#SpukuTorie 822015 Mijn leven was voorheen heel anders dan wat het nu is. Ik las een verhaal hier op deze site en kreeg daaruit de kracht om ook mijn verhaal te vertellen. Alleen mijn familie en vrienden die dicht bij mij zijn weten hierover. Maar het is tijd dat ook anderen het weten. Ik was een type persoon die men kan beschrijven als “werelds”, totdat ik bekeerde en mijn leven gaf aan Jezus. Het begon allemaal na zware tegenslagen in mijn leven. 5 Jaren voordat ik tot bekering kwam, had ik verkering met een man, van wie ik een zoon heb gebaard. Hij was jammer genoeg niet iemand die zin had in het onderhouden van een echt gezin, dus was hij binnen de kortste keren na de geboorte van mijn zoon, ook uit mijn leven. Ik vond mijn heil in Jezus en ben tot bekering gekomen. In de kerk leerde ik een heer kennen die tevens ook pas bekeerd was als ik. Hij bad altijd zo vurig en was altijd heel gelovig. We leerden elkaar kennen en er begon wat te groeien tussen ons. Op de 5e jaardag van mijn zoon, had ik hem uitgenodigd op bezoek te komen, zodat hij de rest van mijn familie kon leren kennen. Mijn zussen hadden het hele feest in handen en ik kon rustig met hem zitten boven op het balkon en praten over alles en nog wat. Op een gegeven moment kwam mijn zoontje de trap op en vroeg: “Mama wie is dat?” Ik zei hem: “Dit is oom Guno…groet mooi dan?” Hij gaf mijn zoontje een handdruk.
Na de receptie van ons huwelijk hebben we een honeymoon package cadeau gehad van mijn zuster en konden dus een weekend in Torarica verblijven. Het was een drukke, mooie en enerverende dag. We zijn in de kerk ingezegend en hebben ook daar de receptie gehouden. Onze honeymoon was kort maar heel erg leuk. Binnen no-time waren we verhuisd in een nieuw huis op Ma Retraite. Voor mijn zoontje was het echt wennen om te wonen in een nieuwe omgeving en het bezoeken van een nieuwe school in de buurt. Maar van mij kreeg hij alle tijd van de wereld, want het gaat om mijn zoon. Hij had mijn zoon erkend en dat betekende dus dat hij eiste dat mijn zoon hem “papa” noemde in plaats van “oom Guno”. Van de ene eis kwam de andere. Ik mocht geen mooie kapsels meer voor hem knippen bij de barbier…hij moest altijd helemaal kaal geknipt worden. We kregen vreselijke ruzies en ik stribbelde bij heel veel van zijn eisen tegen. “Het is mijn zoon…en al heb je hem erkend, hij is en blijft mijn zoon”, schreeuwde ik naar hem toe. Maar altijd nam hij de Bijbel en kon altijd zodanig op me inpraten, dat ik geen andere keus had dan mijn man te gehoorzamen als hoe het in de Bijbel staat geschreven. Ik was het met heel veel dingen niet eens maar hoe kan ik de woorden van een “man Gods” niet aannemen. Mijn zoon was dus altijd kaal, mocht geen gympies meer aantrekken, geen jeansbroeken, geen speelgoed…we zijn trouwens Christenen die sober en nederig moeten leven. Met pijn in mijn hart liet ik dit alles toe.
