Ik woon in de Mijnhooplaan, en wat ik heb meegemaakt, is eigenlijk de oorzaak van veel problemen op die hoek: de kruising van de Franchepanestraat en de Brokopondolaan. Van nature ben ik een nuchter persoon en ben ik nooit echt bang geweest voor verhalen over spoken of geesten.
Ik werkte in een Hotel & Casino en stapte rond middernacht uit bij de halte van Lijn 9 op de hoek van de Coppenamestraat en de Brokopondolaan. Ik noem bewust de namen om de locatie voor jullie duidelijk te maken.
Na mijn werk liep ik de Brokopondolaan in, toen ik in de verte een vrouw zag oversteken. Op het eerste gezicht droeg deze dame een nachtjapon met een grote bloemenprint. De jurk was wit en had verschillende kleuren bloemen. Wat echter meteen opviel, was dat ze aan het rennen was. Mijn eerste gedachte was dat er iets ernstigs was gebeurd, of dat iemand haar achtervolgde.
Ik vertraagde mijn pas om te zien waar ze naartoe ging. Wat nog meer mijn aandacht trok, was de bizarre vorm van haar bovenlichaam. Haar armen leken zich aan de zijkant van haar buik te bevinden, alsof ze haar bovenarmen strak tegen haar lichaam drukte, vanaf de schouders tot aan de ellebogen, terwijl haar onderarmen naar voren waren gestrekt. In haar armen droeg ze iets donkers of iets dat was gewikkeld in een donkerrode doek.
Plotseling keek ze mijn kant op, op hetzelfde moment dat een auto van achter mij aan kwam rijden en de koplampen recht op haar gericht waren. Haar ogen weerkaatsten het gele licht, net zoals dat gebeurt bij dieren. Niet twee ogen, maar het leek alsof haar hele lichaam bezaaid was met ogen. Een ijzige rilling trok over mijn lichaam, en mijn hart begon zo hard te bonzen dat het tijdelijk zwart voor mijn ogen werd. Gelukkig slechts voor een seconde.
En toen gebeurde er iets heel vreemds. Ze sprong plotseling de lucht in, draaide langzaam om en kroop in een foetushouding, nog steeds met dat voorwerp in haar armen. Vervolgens schoot ze als een katapult, met haar rug, de goot in. Direct daarna hoorde ik het luide gehuil van een baby.
Ik was zo bang geworden dat ik een flinke omweg maakte via de Bindastraat, dan door naar de Van Brussellaan en vervolgens de Hermitage Weg om via de achterkant van de Mijnhooplaan thuis te komen.
Eenmaal thuis nam ik meteen een douche en at nog wat. Met de gebeurtenis in mijn gedachten viel ik in slaap, maar gedurende de nacht werd ik herhaaldelijk wakker en kon uiteindelijk niet meer slapen.
De volgende ochtend voelde ik me verschrikkelijk moe en uitgeput, mede doordat ik slecht had geslapen. Ik vertelde mijn moeder wat ik die avond had meegemaakt, en ze zei dat ik een goede keuze had gemaakt om die omweg te nemen. Hoewel het eenvoudiger was geweest om via de andere kant te lopen, vond ik de straat naast die fietsenzaak een beetje te dicht bij de hoek. Mijn broertjes vonden het grappig en plaagden me er voortdurend mee.
Ik zou die avond weer de nachtdienst draaien en begon alvast te bedenken waar ik het beste kon uitstappen. De dag verliep rustig en al snel bevond ik me weer achter de balie op mijn werk. Terwijl de nacht naderde en het tijd was om naar huis te gaan, stapte ik in de bus en begon alvast te huiveren bij de gedachte aan wat me te wachten stond op weg naar huis.
Ik stapte uit op de hoek van de Zonnebloemstraat en liep naar de andere kant van de Franchepanestraat. Toen ik ter hoogte was van de Mijnhooplaan, voelde ik plotseling mijn spieren verstijven. Ik kon geen stap meer verzetten. Ik keek direct in de richting van de kruising en zag dezelfde vrouw, maar dit keer vanuit een andere hoek.
Ik wilde gillen, maar het lukte me niet. Ik stond als een standbeeld aan de kant van de weg. Ze stond stil bij de hoek naast die Chinese winkel en keek in mijn richting. Ik kon haar gezicht niet zien, maar ik kon wel iets in haar armen zien, of beter gezegd, haar armen waren vervormd, alsof er iets op een baby leek.
Ik zag een auto naderen vanuit de Franchepanestraat, terwijl een andere auto met gierende banden tot stilstand kwam… plotseling schoot ze naar het midden van de weg en slaakte een schelle kreet. Op het moment dat ze de lucht in sprong, reed de andere auto dwars door haar heen en belandde met een harde klap tegen de rand van de goot.
