#SpukuTorie 702015 Ik ben een alleenstaande moeder met een dochter van 15 jaartjes jong. Mijn man was in 1995 te komen overleiden aan kanker en jullie mogen begrijpen dat het wat met me heeft gedaan. Het was verschrikkelijk moeilijk om er overheen te komen en zoals altijd zit die hunkering en het verlangen naar je overleden echtgenoot soms zo sterk, dat je begint te hopen dat je hem ooit eens terug zal zien. Ik hield hem in mijn hart in leven, in mijn gedachten ook en soms in mijn handelen. Hij was mijn inspiratie om door te gaan. Hij was een pientere man die altijd een doorzetter was geweest en die voor bijna iedereen een luisterend oor had.
Mijn dochter, nu 15, zit in een periode in haar leven waar ze gauw geïrriteerd raakt van bepaalde dingen die ik zeg of doe. Ik toon er begrip voor maar ik weet ook hoe om te gaan ermee. Ze wordt ouder. Dit betekent natuurlijk ook dat er confrontaties ontstaan waar ik haar toch flink op haar donder moet geven. Ik ben notabene nog steeds een moeder…geen enkel kind komt me “bigi taki” (grootspraak) geven…want die baksen die ik verkoop liggen net voor handen. Maar goed. Dit was ik zal vertellen speelt zich al een tijdje af in ons huis en ik dacht dit maar te delen met de rest van de ‘Spuku Torie’ fans… (trouwens Mi Lob’ ‘Spuku Torie’ Gaan Jullie Zo Door) Ik kwam een keer thuis aan toen ik mijn dochter vanachter het raam zag gluren. Ik dacht: “A pkin disi…wat spookt ze alweer uit”. Ik liep via de buitentrap naar het balkon en liep direct haar kamer in. “Je denkt dat ik je niet gezien hebt ‘noh’ Camille?”, schreeuwde ik toen ik de deken weg trok van haar bed. “Wat doe je mama!!”, zei ze met een slaapdronken gezicht. Ik kon duidelijk zien dat ze langer op 1 zijde heeft gelegen omdat de plooien van de kussen diep gestempeld waren in haar wang. “Wakker worden…want we gaan koken”, zei ik toen, om niet opvallend lastig over te komen. Toen we bezig waren te koken maakte Camille een opmerking: “Ma, toen je in m’n kamer was gekomen zei je iets…iets van “gezien-gezien-dinges”…waarover had u het”. Ik ben gewoon van onderwerp veranderd zodat ik die vraag niet hoefde te beantwoorden, want niets is lastig om nu met je dochter over geesten te gaan praten. Enfin…ik heb toen iets gedaan. Ik had een programma geïnstalleerd die het mogelijk maakt je computer tot een CVR te maken met behulp van een webcam. Mijn webcam richtte ik naar de voordeur en liet het zo staan. Hoe werkte dat ding precies…wel, zodra er iets beweegt, begint het met “recorden”. Het neemt dan automatisch foto’s en slaat ze op, op mijn harde schijf. Ik had het ingesteld om vanaf 6 uur in de ochtend tot 6 uur in de middag te ‘recorden’. Zogezegd zo gedaan.
De volgende ochtend voordat ik was gaan douchen, liep ik naar mijn computer van beneden. Ik schudde mijn muis en zag dat de map met foto’s gevuld was met zeker meer dan 100 snapshots. Ik de foto is de stoel te zien waarop ik zat, de voordeur, een deel van het bankstel. Ik keek naar de foto’s 1 voor 1. Ik kon weliswaar niets bijzonders zien in de foto’s en vroeg me dus af of de app. wel goed werkte…totdat…. Je weet, wanneer je foto’s uit een album wil bekijken op je computer, gebruikt je computer als default de Microsoft Picture Viewer programma. Ik klikte toen constant op “NEXT” en hoe sneller ik klikte, des te beter ik kon zien waarom die foto’s waren opgeslagen. Ik zou het nooit door hebben gehad als ik dit niet had gedaan, maar de stoel waarop ik zat op dat moment verplaatste zich in de foto’s met fracties van millimeters. De stoel zit notabene op een dikke mat en kan echt niet vanzelf rollen ondanks de wieltjes eronder. Je moet het een duw geven alvorens het kan rollen. “Ach, het zal zeker komen door de auto’s die door de nacht heen langsrijden”, dacht ik luid op, “Niet aan de hand”. Mijn dochter maakte zich klaar om naar school te gaan en ik naar mijn werk.
