Dit verhaal zal me mijn hele leven bijblijven. Daarom ben ik naar Nederland verhuisd. Wonden kunnen helen, maar littekens blijven. Ik was net 24 jaar oud, getrouwd en had één dochter. Wij runden een cafetaria in Zorg en Hoop, waar ik de leiding had. Mijn moeder bakte van huis uit heerlijke ‘bojo’s’ en ‘pom’ voor de zaak.
Mijn vader werkte als koeltechnicus en hij was er echt goed in. Het was zijn vak. Mijn vader was een heel lieve en rustige man. Als hij van het werk kwam, friste hij zich op, at zijn middagmaal en pakte zijn hengels. Voor het donker keerde hij terug, ging douchen en ging dan slapen om de volgende dag weer te werken. Zo verliep elke dag. Als ik ’s avonds thuiskwam van de cafetaria met de opbrengst van de dag, ging ik naar mijn ouders.
Op een dag voelde mijn vader zich plotseling onwel. Hij kon niet ademen en leek te stikken. We brachten hem naar de huisarts, maar die kon niet vaststellen wat er met mijn vader aan de hand was. Die avond bleef ik bij mijn ouders thuis slapen. De volgende dag was mijn vader half verlamd. Hij was een stevige man, niet dik maar gespierd. Ik bracht hem toen naar het ziekenhuis en kreeg bijna ruzie aan de balie, omdat ze eerst de papieren wilden zien voordat ze naar de patiënt keken. Uiteindelijk lukte het en mijn vader kon naar binnen.
Hij werd direct op de Intensive Care geplaatst. “Dit lijken symptomen van een hartaanval,” zeiden de artsen, maar ze stonden ook voor een raadsel omdat ze de oorzaak niet konden vinden. Mijn vader was niet bijgelovig en wij zochten er ook niets achter, omdat wij niet zo zijn opgevoed. Maar op de dag dat mijn moeder en ik op bezoek gingen, zei hij: “Elfriede, ik denk dat ik niet zomaar ziek ben.” Mijn moeder vroeg waarom hij dat dacht.
Mijn vader beschreef toen wat hij had gezien: “Ik zag mensen, net als slaven, om me heen staan. Toen ik goed keek, zag ik dat ze in een cirkel rond mijn bed stonden. Ik kon niet echt verstaan wat ze zeiden, maar ik kreeg het gevoel alsof ik werd beschermd.” Ik geloofde hem direct, want mijn voorouders stammen namelijk af van slaven. Op dat moment drong alles tot ons door: “Den man wis’ mi p’pa” (mijn vader is beïnvloed door zwarte magie).
Kennissen hadden mijn moeder toen hulp aangeboden om haar naar iemand te brengen die ons kon helpen. Deze persoon zou dan een ‘Kot’ Luku’ doen met de foto van mijn vader. Toen hij een foto van mijn vader in zijn hand had, vertelde hij ons: “Disi na wan wisi en a de k’moto na birti s’ma… yu birtisma djarusu. A no yu p’pa wawan, ma ete wan famiri fu yu, yu boi, yu brada ben wisi.” (Het waren de overburen, die uit jaloezie mijn ouders wilden vernietigen. Mijn jongste broer was jaren daarvoor ook bezeten door een demon, en dezelfde mensen hadden dat gedaan.)
Mijn herinneringen gaan terug naar toen mijn broertje mijn ouders financieel kapot maakte. Hij was een klein, mager ventje van 8 jaar, maar sterker dan 4 volwassenen. Hij klom altijd op het dressoir, dicht bij het plafond, en staarde ons aan met enge rode ogen. Buren hadden toen ook tegen mijn ouders gezegd dat ze hulp moesten zoeken, omdat mijn broertje zich niet normaal gedroeg. We kregen hulp vanuit Commewijne.
Mijn vader moest mijn broertje baden met takken van tamarinde en hem slaan om zijn geest terug te roepen. Ik vergeet die dag nooit meer, het lijkt alsof het gisteren was, toen mijn vader hem had gebaad. Mijn moeder en ik moesten de deur dicht houden, omdat die geen slot had, zodat hij niet kon vluchten. Mijn vader riep de naam van mijn broertje, zodat hij terug moest komen in zijn lichaam, maar opeens hoorden we een vreemde, zware stem schelden en die zei dat hij niet zo heette. Die stem zei dat hij… heette, een heel oude naam die men niet meer aan kinderen geeft.
Het was mijn vader toch gelukt om de geest van mijn broer terug in zijn lichaam te krijgen. Toen de badkamerdeur open ging, leek het alsof er een storm had gewoed. Het plafond, de tegels en de deur… alles zat onder de tamarindebladeren. Mijn broer was zichzelf weer, hij had 1 jaar lang school gemist door dit gedoe. Hij vertelde toen waarom hij om 3 uur ’s nachts bij mijn ouders in bed klom: “Elke nacht verscheen er een oude, lelijke vrouw in zijn kamer en viel hem lastig.” Mijn broer was genezen, en nu was mijn vader aan de beurt.
“Deze buren wilden ervoor zorgen dat mijn moeder geen man had, dat ze moest ‘pinaren’ en dat al haar zonen gek zouden worden. Ik zou ook ongelukkig worden en scheiden. Ik moet jullie eerlijk vertellen, we zijn nu allemaal in Nederland vanwege deze ellende. Mijn vader is 2 jaar na die vermeende aanval overleden op een heel rare dag, 9-9, en dat is 29 jaar geleden in Nederland. Van veel mensen heeft mijn moeder vernomen dat hij niet door Gods wil, maar door toedoen van mensen is overleden. Ik ben helaas gescheiden.”
“Ik heb heel veel meegemaakt, maar één ding weet ik zeker, en dat is dat mijn zalige vader over ons waakt. Ik was iemand die niet in deze dingen geloofde, maar heb het zelf meegemaakt en weet dat het bestaat. Jaloezie is een van de ergste dingen die mensen kunnen aanzetten om anderen kapot te maken door middel van ‘wisi’ (zwarte magie). De wonden zijn geheeld, maar de littekens blijven.”
“Ingezonden”
#SpukuTorie 682015 #Familie #Magie #Overleven #ZwarteMagie #Littekens #Liefde #Veerkracht #Nederland #Jaloezie
Heftig meisje , maar weet dat God deze soort Jaloerse zielen in de hel zult stoppen !