Hoe jong mijn zoon ook was, hij merkte de veranderingen op en hij kon op zijn manier duidelijk maken dat hij niet gelukkig was. Altijd als het weekend was, wilde hij naar oma, waar hij het vroeger altijd goed heeft gehad. Hij had een fiets, speelgoed, kon met de kinderen van de buurt spelen en werd altijd verwent door mijn zusters. Een keer was het zover dat 1 van mijn zuster een fiets had gebracht. Ze had het al uit de auto gehaald toen mijn man van ver schreeuwde dat die fiets het best terug gezet kon worden in de auto…want hier hoort het niet thuis. Mijn zus haar blik veranderde direct, omdat ze dit niet kent. “Patty, lukt het hier wel”, zei ze fluisterend, “het is maar een fiets he”. Ik knikte met een glimlach en zei dat het allemaal goed zit. “Neem die fiets maar terug…ik wil geen problemen”, zei ik fluisterend. Boos en geschrokken pakte mijn zus de fiets en gooide het in de bak van de auto. Ze stapte in en zei: “Als je hulp nodig hebt, je weet wat mijn telefoonnummer is…dit is abnormaal.” Ze startte haar auto en ze reed weg. Mijn zoontje die alles heeft zien gebeuren verheugde zich op de fiets en ook op de reis terug naar oma. Maar hij zag dat niet gebeuren en begon te huilen van verdriet. Ik rende naar hem toen en tilde hem op om hem te troosten toen mijn man naar buiten kwam en hem begon te schreeuwen dat hij zijn mond moet dichthouden. “Wat voor verwend kind kweek je Patty…hij moet een pak rammel voor zijn broek krijgen als hij zo door gaat”, schreeuwde hij me toe. Mijn zoontje begon harden te huilen omdat hij dit voor het eerst meemaakte. Mijn man pakte zijn riem en trok mijn zoontje uit mijn armen. “Ik zal je wijzen hoe je een kind moet tuchtigen volgens de Bijbel…MET DE ROEDE”, schreeuwde hij. Machteloos en verward stond ik aan te horen hoe mijn zoontje het uit gilde van de pijn van de riemslagen op zijn rug. “Kom hier Patty…KOM HIER”, schreeuwde hij. Ik liep naar hem toen en met ruwe hand pakte hij me onder mijn arm en stopte de riem in mijn hand…”TUCHTIGEN…DOE NOH TUCHTIG DIE JONGEN”, snauwde hij naar me toe. “Spreuken 3:12 Want de HEERE kastijdt den gene, dien Hij liefheeft, ja, gelijk een vader den zoon, in den welken hij een welbehagen heeft. Spreuken 13:24 Die zijn roede (riem) inhoudt, haat zijn zoon; maar die hem liefheeft, zoekt hem vroeg met tuchtiging.”, begon hij te prediken. Ik pakte mijn zoon vast. “Mama wat doe je…MAMAAA WAT DOE JEEEEE”, schreeuwde hij luid op. Ik heb mijn zoon die dag voor het eerst in mijn leven mishandeld. Wat ik niet door had is dat ik verward was in mijn eigen denken…mijn eigen wil was vertroebeld door deze man die met de Bijbel, alles goed sprak…. Ik heb vanaf die dag toestemming gegeven…dat mijn zoon mishandeld mag worden als hij zijn zin niet krijgt. Ik moest het tuchtigen noemen. Maar een kind tot bloedens toe in mekaar slaan…is dat tuchtigen? Het groenlicht was gegeven.
