#SpukuTorie 612015 Ik kan ze zien vanuit mijn ooghoeken en ik kan ze ook zien “face2face”. Ze maken me ziek. Ze willen dingen van me, maar ik versta ze niet. Ze praten soms continu in mijn oor of in mijn gezicht. Soms schreeuwen ze met geluiden die ik nooit eerder in onze mensen wereld heb gehoord. Ik weet niet wat ze zijn en wat ze willen, maar ik weet wel vanwaar ze komen. Iemand anders schrijft dit verhaal voor mij, omdat ik niet meer normaal kan denken. Mijn onsamenhangende manier van praten is mijn nekslag geworden, omdat ik niet eens een normale baan kan hebben. Ze zijn overal.
Februari 2006 – Letitia Vriesdelaan. We waren een groepje van 5 jongens die een passie hadden voor Rock Muziek. Ik wist niet beter, maar nu weet ik dat je als persoon zelf invulling geeft aan je leven en dan maakt het niet uit als je naar Rockmuziek luistert, of R&B en ‘whatever’. Je wilde er gewoon bij horen. En daar stonden we dan, rond een cirkel van babypoeder gemaakt met daarin een 5 puntige ster en op elke hoek een kaars. Ja, ik wist niet eens wat dat allemaal zou inhouden, maar omdat het zo duister en cool leek, was ik meegegaan om geesten op te roepen en met ze te praten. Er waren geen instructies en geen regels…’just go with the flow’. Fish maakte de kaarsen aan en commandeerde ons te gaan zitten voor elke kaar. Toen iedereen achter zijn kaars zat, maakte Fish luid op onze namen bekend en de reden van de bijeenkomst. Hij begon direct: “Elke geest die mijn stem hoort, kom dichterbij en laat merken dat je hier bent”. Hij herhaalde deze zin bijna een half uur lang totdat onze kaarsen begonnen te flikkeren. Ik ging er gewoon van uit dat het de wind is, want we zaten trouwens gewoon op een open veld. Het was wel windstil. Fish zei toen: “Als jij dat bent die de kaarsen heeft doen flikkeren, doe het dan nog een keer of raak 1 van ons aan”. Opeens hoorden en zagen we beweging in het midden van de cirkel, alsof er iets bewoog onder het gras. “Ye MPP, dat ‘freaking’ ding is in de grond”, zei Fish geschrokken. Nu zag ik duidelijk de vrees in zijn ogen, terwijl ik echt had gehoopt dat hij dit eerder heeft gedaan. Blijkbaar was hij even amateuristisch als de rest van ons aan de cirkel. “Heb je een naam…als je een naam hebt fluister het in 1 van onze oren”, zei Fish. Opeens hoorden we een schot uit een pistool…sh*t…de security. We zijn toen heel gauw weggerend van het veld en zijn via een zijpoort aan de andere kant van de Letitia Vriesdelaan uitgekomen. We hebben nog gelachen om wat we hebben meegemaakt en ging toen onze eigen weg terug naar huis. Ik had nog de lange afstand af te leggen via de Cultuurtuinlaan helemaal naar achteren om via een “boropasie” aan te komen op Charlesburg.
Het was 12:45 toen ik in de stilte van de Cultuurtuinlaan liep. De maan was zo helder dat ik toch alles kon zien. Maar opeens hoorde ik voetstappen achter mij. Ik keek direct om maar zag niemand. Ik zette het op een lopen en het enige dat ik wilde was thuis aankomen. Ik voelde opeens mijn voet tegen de andere komen en viel op het grove zand. Ik had een paar flinke schaafwonden opgelopen aan mijn handen, elle bogen en gezicht. Toen zag ik een oude platgedrukte bierblik bewegen in mijn richting. Ik sprong op en viel direct weer achterover. Ik was mijn balans helemaal kwijt. Ik wist niet wat er gebeurde, maar dat ik mijn balans niet had was voor mij een teken om echt in paniekmode te gaan. Ik wilde gilden maar er kwam maar een zachte stem uit mijn mond. Mijn keel werd geleidelijk aan droger en het voelde aan alsof mijn keel werd dichtgeknepen, maar niet dat ik niet kon ademen. Opeens voelde ik dat mijn stembanden loskwamen. Ik begon toen langzamerhand mijn stem terug te krijgen, maar het was veranderd. Elke keer als ik wilde gillen kwam dit woord “hollabadonaba” uit mijn mond en het werd luider en luider naarmate ik harder wilde gillen. De blik kwam toen voor mijn voeten tot stilstand. Opeens kwam de blik in mijn gezicht terecht en heel veel zand in mijn ogen. Ik rolde van pijn en schrik op de verlaten straat en belandde in een goot. Ik hoorde zoveel beweging om me heen maar ik kon niet zien. Het zand in mijn ogen deed zo pijn dat ik begon te huilen. Ik maakte me zo klein als ik kon en bleef daar liggen tot de volgende dag.
Ik werd wakker van de voetstappen van trimmende mensen. Het was zeker 6 uur. Mijn ogen deden nog pijn, maar alle zand was weggewassen door de tranen. Toen ik eindelijk thuis was aangekomen ben ik direct naar de badkamer gelopen om een flink bad te nemen. De badkamer van ons was op het erf. Toen ik was bezig was te baden achter de zinkplaten muren, hoorde ik opeens iemand rondom de zinkplaten lopen terwijl de persoon krabde met zijn nagels tegen de zinkplanten. “Suma dape” (wie is daar), schreeuwde ik luid. Ik hoorde toen het woord “hollabadonaba” al fluisterende rond de badkamer gaan. Op een gegeven moment verscheen er een gedaante vlak voor mijn ogen en uit schrik sprong ik achteruit. Mijn rug werd doorboord door de lange spijkers die we gebruikten voor het hangen van kleren en baddoeken wanneer je aan het baden bent. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Ik hoorde mijn zus naar buiten rennen en vroeg me vanwaar ik kwam. Toen ze het bloed zag werd ze een beetje paniekerig en hysterisch. Maar alles liep toch goed af. Ze waste mijn wonden met Betadine scrub en maakte ze dicht met verband en tape.
Vanaf die dag is mijn leven 1 en al chaos. In mijn hoofd is het een chaos. Mijn zus dacht dat ik gek aan het worden was, maar voor mij leek het er wel op. Het kwam zo ver dat ik belandde in PCS bij een Psycholoog die mij zulke zware medicijnen voorschreef, dat ik me dagelijks belabberd voel. Maar denk je dat die medicijnen met helpen? Denk je dat ik ze niet meer zie? Die nacht in 2006, hebben we uit onwetendheid iets geopend, die eigenlijk weer gesloten moest worden. Maar door de schrik van het waarschuwingsschot van de security, hebben we de poort open laten staan. De dingen leven van mij. Die “vrienden” kwamen vroeger nog op bezoek, maar ze doen dat niet meer. Ze hebben elk hun eigen gezin gesticht, maar wat ik naast ze heb zien staan, vooral bij die Fish…hij moet voorzichtig zijn. Het wacht op het moment dat Fish zijn eerste kind krijgt…hij moet sterk zijn.
El Dorpha “Admin Collectief”