#SpukuTorie 842015 Vanaf ik jong was en me kan heugen was ik bang voor water. Mij zou je nooit in een zwembad of kreek zien rondzwemmen. Ik kan wel aan de kant zitten en pootjebaden, maar zwemmen…nooit en ter nimmer. Ik weet niet waar dit alles mee te maken had, maar ik kan je wel vertellen dat ik dit niet meer vergeet. Ik woonde op mezelf in mijn eigen huisje en had in die jaren nog geen vriend. Mijn focus was op carrière maken en opbouwen. Toen ik weer genoeg centjes had gespaard, had ik besloten mijn badkamer te verruimen met een bubbelbad van MN International. Ik wilde dat altijd hebben en voor mijn gevoel was dat het veiligst. Ik kocht het apparaat en binnen 2 weken was hij geïnstalleerd ‘and up and running’. Het had heel wat opties, ‘cold-warm-hot’, bruisen van onder, de zijkanten, uitklapbare ligstoel en hoofdrust, gewoon een geweldig ding. Zodra ik van het werk kwam en ik al mijn huishoudelijke taken heb gedaan, ging ik lekker in mijn eentje liggen in het bad. Ik genoot er echt van.
Een avond kom ik thuis aan en ik merkte op dat het bad gevuld was met water. Ik vond het al vreemd genoeg omdat ik me kan herinneren dat ik het bad heb laten leeglopen die ochtend. Er zal zeker een probleem zijn met het systeem dus belde ik MN op om te komen kijken of er werkelijk een probleem met het bad was. Blijkt uit hun onderzoek dat er niks aan de hand was. Zelfs bij de automatische instelling is er niks ingesteld, dus betekend dit dat iemand handmatig de knop heeft ingedrukt voor de watertoevoer. Ik zocht er niks achter en ben gewoon in mijn bad gegaan, eenmaal het gevuld is. Ik zette wat muziek op en plaatste m’n ‘Borgoe Cola’ op de glazenhouder naast het bad. Plotseling zag ik in de spiegel tegen de wand, dat er beweging was achter de matglazen deur. “Hmm, def’ yu ernstig jere…DEF’ YU ERNSTIG”, zei ik hardop. Ik stapte uit het bad en droogde me af. Er was letterlijk niets en niemand in mijn huis dan ik alleen.
Het begon allemaal weer toen ik een ochtend uit bed stapte. Ik kwam met beide beneden terecht in een plas water. Ik had sokken aan omdat ik met airco sliep. Ik zette het nooit lager dan 24, omdat dat aangenamer is om te slapen. Mijn sokken waren gedrenkt in water en nog erbij WARM-water. Ik maakte het licht van mijn kamer aan en keek naar de voetsporen die ik heb gemaakt en naar het plas water naast mijn bed. Ik probeerde alle mogelijke logische verklaringen hiervoor te vinden, maar ik kon echt niets van dit hele gebeuren uitmaken. Ik heb mijn sokken uitgedaan en ben de mop gaan halen beneden. Toen ik terugkwam was er geen water en mijn sokken…mijn sokken waren kurkdroog. Ik ben een heel nuchter mens en zoek voor alles een verklaring die begrijpelijk is en die ik natuurlijk kan vatten. Maar dit…nee.
Ik was niet bang hoor. Ik vond het gewoon vreemd. Ik zou pas bang worden als ik ‘groskin’ (kippenvel) zou krijgen voor hetgeen gebeurde in huis. Maar om weer terug te komen op dit vreemde verschijnsel. Een week na het gebeuren, werd ik wakker van het geluid van water dat aan het spuiten was. Ik wist direct dat het mijn bubbelbad beneden was. Ik stapte uit bed en ging al sluipend de trap of om te kunnen zien of het werkelijk 1 of anderen entiteit was die zo van water hield. Maar toen ik in de ruimte kwam voelde ik me opeens heel erg koud en draaierig. Ik zou net van de trap vallen of ik zag mijn huis onderlopen met donkerbruin water. Net het water van een kreek hier in Suriname. Het ging zo snel dat je tot je middel zelfs in het water zou kunnen staan omdat ik dat nog kon zien aan de waterhoogte bij mijn bankstel. Er groeide gras…er groeide gras in mijn huis. Ik wist niet wat gebeurde. Ik zou net beginnen met gillen of ik voelde mijn lichaam in elkaar zakken en rolde van de trap af het water in…toen ik bij kwam was mijn huis kurkdroog. Mijn bubbelbad was weer gevuld met water en toen ik er naartoe liep spatte er plotseling water eruit, alsof iemand aan het spelen of spartelen is in het bad. Ik kreeg rillingen over mijn lichaam en kippenvel…ik wist toen dat er iets fout is met mijn bubbelbad.
