#SpukuTorie 762015 Op 8 maart 2015 konden we eindelijk intrek nemen in ons nieuw huis. De nutsvoorzieningen waren alle nog niet allemaal aanwezig. We hadden wel de waterleiding installatie kunnen doen, maar voor elektriciteit zouden we nog even moeten wachten. Maar geen nood, belangrijk was dat ons huis af was en dat we konden beginnen met wonen. Het zou zeker nog 2 maanden duren alvorens de EBS zou kunnen beginnen met het uitbreiden van het netwerk, dus maakten we ons geen zorgen hieromtrent. Deze omgeving of buurt is vrij nieuw. We hebben dit erf voor een koopje kunnen vinden van SRD 5000,- terwijl we dan maandelijks een grondhuur afstaand van SRD 35,-. We kochten twee erven naast mekaar, zodat we konden beschikken over een heel ruim erf. We hadden tevens ook 3 honden die het zeker naar hun zin zouden hebben als ze op een groot erf konden rennen en stoeien. Wij waren notabene de eerste mensen die op het heel terrein, die hun woning kon betreden. De andere woningen waren nog in aanbouw. Het waren er 3. Ons huis was dus het 4e huis in deze nieuwe buurt.
Nadat we het erf en het huis hadden laten inzegenen, zijn we begonnen met leven zonder stroom. Het was een moeizame periode hoor, daar niet van. Als je gewend bent om muziek te luisteren of televisie te kijken, is het best lastig en saai in huis. Maar goed, niets mag de pret verhinderen. We konden ons vermaken met onze honden. En omdat we dus meer aandacht voor de honden hadden, konden we direct merken dat hun gedrag met de dag veranderde. Ze huilden veel, janken en blaffen soms gedurende de dag of nacht in de achterhoek van de schutting. Het kan zijn dat ze iets hadden gezien buiten de schutting dat ze niet konden pakken.
Het was een avond, ik denk 9 uur, dat ik in de keuken bezig was de verse kip die mijn man thuis had gebracht te kappen. Ik had twee dikke kaarsen aan precies op het aanrecht en een oplaadbare lamp in het midden van de keuken. Het was veel minder dan wanneer je stroom zou hebben, maar liever iets dan niets. Ik was dus kip aan het kappen en zelfs bij ons vorig huisje, wisten de honden dat ze onder het raam in de keuken konden staan en velletjes of botjes verwachten als verrassing. Maar hoe het zo pikdonker is buiten, en al mijn honden een pikzwarte vacht hebben, kon ik ze alleen herkennen aan hun ogen. 3 Paar ogen waren dus continu aan het staren naar binnen. Zo af en toe gooide ik dan een velletje of een botje naar buiten zodat ze het konden eten. Toen ik klaar was met kappen, waste ik de snijplank en begon met uien en knoflook. Opeens in mijn stereobeeld, zie ik twee kleine gele ogen tussen de ogen van mijn honden staan. Ik tuurde maar kon niet uitmaken wat het was…de honden zelfs reageerden niet als zodanig. Maar mijn hart begon wel op hol te slaan omdat er ineens zoveel door mijn hoofd ging…”wat is het?”…”Is het een andere hond van de buurt? ”…”hoe is het op het erf gekomen”…. Ik zei toen “óp” en dat was dus het sein voor mijn honden dat ze niet meer hoeven te verwachten. Ik zag ze weglopen maar die twee kleine ogen bleven kijken…”SJOE!!!!!!!” en het was weg.
Ik vroeg toen aan mijn man om te kijken of er nog een hond op het erf was omdat ik daarnet een andere “hond” zag staan voor het raam. Hij begon treiterend te lachen en zei: “mmm Margo, het zijn de dingen van de buurt hoor…ze willen je komen zoenen”. Ach, mijn man was altijd degene die dingen met korreltjes zout nam. Hij was toch gaan kijken, maar hij vond geen enkele andere “extra” hond op het erf. Ik heb het maar een plekje gegeven en heb me verder niet meer aan gestoord. Toen het eten was klaargemaakt, heeft mijn man nog een beetje gegeten en de rest kon dan op het aanrecht blijven voor de volgende ochtend om als bontot mee te nemen naar het werk. Maar de volgende ochtend toen we wakker werden, was het deksel van de pot met kip. Er zaten heel veel vliegeneieren op het vlees en zelfs een paar die waren uitgekomen. Er was geen enkele vlieg te bespeuren in het huis. Dit was het tweede vreemde ding dat ons overkwam.
