nodig heb is allesbehalve een bang zusje. Ik durfde mijn moeder nog niks te zeggen over mijn ervaring omdat ik ervan uitging dat het een gepasseerd station is, het zal niet nog een keer gebeuren. Die avond, na het avondeten, hebben we nog een leuke film gekeken op tv. Op een gegeven moment gedurende de film maakte ik de opmerking: “Waarom hebben ze in de film een donkere gedaante van een vrouw in elke ‘shoot’?”. Niemand gaf me antwoord. Ik vond het al vreemd genoeg dat er in stukjes van de film, een zwarte silhouet van een vrouw te zien is. Misschien is het wel deel van het verhaal in de film. “Spannend” dacht ik tegen mezelf. Maar de film eindigde niet goed naar mijns inziens (zo open). Maar goed, het zal de film zelf wezen, totdat… Mijn hart stond bijna stil toen mijn moeder de tv uitdeed en zei: “Meisjes, slapen”. Op het zwarte scherm van de tv, die nu uitstaat, zag ik in de verte een silhouet in de gang en binnen een fractie van een seconde verdween het. Het stond al die tijd achter ons in de gang te kijken.
We zijn toen maar gaan slapen. Al gauw waren we in diepe rust of ik hoorde stemmen, gepraat of een soort van conversatie. Het was zo luid dat ik het goed kon horen, maar het was ook zo duidelijk dat ik niet kon verstaan wat er gezegd werd. Het leek op een gesprek tussen twee mensen, maar bijna wilde ik zeggen dat het in een taal is die ik niet kan verstaan…opeens was het muisstil. Ik hoorde een geluid alsof er in de verte op een langzaam ritme geklapt werd. Het tempo versnelde totdat het geluid zo dichtbij was en ik de laatste klap tot in mijn ziel kon horen. Ik wilde opspringen uit bed maar ik kon niet, mijn mond probeerde ik open te maken om te gillen maar er kwam niks uit, ik probeerde te vechten met mijn lichaam maar er gebeurde niets. Enige wat ik kon doen is kijken, ik keek in het rond en zag mijn zusje. Ze maakte haar ogen waren open en ze keek naar haar bed voeteneind. Ik zag haar kijken en langzaam haar hoofd draaien naar mijn richting toe. Aan haar voeteneind stond een vrouw in witte klederen en haren die over haar hele gezicht hangen en langzaam waaien in een onzichtbare wind. Haar arm was uitgestrekt naar mij. Ik probeerde mijn zusje te roepen, maar ik kon nietsdoen. Het leek erop alsof ik vast zat.
Ik had maar een enkel gevoel en dat is mezelf gewoon te laten gaan in wat zich nu afspeelde. Misschien moet ik het niet bevechten. Misschien is het iets dat niet zo erg is als ik dacht. Ik heb mezelf laten gaan en kan me niks meer herinneren van wat er daarna is gebeurd.
De zon was al op toen mijn moeder bij de deur stond en riep: “meisjes, wakker worden, het is al tijd”. Ik stond op en zat nog even op bed bij te komen van de slaap en de herinneringen van de avond daarvoor. Nadat we waren gedoucht zaten we al in de auto onderweg naar school, toen mijn zusje me toefluisterde: “Ze was in de kamer toch Zam, ze was in de kamer”. Mijn moeder ving op wat mijn zusje tegen me zei. “Is er iets dat ik gemist hebt dames”: vroeg mijn moeder. We hebben haar verteld…alles. Zelfs mijn zusje heeft verteld wat ze heeft gezien bij haar bed. “Zorgen jullie ervoor dat jullie die ‘printa-bezem’ in een hoek in jullie kamer zetten.”: zei m’n moeder. “Waarom dan ma?” vroeg mijn zusje. “Omdat ik weet wat het is en ik heb er absoluut de pest in dat het ook bij jullie is gekomen” zei ze een beetje ongerust. “Er waren zelfs mensen komen kijken naar ons huis toen ik jullie leeftijd had. “Ze zeiden aan oma en opa dat ze Elise heette.”: zei mijn moeder.
Maar opeens uit het niets zei mijn zusje: “Nee ma, ik weet hoe ze heet…ze heet Sara”. “Wie heet Sara”: vroeg ik een beetje verward. “Zamora”, zei mijn zusje, “Ze heet Sara, de vrouw voor mijn bed”.
“Ingezonden”