Maanden gingen voorbij en elke dag werd mijn zoon geslagen. Om de kleinste pietlullige dingen werd hij afgetakeld door de man. Ik deed mijn beklag bij een oudste die ik in vertrouwen nam, maar die bleef zeggen dat ik moet blijven bidden en vertrouwen op de Heer. Ik begon te slabakken in het geloof…ik wist niet meer wat waar was…ik raakte meer en meer getraumatiseerd en begon te ontdekken dat ik gehersenspoeld werd. Maar een dag kwam ik van het werk thuis aan en vond mijn zoontje op de bank liggen. Hij keek me aan met slappe ogen en kon bijna geen woord uitbrengen. Zijn hele lichaam zat onder de kneuzen en wonden waren er overal. “WAT HEB JE GEDAAN…WAT HEB JE GEDAAN”, schreeuwde ik uit woede naar mijn man. “Hij heeft pakslaag gehad omdat hij ongehoorzaam is geweest”, snauwde hij me af. Ik pakte mijn zoon op en rende met hem al gillend en huilend naar buiten. Ik stopte hem in de auto en reed regelrecht naar de EHBO. Daar aangekomen belden ze de politie direct op om een kijkje in deze zaak te komen nemen. Ik werd direct beschuldigd van kindermishandeling. Ik voelde me inderdaad ook terecht schuldig omdat ik dit heb toegestaan. De politie haalde mijn man op en bracht hem direct naar het bureau voor ondervragen. Hij verklaarde iets heel anders aan de politie: “hij is gevallen van de trap naar beneden”. Mijn moeder en zusters waren binnen een mum van tijd aangekomen bij de EHBO en ik kon niets anders doen dan vooruit staren…opeens hoorde ik de iemand mijn naam roepen en vragen of ik direct kan meekomen want het gaat niet goed met mijn zoontje. Maar aangekomen in de OK heeft hij het niet gehaald. Ik rende naar binnen om hem te zien en tilde hem om en schreeuwde het uit van woede, schuld en pijn. Mijn zoon is aan inwendige bloedingen en kneuzingen overleden. Zijn lever was gescheurd en zo ook andere organen. Mijn man was hangende het onderzoek op vrije voeten en kon gewoon naar huis.
Toen ik thuis aankwam zat hij te bidden in alle vurigheid. Hij nam me bij de arm en zei dat God alles doet medewerken ten goede. “Misschien moest dit gebeuren zodat we echt een nieuw leven in Hem kunnen starten”, zei hij rustig. “JE BENT ZIEK…JE BENT EEN GEESTELIJK GESTOORDE MAN…JE BENT DE DUIVEL ZELF STRONTZAK…JE HEBT MIJN ZOON VERMOORD EN IK ZAL ERVOOR ZORGEN DAT JE VOOR DE REST VAN JE LEVEN IN DE BAK ZIT”, schreeuwde ik uit mijn longen. De buren die reeds wisten wat er gebeurd was, schoten me te hulp omdat ze wisten wat die man in staat was te doen. Opeens viel hij hard achterover en sloeg zijn hoofd aan de rand van de eettafel. Ik dacht in eerste instantie dat hij dat zelf deed zodat men medelijden met hem kon hebben. Opeens voelde ik dat ik geduwd werd naar achteren…richting de voordeur. Opeens begon alles in het huis te bewegen. Alles vloog uit het niets van het aanrecht. Ik zag mijn man op staan met een hele andere blik in zijn ogen en net hoe hij naar me toe zou rennen vloog de zware vitrinekast op hem af en sloeg hem aan de kant. Ik voelde weer een harde duw die me naar de voordeur leidde en met een gil van verwarring rende ik het huis uit. Op straat aangekomen vroegen de buren waarom mijn man alles kapot zit te maken. Ik kon niets vertellen en niets zeggen uit angst en verwarring. “PATTY KOM TERUG”, hoorde ik mijn man schreeuwen. De deur sloeg opeens hard dicht waardoor de ruiten kapotsloegen. Opeens hoorde ik hem hard gillen “HELP”…en toen was alles stil. De politie was intussen ook al aangekomen en ging de woning binnen. Ze brachten hem naar buiten en wat ik zag was iemand anders. Helemaal ineengedoken, schuw en angstig kwam de persoon die ik mijn man noemde naar buiten. Ik kon me niet eens aankijken terwijl hij constant mompelde “de duivel is hier – de duivel is hier”. Toen hij op de achterbank van de pro-wagen zat, keek hij opeens heel langzaam naar mij met een grijns op zijn gezicht. Een buurvrouw die naast mij stond greep me vast en zei dat ik niet moest kijken. “Dat is niet je man”, zei ze.