Ik vertelde niemand over mijn ervaring…niet mijn familie en niet mijn collegae aan het werk. Iets in me zei dat ik het niet moest vertellen, althans toen niet. Ik wilde in eerste instantie niet dat men gaat denken dat ik gek aan het worden ben, vooral hoe ik geen man heb. Men gaat dan weer een hele hoop dingen aan mijn hoofd slingeren, maar sommige van ons vrouwen willen echt eerst helemaal settelen alvorens in een relatie te stappen, zodat geen enkele man op onze hoofd komt zitten. ‘Anyways’, dat wilde ik even kwijt. Maar om terug te komen op de dingen in het huis. Toen ik een keer van het werk kwam en mijn inrit opreed, zag ik net een beweging achter de lamellen van de badruimte waarin het bubbelbad zit. Ik zag toen duidelijk het donker gezicht van een vrouwspersoon. Toen ik de afstandsbediening van de garage drukte verdween ze vanachter het glas. Wel, toen ik naar binnen liep was mijn huis bezaaid met kleine waterplasjes over de hele vloer. Het voelde weer zo koud aan en ik begon die rillingen weer te ervaren. “Wan sani no bun dja” (iets is niet goed hier), zei ik in mezelf. Op een gegeven moment waande ik me een weg door de plasjes water heen en ben naar de ruimte gelopen van mijn bubbelbad. “Ik heb je gezien hoor…waar ben je en waarom doe je deze dingen in mijn huis?”, vroeg ik aan de vrouw die ik had gezien. “Ik weet dat je me kan horen en zien…wat doe je in mijn huis…geef antwoord dan”, riep ik luid in de ruimte. Geen beeld, geen geluid. Ik had genoeg werk gehad en ben maar rustig begonnen met dweilen. Ik probeerde zelfs een grap van te maken, dat ze misschien het voornemen had voor me te dweilen. De avond naderde en ik zat rustig op de bank tv te kijken toen ik opeens iemand zag kruipen uit de het lege bubbelbad. Uit vrees en schrik viel ik achterover over mijn bankstel heel en viel bijna in de glazen kast. Ik wilde gillen maar het lukte me niet. Ik denk dat ik te bang was om te gillen. Ze viel plotseling plat op de grond en kroop of sleepte zichzelf over de vloer richting de trap. Om beter te omschrijven wat ik zag: Het is te vergelijken met iemand die gedrenkt was in zwarte natte modder…en die zich eerder sleepte over de vloer als een slang…waarbij de armen en benen zo min mogelijk werden ingezet…dus het bewoog zich voort zonder zelf moeite te doen…snappen jullie me? Op de trap keerde het zich om en begon met de voeten eerst, de trap op te gaan. Ik was bang dat het regelrecht naar mijn kamer zou gaan toen ik opeens gilde: “HEY!!! WTF DOE JE”. En in een vaart was ze binnen seconden van de trap in het bad en verdween erin. Ik rende nog ernaar toe en zag een droog bad. Ik voelde me opeens draaierig en voelde dat ik tuimelde in het droge bad. Met een harde slag kwam mijn hoofd terecht aan de rand van het ‘viberglass’ bad. De slag deed zo verschrikkelijk pijn. Ik voelde dat ik toen gleed in het bad en opeens rook ik een boslucht. Ik voelde een zeer drassige bodem onder mijn voeten en kon op een gegeven moment op beide benen staan. Ik stond in mijn woonkamer, maar te midden van een moerasachtig gebied. Opeens zag ik een dame in een ‘polka-dot’ rok rennen en struikelen over iets. Ze keerde zich om en keek verschrikkelijk bevreesd in mijn richting…opeens gilde ze luid en strekte haar armen uit…en in een schok verdween ze in de bodem…alsof iets haar trok in de modder. Ik voelde opeens dat mijn voeten warm werden en opeens vlogen er dingen langs me heen, volgens mij vogels en bladeren en ik sloot mijn ogen en toen alles stil was, maakte ik mijn ogen open. Het bubbelbad was aan het vullen en ik stond gewoon op beide voeten in het bad.
