#SpukuTorie 952015 Ik ben Margareth, maar de meesten kennen mij als Marga. Mijn verhaal heeft allemaal te maken met de gevaren van communiceren met geesten. Ik sluit direct de mensen geesten uit, want die communiceren zelden met ons levende mensen. Het enige wat ze soms doen is het bekend maken dat ze er zijn, de aandacht die ze zoeken of de cyclus waarin ze zitten waardoor dingen herhaald worden. Ik wist dit alles niet toen ik jonger was. Ik ben nu 47 jaar en het begon allemaal toen ik 23 jaar was. Als je je openstelt voor dit soort dingen, geloof me, al maken ze zich niet waar in manifestaties of iets dergelijks, eenmaal contact…altijd contact.
Het was begonnen tijdens een ‘sleepover’ bij een vriendin. Het was vakantie en we hadden het plan om buiten de stad te gaan de volgende ochtend. We waren met ons vieren in het huis en we hadden samen alle voorbereidingen getroffen voor onze trip buiten de stad. Die avond, toen we allemaal in de kamer lagen en spraken over koetjes en kalfjes, liep ik de kamer uit om naar het toilet te gaan. Toen ik de deur van de badruimte open maakte stond er een klein creools meisje bij de wasbak en was met haar rug gekeerd naar mij. Ik vond het vreemd en stond nog een tijdje naar haar te kijken totdat ik “hallo” tegen haar zei. Ze keerde zich niet om, maar begon te neuriën “bloemetjes daarbuiten” en opeens sloeg de deur met een klap dicht. Ik rende terug naar de kamer waar de anderen lagen en Naomi stond met een vaart op en keek me heel verbaasd aan. “Wat is er Marga”, vroeg ze geschrokken. “Er is een meisje bij de badruimte”, zei ik stotterend. De andere dames schrokken openlijk, maar Naomi maakte toen een opmerking. “Ik was vergeten je te zeggen dat de badkamer spookt”, zei ze. “Jullie kunnen gewoon de badruimte van beneden gebruiken hoor, want deze is een beetje een no-go-zone geworden”, zei ze, “We gebruiken alleen overdag de badruimte van boven.” Dit werd nu het onderwerp van de avond en we hebben geen oog dicht gedaan. Ik zat vol met vragen, omdat ik wilde weten wat ze in de badruimte doet en waarom ze daar is. Toen we die vroege ochtend alles hadden ingepakt en ingeladen in de auto’s liepen Naomi en ik nog naar boven om onze topjes mee te nemen. Toen we langs de badruimte liepen was de deur dicht. Als we terug lopen stond de deur wagenwijd open. “Ben je daar klein meisje…ben je daar?”, vroeg ik terwijl ik voor de deur stond. Opeens hoorde ik een vage stem zeggen: “Waarom gaan jullie weg.” Ik greep Naomi bij de hand en we sprinten de trap af naar beneden. Naomi vroeg gelijk waarom ik ben gerent naar beneden. “Heb je iets gezien ofzo”, vroeg ze. “Nee…ik heb iets gehoord…ze vroeg waarom we weg gaan”, zei ik. Naomi’s ogen werden groot en wij beiden kregen kippenvel. We vertrokken toen naar onze trip die een succes was geworden.
Ik was na de trip vaker bij Naomi op bezoek omdat ik nieuwsgieriger werd naar het meisje van de badruimte. Ik ging ook speciaal naar de bib om boeken te vinden over het paranormale en hoe je met deze dingen kan communiceren. 1 Van de manieren om erachter te kunnen komen waar er energieën van geesten zijn, is het gebruik maken van ronde kogels, die bekende bugru’s van vroeger. Na veel vragen kon ik van een schoolgenoot 2 mooie grote kogels krijgen, omdat zijn vader groot materieel monteur was. De kogels moeten dan op een vlakke vloer tegelijkertijd worden gerold, met een speling van een halve meter van elkaar. Als ze het weg maken over de vloer, moet je dan goed opletten wat er kan gebeuren indien er op een plek een bepaalde energie is. Ik testte het uit bij Naomi thuis en stond er versteld van dat het werkelijk werkte. Vanuit de ene kant van de gang, gaf ik de kogels een duw zodanig, dat ze voor de slaapkamerdeur van Naomi, moesten stoppen. Maar elke keer als ze rolden, kwamen ze voor de deur van de badruimte, in botsing met elkaar en rolden dan tegen het deurkozijn aan van de badruimte. Overal in het huis heb ik de kogels getest en bij alle keren rolden de kogels gewoon door. Alleen boven botsten ze tegen mekaar vlak voor de deur van de badruimte. Ik voelde me trots dat ik dit kon doen en had vanaf toen voorgenomen om het overal waar ik terecht kwam te testen.
