#SpukuTorie 472015 Het plan was om een ‘roadtrip’ te maken naar een nieuwe destinatie en tegelijkertijd een destinatie waar er al heel veel wordt gepraat in de volksmond. We namen het besluit naar Moengo te gaan. Op Stafdorp was er geen huis meer beschikbaar dus belden we hier en daar met mensen om minstens een vrij huisje te kunnen krijgen ergens in Moengo.
Het was ons gelukt om een huisje te vinden aan de Sumatrastraat op Moengo, niet ver van de politiepost. Het was niet een te groot huisje, maar net genoeg voor ons om in te kunnen overnachten. We zouden in principe alleen op Moengo vertoeven en proberen informatie in te winnen van mensen die daar wonen en bekend zijn met de verhalen. We hebben onze eerste interviews gehad bij een “Mall” dichtbij een geel BBQ Wagen Stand. Al bij de eerste vragen die we stelden leek het alsof iedereen terugdeinsde voor het geven van goede antwoorden. 1 van ons stapte naar een man die in de omgeving was van die “Mall” en stelde de vraag of hij wel wist te vertellen waar we wat zouden kunnen vinden. Hij zei dat we bij de brug kunnen kijken, maar dat we er zeker van moeten zijn om voor 18:00 uur van daar te vertrekken. “U’m’ gwe fu drape fos’ siksi yuru…U’m gwe fu dape!!!”, zei hij nog luid. We namen zijn advies wel ter harte. Maar we hadden ook andere plannen. De volgende ochtend zouden we dus vertrekken naar Albina, want alleen zo zouden we de brug kunnen bezoeken.
We kwamen veilig aan op Albina, hebben nog een bezoek gebracht aan het strand en de drukte van mensen die rennen naast onze auto en vragen of we naar de overkant wilden varen. Na een beetje te hebben rondgewandeld zijn we wat gaan eten. In de tussentijd probeerden we ook een paar mensen te interviewen. Van 1 van de mensen was het een iets oudere man die ons wist te vertellen dat het te onrustig is om bij de brug een bezoek te brengen. Er zijn nog heel veel plekken te Moiwana die we niet zonder een degelijke bescherming zouden kunnen bezoeken. We begrepen dat het een gevoelig onderwerp was en dat daarom niet iedereen er graag over sprak. We kregen zelfs de wind van voren toen we een groep mannen benaderden en vroegen of ze iets over Moiwana wilden vertellen, want toen ze onze recorders zagen werden wij gelijk verweten van politieke stunts. Dus ook bij hun konden we nauwelijks informatie krijgen. Maar we wisten toen al dat we een bezoek zouden brengen aan de brug.
We waren klaar voor het vertrek van Albina naar de Moiwana brug. Aangekomen op de plek, leek het er niet zo eng uit van dichtbij. Er was een grote tent gebouwd, niet ver van het water en de achtergrond had mooie natuur. Het water zag er heerlijk uit. We namen voorts het besluit om samen in het water te gaan, niet om te gaan zwemmen, maar gewoon een beetje pootjebaden en om alles in ons op te nemen. Als je je openstelt voor de dingen om je heen, zal je ze ook kunnen ervaren, hetzij met je zintuigen of gewoon met je gevoel. Wat we niet wisten is dat het ook zo abrupt zou gaan gebeuren. We zaten stil, langs de oever van de kreek en luisterden naar alles wat er om ons heen gebeurde. Opeens stond Mike rechtop en wees naar de overkant van de kreek. “Hebben jullie dat gezien?” vroeg hij geschrokken. Niemand had iets gezien, maar we waren direct ready voor wat er ook mocht gebeuren. We hoorden wel een paar geluiden die nieuw klonken in onze oren, omdat we ze niet eerder hadden gehoord. Mike kan dingen zien, omdat hij zo geboren is. Het is zijn gave en dankzij hem zijn we ook met deze page gestart.
Plotseling trok hij een been op uit het water en bleef gefocust kijken naar de plek waar hij iets gezien had. Mike begon een vreemd geluid te maken met zijn stem, alsof hij gorgelend naar binnen ademde. Hij liet toen een harde bries uit zijn neus, maar het vreemde waren zijn voeten. Zijn tenen alleen leken te bewegen terwijl zijn voet krom begon te trekken. Mike viel plotseling hard achterover en gleed bijna het water in toen de andere 2 heren hem vastgrepen en uit het water trokken. “Un p’sa siksi yuru manne, je weet toch waarvoor die man ons waarschuwde”, zei Rosita. Maar met Mike ging het niet goed. Hij kwam weer bij maar hij was niet zichzelf. Zijn ogen werden groot en zijn lichaam verstijfde zich krampachtig toen we naar de auto liepen. Het koste ons tijd en veel moeite om Mike tot bedaren te krijgen. Aan de ene kant weten we dat Mike iemand is die zo af en toe een grap kan uithalen en mensen aan het lijntje kan houden door zijn gedrag. En ondanks Rosita hem probeerde te krijgen op het punt om zich te bedaren door hem te zeggen dat het genoeg is met de grappenmakerij, ging het al te slechter met Mike. Opeens begon hij om en neer te springen, terwijl hij rood werd van de druk die hij door zijn krampachtige houding plaatste op zijn longen. Zelfs zijn ogen werden rood van de bloedvaatjes die opsprongen in zijn ogen. Toen we door liepen naar de auto horen we een harde plons in het water achter ons. We keken om en zagen nog de grote cirkelvormige golven ontstaan vanuit een centraal punt in het water. Of iets groots moet in het water gevallen zijn, of er is iets anders dat zich zonet heeft afgespeeld…toen viel Mike flauw. We plaatsen hem in de auto en probeerden hem wakker te krijgen, maar tevergeefs. Zijn pols was er wel en hij ademde normaal, maar net toen we wilde vertrekken hoorden we een stem luid op zeggen: “Un tapu mofo mekem go sribi”.
