Na de ontdekking van knobbels in mijn borst, bezocht ik mijn huisarts. Ik werd doorverwezen naar Halfhide en Hofwijcks voor een scan. Toen ik met de resultaten terugkeerde naar mijn huisarts, stuurde hij me direct door naar een specialist. Niet veel later werd ik opgenomen in het Academisch Ziekenhuis om de knobbels te laten verwijderen. Gelukkig bleken het goedaardige knobbels te zijn, wat betekent dat ze niet zo ernstig waren als het leek. Desalniettemin volgde ik het advies van de specialist op en liet ze verwijderen.
Ik ben me bewust van het bestaan van zaken die niet voor iedereen zichtbaar zijn. Ik pretendeer niet alles te kunnen zien, maar ik ben gevoelig voor zulke zaken. Bij mijn aankomst in het ziekenhuis, begon mijn intuïtie al te prikkelen. De sfeer, vanaf de lift, door de gangen tot in mijn kamer, voelde doordrongen van verdriet en angst. Hoewel ik mijn vinger er niet precies op kon leggen, was ik me ervan bewust dat ziekenhuizen vaak wemelen van geesten. Misschien waren er zelfs enkelen in mijn kamer. Mijn kamer was oorspronkelijk bedoeld voor twee personen, maar aangezien mijn kamergenoot er nog niet was, zou ik de eerste nacht, of misschien zelfs alle nachten, alleen doorbrengen. Ik keek om me heen in de kamer en zei, “Ik ben hier niet om je lastig te vallen, maar gewoon om uit te rusten.”
Die eerste avond moest ik nuchter blijven voor de operatie die de volgende ochtend gepland stond. Toen het rond 22:00 uur was, kwam er een verpleegster binnen en vroeg met een opgewekte toon, “Thee, melk, koffie?” Haar naamplaatje onthulde dat ze Angelique heette. Ik glimlachte en pakte mijn kan van het nachtkastje. Maar toen ik me weer omdraaide, was ze plotseling verdwenen. Verbaasd vroeg ik me af, “Waar is die zuster nu?”
Ik realiseerde me dat ze verdwenen was. Op dat moment kwam een andere verpleegster de kamer binnen en vroeg of ik alvast wat water wilde drinken. Ze gaf me twee tabletten die me enigszins slaperig en zwak zouden maken, als voorbereiding op de operatie. Verward herinnerde ik me, “Waar is die zuster die me thee of koffie aanbood?” De zuster lachte en zei, “Mevrouw Remona, u mag geen thee of koffie, alleen water, u moet nuchter blijven voor de operatie.” Ik had het gevoel dat er iets vreemds aan de hand was, maar besloot er niet te veel aandacht aan te besteden en zei, “Zuster, ik ga slapen.”
Rond middernacht begon mijn bed opeens te schudden. Misschien waren het de effecten van de tabletten, maar ik had alleen maar verwacht me slaperig te voelen, niet dit. Ik zei luidop, “Ja, blijf maar schudden, dan slaap ik beter.” De kamerdeur opende zich en een verpleegster stapte binnen om de balkondeur te sluiten. Echter, de balkondeur was al dicht. Het verwarrende moment volgde toen een hand mijn pols vastpakte, twee vingers drukten zich in de goot van mijn pols. Ik opende mijn ogen en keek naar het naamplaatje dat “Angelique” onthulde. Voordat ik iets kon zeggen, hoorde ik haar zeggen, “Sst, ga slapen.” Ze liep achteruit en verdween uit mijn wazige zicht.
De volgende ochtend kwam het hoofd van de verpleegsters om te controleren of ik klaar was voor de operatie. Ze hielp me in mijn operatiehemd en begeleidde me naar de operatiekamer. Onderweg vroeg ik, “Zuster, komt zuster Angelique vanavond weer langs?” Haar geschrokken reactie leek op die van de zuster van gisteravond. Ze schrok duidelijk, maar zei niets.
Toen ik eenmaal in de operatiekamer was, telde ik tot tien, en daarna herinnerde ik me niets meer. Mijn volgende heldere moment was toen ik mijn familie om me heen zag staan. Ik probeerde met hen te praten, maar de zuster vertelde hen dat ik nog onder invloed was van de narcose en dat ze rekening moesten houden met mijn toestand. Tegen de middag begon de pijn pas echt door te dringen, samen met een knagende honger.
Die avond, rond middernacht, werd ik gewekt door het geluid van de voedingskar die langskwam. Ik hoorde de metalen lepels en vorken rinkelen. Ik stond voorzichtig op en opende de deur, maar zag niemand. Ik keek naar links en rechts in de gang, maar de voedingskar was nergens te bekennen. Terug in bed kon ik niet meer slapen. Rond middernacht voelde ik mijn bed schudden. Ik besefte dat ik niet meer sliep.
Toen stond ik op en opende de kamerdeur. Aan de gang stond weer de zuster Angelique. Zij vroeg me of ik koffie of thee wilde, en ik antwoordde dat ik koffie wilde, zonder melk of suiker. Ik draaide me om om mijn bakje van het nachtkastje te pakken, maar toen ik me omdraaide, was ze verdwenen. “Zuster, bent u daar nog?” Ik riep enkele keren, maar er kwam geen antwoord. Toen hoorde ik een stem uit een aanliggende kamer, die vroeg of alles in orde was.
Ik vertelde haar over zuster Angelique, de lange Hindoestaanse zuster met de paardenstaart. De zuster keek me met grote ogen aan en vroeg of ik zeker was dat ik zuster Angelique had gezien. Ik bevestigde dat ik haar drie dagen op rij had gezien, en dat ze zelfs een avond mijn polsslag had gemeten. Zuster Rhatna greep mijn hand vast en vroeg me met een bezorgde uitdrukking of ik zeker was. Ik herhaalde dat ik haar gezien had. Zuster Rhatna keek me diep in de ogen en zei toen, “Mevrouw Remona, de persoon die u denkt te hebben gezien, zuster Angelique, is al 5 jaar overleden.”
Nadat zuster Rhatna me vertelde dat zuster Angelique 5 jaar geleden was overleden, voelde ik een ijzige rilling over mijn rug lopen. Mijn ogen vulden zich met tranen van verbijstering, en mijn hart bonkte in mijn borstkas. Ik kon niet geloven wat ik had meegemaakt en hoezeer mijn wereldbeeld was verschoven. De gedachte dat ik contact had gehad met iemand die niet meer onder de levenden was, liet me geschokt en met talloze vragen achter.
Het ziekenhuis, dat al doordrongen was van gevoelens van verdriet en angst, voelde nu nog mysterieuzer en ongrijpbaarder. Wat had ik ervaren? Was het mijn verbeelding, of was er iets bovennatuurlijks aan de hand? Mijn gedachten raasden, en ik kon maar niet begrijpen wat er precies was gebeurd.
#ziekenhuisverhalen #bovennatuurlijkeontmoeting #geesten #verbijsterend #SpukuTorie622015