Ik werd weer mobiel, viel op handen en knieën en schreeuwde het uit. De toeter van de auto loeide luid omdat de bestuurder bewusteloos over het stuur hing. De andere inzittenden waren stil, en opeens zag ik de bestuurder van de andere auto uitstappen en in mijn richting rennen. Hij was in shock, dat was duidelijk te zien aan zijn ogen.
Hij schreeuwde: “ooo woei woei,” en bleef maar rennen. Hij rende naar een leegstaand perceel en schreeuwde uit alle macht. Ondertussen waren buurtbewoners al op straat verschenen, en toen zag ik mijn moeder uit de Mijnhooplaan rennen. “Mama,” schreeuwde ik. Ze kwam naar me toe en hielp me overeind. Mijn broertjes renden onmiddellijk naar de plaats van het ongeval om te zien wat er was gebeurd.
Mijn moeder bracht me naar huis, waar ik begon te huilen en mijn emoties niet meer kon bedwingen. Ik zat op de badkamervloer en liet het water over me heen stromen, terwijl mijn moeder thee maakte van zuurzakbladeren om me te kalmeren. Pas toen ik helemaal tot rust was gekomen, vertelde ik haar alles. Ze belde mijn broertje om onmiddellijk naar huis terug te keren met de anderen. Die nacht was echt zwaar voor me. Ik kon niet slapen.
Ik hoorde het geluid van ambulance- en politiewagensirenes, en na enige tijd werd het weer stil. Buren keerden terug naar hun huizen. Ik zat nog een tijdje in bed en staarde naar het plafond toen ik opeens het gehuil van een baby hoorde. Het geluid kwam dichterbij, en hoe harder de baby huilde, hoe angstiger ik werd.
Ik begon te hyperventileren en rende mijn kamer uit naar mijn moeders kamer. Ze zat al rechtop in bed en legde haar vinger op haar lippen. “Shh, Naomi… stil zijn.” Ik ging naast haar op bed zitten toen we opeens een hese vrouwenstem hoorden schreeuwen om hulp, “help… help me.” Mijn moeder begon zachtjes te bidden en plotseling doorbrak stilte met dezelfde schelle kreet als bij het ongeval. “A gwe,” zei mijn moeder. (Vertaald: Het is weg.)
Daarna vertelde ze me wat het zou kunnen zijn. Ze zei dat er jaren geleden, voordat de drempels waren geplaatst, een soortgelijk ongeval op die kruising had plaatsgevonden. De twee auto’s hadden daar een ernstige aanrijding veroorzaakt. Het was zo heftig dat een van de auto’s meerdere keren over de kop was gegaan. Toen ontdekte men dat een vrouw met een kind in de goot lag, bekneld door de zijkant van de auto.
Maar voordat ze de auto konden verwijderen, stopte het huilen van de baby en waren zowel de moeder als het kind ter plaatse overleden. Toen ze de auto weghaalden, vonden ze de vrouw helemaal voorovergebogen, en de baby diep in haar schoot, met haar armen om het kind heen. Ze konden de baby niet meteen zien vanwege de haren van de moeder die het bedekte.
“Kan zij dan deze aanrijdingen veroorzaken?” vroeg ik geschrokken. “Nee, het is niet die vrouw… het is een takru sani… en ik heb gehoord dat mensen het zien voordat er een ongeval gebeurt op die hoek.”
Een paar dagen later begreep ik dat de man die was weggerend, in een trance verkeerde, omdat hij dat ‘ding’ had gezien. Hij wilde gewoon wegkomen en gaf vol gas om de kruising over te steken, zonder op de andere auto te letten die vanuit de Brokopondolaan kwam.
Het ‘ding’ woont in de koker onder de straat bij de kruising van de Franchepanestraat en de Brokopondolaan.
tot 1973 woonde ik in zorg en hoop(tempatiestraat hoek commewijnestraat)laatste was somariastraat voordat ik naar nederland vertrok.en naast ons woonde een nederlandse gezin.waar ik woonde tempatiestr was een hoek woning en die liep door naar commewijnestr naast de HBS was een geheel en daar het nederlands gezin,tevens gaf ze balletdansen.maar toen ze pas daar was komen wonen stond een boom voor de oprit van haar erf en die wou ze laten weg halen.goed je weet dat een hoop bosnegers voorbij liiepen(bepaalde spraken frans)ze vroeg aan een die toevallig voorbij tegen betaling om die boom weg te hallen wat hij weigerde,de tweede voorbijganger ook.de derde zei ik doe het voor je maar
je moet een fles drank voor me kopen.nadat de boom was weggehaald hoorde men s,nachts een vrouw en een baby huilen en mijn zus en zwager waar ik inwoonde hoorden dat ook,was toen 12 of 11 jaar oud toen dit zich afspeelde(zelfs heb ik nooit wat gehoord of gezien)