Bij de politiepost was het weer een lange nacht geworden van gesprekken en vragen die ik moest beantwoorden. Later wordt me bekend dat de persoon die ik mijn man noemde, vroeger een cliënt was van PCS. Uit aangiftes die zijn familie in het verleden hebben gedaan is duidelijk dat hij impulsieve agressie had en tevens schizofreen was. Uit het rapport van PCS heb ik bepaalde dingen kunnen lezen over zijn ziekte: Hij was psychotisch en dus gauw Prikkelbaar voor agressie en andere dingen om hem heen; Veranderde van opvattingen en overtuigingen vooral m.b.t. het Geloof; Hij kon niet meer relativeren; Hij is wantrouwig en Wantrouwen en achterdocht; Geobsedeerd worden door een bepaald onderwerp; Terugtrekken uit de sociale omgeving en nog vele andere herkenbare dingen. Mijn man was letterlijk GEK! Er was nooit vooronderzoek gedaan vanuit de gemeente, nooit was er iets aangehaald door zijn familie omdat ze geloofden dat hij echt bekeerd en veranderd was…terwijl dit een obsessie van hem is geworden…hij probeerde mij te indoctrineren in zijn waan. Later in de nacht ben ik naar het huis gegaan. Mijn beide zusters waren nog bezig met opruimen van de ravage die hij had aangedaan of zo dacht ik. Toen ik naar binnen liep hoorden wij alle drie duidelijk een stem die zei: “Mama…mama waar ben je…mama”. Ik ging op mijn knieën terwijl mijn zusters me om de arm pakten. We hoorden de stem van alle kanten komen. Opeens begon er een wind te waaien in het huis…de spullen begonnen weer te rinkelen en te bewegen en ik gilde het uit: “In JEZUS NAAM”…en alles stopte. Ik begon toen ik gebed te gaan, terwijl mijn zussen me ondersteunden. Ik vroeg om vergeving voor wat ik heb toegelaten…ik vroeg vergeving aan mijn zoontje…aan God…aan mijn zussen die naast me stonden. Opeens hoorde ik het geluid van wind dat door iets blies…we zochten vanwaar het vreemde geluid vandaan kwam. Opeens riep mijn zus me: “Patty kom kijken”. Ik rende naar de kamer van mijn zoontje en daar zag ik dat zijn Bijbeltje openstond en de bladeren continu door elkaar wapperden. Toen stopte alles. We liepen naar zijn Bijbel toe en zagen dat er een tekst was onderstreept. Het was Efeziërs 6 en wat was onderstreept zijn deze teksten: 1 Kinderen, wees gehoorzaam aan je ouders uit ontzag voor de Heer, want zo hoort het. 2 ‘Toon eerbied voor uw vader en moeder,’ dat is het eerste gebod waaraan een belofte verbonden is: 3 ‘Dan zal het u goed gaan en zult u lang leven op aarde.’ 4 Vaders, maak uw kinderen niet verbitterd, maar vorm en vermaan hen bij het opvoeden zoals de Heer dat wil. En deze laatste tekst was dik onderstreept.
We hoorden toen voetstappen rennen om ons heen en in een klap sloeg zijn Bijbel dicht. Ik wilde wegrennen maar mijn zus hield me tegen. “Dit is een teken Patty…hij heeft je vergeven.” Die nacht, toen ik bij mijn ouders sliep, werd ik wakker gemaakt door het gelach van de stem van mijn zoon. Een herkenbare lach van voorheen, ver voordat ik getrouwd was. Ik herkende die lach van blijdschap en vreugde. Opeens hoorde ik zijn stem: “Mama…Mama ik houd van je…maar ik ga weg.” Ik zag hem in de hoek van mijn kamer staan en plotseling was hij aan het voeteneind van mijn bed. Ik wilde bewegen maar ik kon niet. Ik wilde hem omhelzen maar het ging niet. Mijn kamer werd verlicht en opeens schrok ik wakker. Het heeft jaren geduurd voordat ik echt over alles heen was. Met veel begeleiding van de psycholoog en gebed ben ik nu waar ik ben.
De man, die nu mijn ex is, heeft zichzelf verhangen. Maar ik heb hem ook vergeven.