Als ik thuis aankom, zit mijn dochter buiten op de bank in haar uniform. “Waarom zit je buiten Camille?”, vraag ik een beetje geïrriteerd. “Ma, toen ik in de woonkamer beneden bezig was met bezemen, hoorde ik voetstappen boven en dacht ik dat u al thuis was”, zei ze huilend, “En toen ik naar boven ging heb ik gezocht en gezocht maar je was er niet en plotseling ging dat deksel van die pedaalemmer omhoog en dan ben ik direct naar buiten gerend”. Ik keek haar aan gaf haar een innige omhelzing en stelde haar gerust dat er niets in het huis is en dat niks ons kan lastigvallen. “Maar mama”, begon ze alweer. “Hey…niet erover praten…laat het aan mij over Camille, ik weet wat ik ga doen”, zei ik tegen haar. Toen we al op balkon stonden hoorde we beide iets vallen…ik rende het huis binnen en zag dat de vuilniston omvergevallen was. Ik liep ernaar toe en begon toen tegen dat “ding” te praten. “Ik weet niet wie je ben en ik wil het ook niet weten, maar hier hoor je niet thuis…ga elders je troep maken maar kom het niet hier doen in MIJN HUIS met MPP”, zei ik boos en luid op. “Denk je dat ik bang voor je ben?”, “Denk je dat ik ga wegrennen voor je rotzooi?”, schreeuwde ik luid door de ruimte. “Rot op van hier stront ‘sakasaka beest yu’”, gilde ik. Toen we alles weer hadden opgeruimd en mijn dochter naar de ‘Mall’ was met haar vriendinnen, ben ik achter mijn computer gaan zitten om te zien wat er allemaal ge-record was. En ja hoor……wel meer dan 5GB aan foto’s. Maar ik keek direct in de video folder en vond een HD-video die ik met 4 maal de normale snelheid heb zitten bekijken. Op een gegeven moment zette ik de film op pauze en “rewind” terug, omdat er beweging was in het beeld…iets bewoog zich…en toen zag ik het…ik omschrijf het als een witte gedaante met donkere gaten erin. Het bewoog van rechts naar links en opeens zag ik het gordijn opschuiven en bleef een tijdje in die opgeschoven stand, alsof een onzichtbare hand het tegenhield en opeens viel het terug. Ik zag toen een schaduw van buitenaf lopen…het was mijn dochter die van school kwam. Ik ben direct naar boven gerend en heb mijn laptop aangemaakt, heb de app. ook daarop geïnstalleerd en heb de webcam van beneden op mijn laptop aangesloten. Ik kon dan met twee webcams opnemen. Ik richt de ene naar de keuken, waar de vuilniston is en de ingebouwde camera richtte ik naar de schuifdeur van het balkon. De dag verliep verder normaal en zonder vreemde dingen totdat we zijn gaan slapen.
Ik werd die nacht wakker van het geluid van de deur van de wasruimte waar het bad en toilet is. Misschien is Camille naar toilet gegaan. Ik hoorde toen haar kamerdeur opengaan en ik stapte op dat moment uit bed en zou mijn kamerdeur opendoen totdat ik hoorde BAM! en direct een gegil…ik maakte mijn slaapkamerdeur met een ruk open en rende de keuken in. Camille stond voor haar deur met geschrokken ogen te kijken naar de vuilniston die omverlag. Ik dacht in eerste instantie dat Camille het zelf heeft gedaan…”aandacht zoeken”, maar ik zei haar om direct in de kamer te gaan proberen in slaap te vallen. Ik heb alles nog opgeruimd en ben toen achter mijn laptop gaan zitten. Ik heb direct gekeken naar de video van de camera die gericht was naar de keuken, waar onze beide slaapkamers aan grenzen. Naast de keuken is er ook een deur die leidt naar het washok, waar het bad en toilet zitten. Ik zag opeens die deur opengaan, in de video. Ik zag het toen weer dichtgaan…maar er was niemand daar. Opeens zag ik dat Camille uit haar kamer stapte en ik kon duidelijk zien dat haar ogen gesloten waren… (ze slaapwandelde alweer, terwijl ik dacht dat ze eruit was gegroeid) en toen zag ik dat ze haar arm uitstrekte en met een vinger wees naar de ton…en op datzelfde moment zag ik hoe de vuilniston langzaam begon om te kantelen. Toen het met een klap op de houtenvloer terecht kwam, schrok Camille wakker en zag ik mezelf de keuken komen in rennen.
Ik hoorde opeens een zachte lach en keek in de richting van de keuken toen ik zag hoe mijn koffiemok van het aanrecht geduwd werd en met een klap in grote scherven kapotging op de vloer.
El Dorpha “Admin Collectief”