Die middag ben ik na het werk geweest naar mijn moeder en heb haar verteld over wat ik heb meegemaakt. Ze zei me dat ik een peper op het eten had moeten zetten. Dat weerhoudt de “dingen” om te eten. Zodra ze aan het eten komen, bederft het direct. Ik hoorde dit echt voor het eerst en wist niet wat ik hoorde. Notabene van mijn eigen moeder. Enfin!! Ik nam haar advies ter harte en ben onderweg nog gestopt bij de chinees om verse Madame Jeannette pepers te kopen. Die avond heb ik het raam bij de keuken niet open gemaakt toen ik bezig was met mijn braadlappen. Ik heb rustig kunnen koken in de slecht verlichtte keuken en heb toen een peper in de pot gedaan en afgedekt. Toen we klaar waren met alles, zijn we gaan slapen.
Gedurende de nacht werd ik wakker van het geblaf van de honden. Ze blaften precies bij het raam van onze slaapkamer. “Tjoerie…wat is dit nou”, zei ik boos. Ik liep de kamer uit met een flashlight in de hand, toen ik opeens voetstappen hoorde op de tegels in de keuken. Ik maakte direct mijn flashlight aan en scheen in het donker in de keuken en daar was er een gedaante als een mist die de vorm had van een klein mens. De ogen verschenen plotseling uit het kaal gezicht en binnen een seconde zag ik het snel bewegen richting het keukenraam die wagenwijd openstond…en weg was het. Ik begon toen te gillen van wanhoop. Mijn man snelde uit de kamer en kwam me direct vasthouden. “Wat is er Margo, wat is gebeurd”, vroeg hij geschrokken. Ik zei hem dat er iets in het huis was dat de gedaante had van een mens maar dat het alleen ogen had in het gezicht. “Het heeft naam me gekeken Reginald……het heeft me in mijn ogen aangekeken”, gilde ik luid, terwijl ik in tranen uitbarstte. Mijn man heeft me tot bedaren kunnen brengen tot de ochtend. Ik durfde niet eens meer mijn bontot op te scheppen omdat ik het idee kreeg dat dat ding weer aan het eten moest zijn gegaan. Maar alles was precies zo, zoals ik het gisteren had afgedekt. Mijn man nam zijn eten wel mee en ik heb maar voorgenomen om eten te kopen bij de warung in de buurt van mijn werkplaats.
Aan het werk vertelde ik een collega het gebeuren en ze wist me te vertellen dat het zeker iets van het bos moet zijn. Want als het om een nieuwe kavel project is, waar er vroeger alleen maar bos was geweest, dan zijn de geesten daar zeker verstoord geworden. Maar ze hoorde ook voor het eerst over geesten die eten van wat mensen hebben gekookt. “Het beste advies dat ik je kan geven is misschien eten apart zetten voor de geest en praten op het eten –zeggende dat dit zijn eten is en niet het eten van binnenshuis-“, zei ze. Ik vond dat een beetje abnormaal om nu eten te gaan zetten voor een geest. Dat ding moet gewoon niet komen in mijn huis. Basta.
Toen ik thuis aangekomen was, zag ik dat boven elk kozijn een lemmetje was gezet. “Wat is dit nou, meneer de bonuman”, vroeg ik aan mijn man. Hij zei dat zijn collega’s hem hadden gezegd om lemmetjes en kwik te zetten op de deur en raamkozijnen. Het zou de geest buiten houden. Die nacht, nadat we alles hadden gedaan en in bed lagen, hoorden we rond 11 uur in de avond een geween…als wanneer iemand verdrietig huilt, maar met een vreemde diepe toon. “Blijf liggen Margo”, zei mijn man. Opeens hoorden we duidelijk dat er aangeklopt werd op ons raam. Ik hoorde toen de stem van mijn man buiten roepen: “Margo Margo kom…kom Margo”. De rillingen kwamen over ons beiden. Mijn man begon toen uit te schelden op het ding dat buiten stond te praten. Het werd zo erg dat mijn man bijna het raam had kapotgeslagen. De honden begonnen toen ook tekeer te gaan. We hoorden ze toen rennen rond het huis en opeens hoorden we het geblaf van dezelfde hoek waar ze in het begin altijd blaften. We hebben vanaf toen nooit meer last gehad. Een ddvies wil ik jullie wel geven: “Als je wilt eten na 12 uur middernacht, zet een peper op je eten, je hoeft het niet zelf te eten, maar zet het gewoon ernaast of erop”. Je zal merken dat je de volgende dag geen diarree of vreselijke honger meer hebt.”
El Dorpha “Admin Collectief”
onzin