#SpukuTorie 522015 Bij mijn opvoeding ben ik grootgebracht met de Agama Jawa. Ik wil bijna zeggen dat het deel is van de traditie van de Surinaamse Javanen van oudsher. Maar er zijn genoeg mensen die deze geloofsrichting aanhangen en daar is mijn familie deel van. Veel heb ik meegekregen, maar ook veel waarbij vraagtekens achter heb geplaats. Waarom dit en waarom dat, werd niet altijd geoorloofd bij mijn ouders. En ze hadden gelijk, bij sommige dingen zal ik leren en begrijpen wanneer ik ouder ben geworden. Als jong meisje van 14, maakte ik iets mee, dat ik me nog lang zal heugen. En dit verhaal wil ik daarom met jullie delen. Mijn naam is Grasella JK.
Nadat mijn moeder de m’lathi binnen had gebracht (m’lathi zijn jasmijnbloemen), deed ik ze voor haar in een speciaal schaaltje. Elke donderdag hadden wij een ritueel dat afkomstig is van ons geloof…het is bekend als “sadjén”. Hierbij tonen we dus respect aan de voorouders door eten voor ze te zetten. Meestal zijn dat gewoon water, rijst en bloemen. Maar volgens mijn vader hielden ze toch van een beetje lekkernij en zoetigheid en dat ontbrak nooit op hun speciaal tafeltje. Op een dag maakte ik thee voor de sadjén en plaatste het op tafel voor het gebed. Alle andere etenswaar die bestemd is voor de sadjén moest ook direct op de tafel, zodat er in 1 keer op gebeden kon worden. Maar het drong pas na het gebed tot me door dat ik geen suiker had gezet voor de thee. Geschrokken keek ik naar mijn vader toen ik hem zei wat ik ben vergeten te doen. “Ach, is niet erg hoor, je kan het alsnog voor ze zetten in de thee”, zei mijn vader. Maar ik was toch niet tevreden met zijn antwoord en uit paniek zette ik i.p.v. bruine, witte suiker. Mijn gunst wat nu…ik keek mijn vader weer aan en hij bleef me maar geruststellen met de woorden dat er niets aan de hand is. Als mijn vader dat zegt, dan geloof ik hem. Ik was dit alles al gauw vergeten en stoorde me er ook niet meer aan. Na de rest van de huistaken te hebben gedaan, ben ik gaan slapen.
Ik werd wakker met een vreemd gevoel. Ik keerde me om in het bed om te kijken op mijn klok hoe laat het is. Ik zag dat het klokslag 12 uur middernacht was. Opeens voelde ik iets, alsof iemand aan de tip van mijn tenen bezig was te spelen. Zijn het gewoon tintelingen? Misschien komt het doordat ik verkeerd lag in bed. Maar ik voelde toen een zachte ruk aan mijn grote teen. Ik was direct klaarwakker en schoof een beetje meer tegen het hoofdeind aan. Ik voelde opnieuw iets trekken aan mijn tenen maar dan aan beide voeten. Ik schopte vanonder mijn deken en begon zachtjes “ga weg” te roepen. Ik begon echt bang te worden, want er staat niets aan mijn voeteneind van mijn bed, maar ik voelde duidelijk iets mijn tenen trekken. Opeens voelde ik iets als een handen die mijn voet en been vastgreep. Ik probeerde weer te schoppen, maar mijn andere been kon ik wel bewegen, maar de andere zat gewoon vast. Opeens werd ik gerukt van mijn bed en ik viel met een harde klap op de betonnen vloer. Ik gilde zo hard ik kon terwijl de tranen zijn beloop deden, maar het leek erop alsof ik geen geluid kon uitbrengen. Weer leek het alsof ik mezelf kon horen gillen. Het gegil het leek zo vervaagd en uitgedoofd. Mijn kamerdeur ging open en ik werd door de keuken heen gesleept tot bij de tafel, waar het gebed wordt gedaan voor de sadjén. Ik werd in een zithouding met gekruiste benen gezet voor de tafel. Ik wist niet hoe lang ik daar heb gezeten, want het leken wel uren te zijn. Ik probeerde naar de klok tegen de wand te kijken en door de duisternis kon ik niet zien hoe laat het was. Na een lange tijd daar te hebben gezeten hoorde ik de deur van 1 van de andere slaapkamers opengaan. Ik durfde niet te kijken… opeens hoorde ik de stem van mijn moeder zeggen: “Grasella…Grasella wat is er?” Ze was zo geschrokken om me daar te zien zitten…ik heb haar niets verteld. Ik was daar zelfs te bang voor. Ik hield alles voor mezelf.
Toen ik 20 jaar werd en op de mbo zat, liep ik elke ochtend tegen half 7 naar de pg-halte om met de bus naar school te gaan. Een andere schoolvriendin van mij was vaak ook rond dezelfde tijd bij de bushalte. We stapten samen in de bus en spraken nog een beetje over hoe het weekend was verlopen. Toen we waren uitgestapt, liepen we richting de Heiligenweg toen ik opeens voelde dat iemand me aanraakte aan mijn schouder. Ik negeerde het in eerste instantie, omdat ik dacht dat het mijn vriendin was die een beetje lastig wilde doen.
Toen voelde ik dat er aan mijn haar werd getrokken, niet hard, maar gewoon zachtjes…opeens hoorde in dicht bij mijn oor een gefluister. Ik keek haar even aan en zei: “Meisje, hou op hoor”. Ze keek me geschrokken aan en vroeg: “Wat is er?”. Toen ik haar confronteerde met hetgeen ik daarnet heb ervaren, zei ze me dat zij het niet heeft gedaan. “Wie dan wel?”, zei ik nog. We stopten en keken om ons heen. De stad was nog niet eens zo druk, maar er was niemand om ons heen. Na school gebeurde hetzelfde met me. Ik liep toen met snelle pas richting de pg-bus. Ik wilde zo gauw als mogelijk thuis aankomen. In de bus vroeg ik een kennis om hulp, omdat ik weet dat hij naar de kerk gaat. Hij stuurde me via de app een gebed die ik moest opzeggen. Het is bijna als het aannemen van de Heer als je Heiland en Verlosser. Die avond ging alles normaal verder tot de avond naderde.
Ik sliep vroeg en precies rond 12 uur middernacht gingen mijn ogen opeens open…ik keek naar het plafond en daar zag ik iets dat vormen begon aan te nemen. Het leek op een modderpoel tegen het plafond dat in beweging was. Ik zag opeens stukken vlees en delen van mensen aan het plafond hangen…de modder werd bloed en druppelde langzaam op mijn hoofd. Ik huilde van angst en ben volgens mij met de angst en gesloten ogen in slaap gevallen. De volgende dag kreeg ik een bijbel van die kennis en kocht een klein kruis bij hem.
We hebben nog samen gebeden en alles was weer als normaal. Ik ben nu 23 jaartjes jong en 17 juni, een paar dagen geleden, heb ik het ding tegen mijn plafond gezien. Er waren andere vormen in, vormen van gezichten van mensen die ik niet ken…zullen zij het zijn? Ik heb gebeden en ik weet dat gebed altijd helpt. Je moet geloven in Hem. Hij, Jezus is alles wat ik heb.
“Ingezonden”