Ik ben gaan geloven in spoken vanaf dat moment. Uiteindelijk heb ik het dus aan mijn vader verteld en die stond perplex naar me te kijken toen ik het hele gebeuren vertelde. Hij kent de buurt heel goed. Hij zei me dat de plek waar ik nu woon, vroeger, zwampgebied was geweest. Door de jaren heen hebben verkavelaars de zwampen gedempt met zand waardoor de konden beginnen met verkopen van grond. Maar hij kon niet snappen wat het te betekenen heeft…mijn ervaring. Mijn moeder zat al die tijd gewoon rustig al ons gepraat te beluisteren toen ze een opmerking maakte: “Frank, kan je je nog herinneren…’Kartoush’…die dame die vermist was…je weet toch, toen waren die balletjes jurken in…die ken-ken rokjes…Frank luister je.” “Ik zeg maar wat hoor, het hoeft niet zo te zijn per se, maar die dame is nooit meer gevonden”, zei mijn moeder. Ik kreeg opeens rillingen over mijn lichaam. “Mama ik wil het bijna geloven”, zei ik angstig. Mijn pa zei dat hij iemand kende die een ‘Luku’ kan ‘kotten’, bij mij en eventueel zien wat er in huis is. Ik maakte een afspraak met mijn vader voor de volgende middag.
Mijn vader en die meneer waren bij de poort en toen ik ging om ze te verwelkomen stopte de man en liep naar de schutting naast mijn huis en keek even op het lege perceel naast mij. “Ik ga soms dingen zeggen, waar je niet op hoeft te reageren”, zei hij. “Wat ik voel of zie, zal ik zeggen zodat je het kan horen”, zei hij toen. Toen hij z’n ronde maakte in het huis begon hij achter mekaar te zeggen “water, water, water, water” en toen opeens “verdronken, drinken, drinken, water verdrinken gedronken”. “Ze is zich aan jou gaan klampen”, zei hij opeens en keek me diep in mijn ogen aan. “Wat ik zie is een dwalende geest van een dame, jonger dan jij. Ze mag niet hier zijn. Anders kan hetzelfde gebeuren met jou, wat haar is overkomen”, zei de meneer. “Ze loopt je trap naar boven en streelt jouw geest…voel je je soms moe?”, vroeg hij toen. Ik vertelde hem dat ik zelfs ben flauwgevallen bij het bubbelbad. “Ze moet weg”, zei hij. Opeens begon hij heel luid te praten in de ruimte: “Ben je daar, kom naar voren, kom naar voren en laat zien dat je er bent.” – “Okay…okay, heet je Mareille…Marijne…Marijke…je heet Marijke.” – “Marijke weet je dat je dood ben?” en opeens hoorden we een zacht gehuil als wanneer iemand huilt en snikt tegelijk. Ik ging bij mijn vader staan en begon hem vast te houden, want ‘not’ musu kon mer’ mi’. Opeens stopte het gehuil. De man begon toen in een taal te praten die ik niet kon verstaan. Maar de geluiden in het huis werden duidelijker totdat hij begon te lopen naar het bubbelbad en zei: “Oh hier lig je…hier lig je mijn kind…tjee…luister naar mijn stem en volg het licht. Rosita kom bij mij staan…volg het licht”. Ik schrok me dood, roept die man mij? Hij keek me aan en wenkte me dat ik dicht bij hem moest staan. Hij zei me om te praten met haar, opdat ze makkelijker kan loslaten en verder kan gaan. Ik begon toen met een trillende stem te praten met de geest: “Ik vind je best lief dat je bij me wilt zijn, maar je moet het licht volgen mi Gudu…je verdiend het niet om hier te zijn…je verdiend een betere plek”. Opeens ging mijn arm vanzelf op…ik had er geen controle over…en met een harde klap sloeg die man mijn arm naar beneden. “Niet instemmen Rosita…laat los…en gij zult los gelaten worden.” Ik keek naar het bubbelbad en zag opeens een schim, heel in een flits, voor mijn gezicht komen. Ik kon alleen een oog zien. En opeens “BAMMMM”, mijn schilderij bij de voordeur viel op de vloer. “Ze is weg…ze is weg”, zei die meneer. Ik heb hem netjes bedankt en ook mijn vader voor de moeite die hij heeft gedaan. Ik heb geen last meer van niets en niemand tot de dag van vandaag. Maar ik wil eens…ver in de toekomst…mijn bubbelbad verwijderen en mensen laten graven, om te zien of ik wat zou kunnen vinden…tenminste…ze heeft een betere rustplek nodig dan hier onder mijn huis. Hopelijk vind ik haar.
“Ingezonden”