Mike sprong op vanuit de achterbank en scheurde zijn trui van lichaam terwijl hij wild om zich heen trapte. De anderen twee heren klampten zich vast aan zijn armen en benen zodat hij niet de hele auto en iedereen erin kapotslaat. Op een gegeven moment viel hij weer flauw. We raceten zo gauw als we konden terug naar Moengo. Er is een poli aldaar en het beste is om Mike naar een arts te brengen die misschien iets kan vaststellen. Misschien heeft hij een aandoening waar wij niet van op de hoogte zijn. We maakten zijn gezicht nat met wijwater terwijl ik, Vannessa, met het gebed begon en de zegening. Voordat we het wisten waren we Alphonsdorp gepasseerd en waren we bij de afslag van Moengo toen Mike bij kwam en verward om zich heen keek en vroeg wat er is gebeurd. Maar hij leek nog niet de oude te zijn. De poli was jammer genoeg gesloten. We reden naar Stafdorp en parkeerden op een grasperkje dichtbij een oud zwembad en lieten Mike eruit zodat hij wat frisse lucht kon nemen. We vroegen Mike of hij zich nog kan herinneren wat hij heeft gezien. Enige wat hij zich kan herinneren is dat we zaten langs het water en dat er opeens mensen renden naar de kreek en verdwenen in de diepte. De kreek was zwart als de nacht maar de licht gekleurde handpalmen kon hij zien onder het wateroppervlak. Alsof ze er niet meer uit konden komen. Hij zag toen niets meer. Mike maakte zijn hoofd nat met een fles water toen we opeens hetzelfde geluid hoorden. Het geluid die Mike ook maakte bij de kreek. “Mike, lukt het ‘manne’”, zei Ray als hurkende voor Mike. Mike schudde zijn hoofd en zei dat hij wilde overgeven en opeens gaf hij ter plekke over. Hij braakte bijna alles uit over Ray. Mike zei: “We moeten weg van deze plaats mensen, kom laten we weggaan”. Mike spoelde nog even zijn mond en daar gingen we dan…de lange weg terug naar Paramaribo. In de tussentijd had ik, Vannessa, een paar updates gedaan op onze page, om jullie op de hoogte te houden van wat er precies gebeurd is en waarom we het verhaal van 8 uur niet meer zouden posten.
De reis was lang, maar langer was het geluid dat Mike maakte. We konden geen muziek aanzetten in de auto, anders werd het erger met hem. Hij probeerde uit alle macht, we konden dat ook zien, zich koest te houden en niet over te geven aan dat wat in hem is. We waren na uren eindelijk over de brug richting Noord om Mike thuis te zetten. We brachten hem helemaal naar binnen toen zijn ouders ons een andere kant van het verhaal lieten horen: “Mike was vroeger Jaran Kepang danser”. Hij heeft dat wel jaren achter zich gelaten omdat hij er niets meer voor voelde, vertelden zijn ouders ons. Dit was nieuws, omdat we niet eens wisten dat Mike, met zijn grote lichaamsbouw, ooit een danser zou kunnen zijn geweest. Nog erbij een Jaran Kepang danser. Maar blijkt nu dat ondanks Mike het heeft losgelaten, de Jaran Kepang nog steeds in hem zit. Dit is waarom hij plotseling vreemd deed bij de kreek. Waarom die geest naar boven is gekomen is nog een raadsel, omdat we ook niet veel van zijn ouders konden krijgen betreffende Mike. Wat we wel kunnen veronderstellen is dat het zich liet zien omdat het verstoord was geworden, net als hoe de plek daar verstoord is door Mike…of door de geest bij Mike. Onze ervaring op Moengo en speciaal de Moiwana brug, was enerverend in positieve en negatieve zin. Maar iemand plaatste een commentaar onder onze update van de plek: “Te obia a no fu yu no go spiti na’ini”.
Suriname is een mooi land met vele mooie indrukwekkende plaatsen…maar bijna elke plaats heeft een geheim of donker verleden. Die kreek, zoals we daarnet hebben vernomen van vele inzending, is een kreek die veel dieper lag dan wat het nu is. Men heeft extra zand op de bodem geplaatst om zodoende de bodem te verhogen en dat het veiliger is voor mensen om in te zwemmen. Maar de andere zijde van de medaille is: “Men heeft het zand op de bodem gedaan, om letterlijk met het verleden te dealen door “zand erover” te plaatsen. Ze waren zichtbaar zegt men – die skeletten- maar hoe zichtbaar zijn de geesten die rust zoeken.
El Dorpha “Admin Collectief”