Het huis van mijn oma, was 1 van de plekken die me altijd bang maakte en vooral het gedeelte van waar er een kleine kamer is, die gebruikt wordt als opbergruimte. Het is eigenlijk deel van de binnentrap die omgebouwd is tot opbergruimte. Het was een zondag ochtend toen mijn moeder en oma naar de zondagsmarkt waren. Ik kan mijn kogels en stond helemaal aan het uiteinde van de open keuken. Ik zette de kogels af en ik verwachtte dat ze zouden rollen naar de trap en daar tegen elkaar zouden botsen. Nee hoor……die kogels botsen precies voor mijn voeten, ongeveer een meter verwijderd. “Is er iemand hier…kan je het kenbaar maken dat je hier bent”, vroeg ik. Ik kreeg geen antwoord. “Als je me kan horen, kan je iets bewegen of mij aanraken, zodat ik weet dat je hier bent”, zei ik. Maar geen antwoord. Ik nam de kogels weer van de plek en bracht ze maar weer naar boven en stopte ze in mijn sporttas. Toen ik weer beneden was en bezig was ontbijt te zetten, hoorde ik twee harde klappen en het gerol van de kogels op de houtenvloer boven. Ik rende de trap op om te kijken wat er gebeurde, maar voordat ik de boven was, hoorde ik ze tegen mekaar slaan. Ik stopte en liep langzaam naar boven en keek om de hoek van het trappenhuis…ze stonden naast elkaar in de hoek van de woonkamer. Opeens zag ik alleen benen lopen van de ene hoek naar de andere en halverwege verdwenen ze. Het waren geen duidelijke benen, als hoe jij en ik weten hoe benen eruitzien…maar het was een wazige grijze massa die de vorm aannamen van benen. “Hallo ben je daar…ik weet dat je daar ben en ik heb je zien lopen…wil je me wat zeggen?”, vroeg ik. Opeens hoorde ik precies in mijn oor een stem van een man die zei: “Ka*lo”. Ik ben van schrik van de trap gerold, maar ik had me gelukkig niet bezeerd…alleen een paar schrammetjes. Ik ben toen buiten gaan zitten en heb gewacht totdat mijn moeder en mijn oma terugkwamen van de zondagsmarkt. Ik nam de moed om de kogels te gaan halen, maar toen ik op de plek aankwam waar ik ze voor het laatst had gezien, waren ze er niet. Ik heb in mijn tas gekeken, maar niets…Ik heb het hele huis bijna ondersteboven gedraaid om mijn kogels te vinden, maar tevergeefs. Ik heb het gelaten…ik wist dat dit iets slechts was en dat ik er direct mee zou moeten stoppen. En dat deed ik ook, maar het contact was al gemaakt.
Jaren gingen voorbij en ik had intussen een man en een zoontje van 4 maanden. We hadden een mooie koloniale woning gekocht en begonnen daar huis te maken. Het was rond deze tijd dat dingen zich begonnen te manifesteren. De babykamer, was plotseling de plek waar de meeste activiteit plaatsvond. De babybox, verplaatste zich in de nacht, want als ik wakker werd in de ochtend wist ik direct dat het was opgeschoven. De beertjes en andere speelgoed werden ook verplaatst. Ik had intussen een pater laten komen om het huis normaals in te zegenen, maar het mocht niet baten. Maar er was een ruimte, ook een berging, waar altijd het licht vanzelf aanging. Je kent de lampfittings met een touwtje waaraan je moet trekken zodat het licht aangaat? Dat touw was altijd gewikkeld om de lamp als ik in de berging ging. Elke keer weer maakte ik het los, maar dit bleef zich elke dag voordoen. Een avond, toen ik klaar was met eten, liep ik naar de keuken terug met mijn bord in de hand. Net voordat ik bij het aanrecht aankwam, werd ik geduwd vanachter en kwam met het bord tegen de rand van het aanrecht terecht. Het bord brak in stukken en de scherven hadden me bijna doorboord bij mijn buikstreek. Ik begon toen al gillende te bidden en te bestraffen. Ik liep door het hele huis met een geheiligd kruis die ik had gehad van de pater en ging in elke ruimte en bad luid op. Toen ik bij de berging kwam, ontplofte de lamp en hoorde ik een luide schrille kreet vanachter de muur komen. Mijn man was net thuis en wist dat ik weer iets had meegemaakt of ervaren. Hij belde de pater weer op om te komen kijken naar het huis.
Toen de pater was aangekomen en begon te bidden en heiligen, vertelde ik heb ook wat ik heb gehoord vanuit de berging…en hij maakte nog de opmerking dat het lijkt alsof de muur is dicht gemetseld en dat er een ruimte achter moet zitten. Vanuit de woonkamer kon je de verhouding van de lengte van de muur tot de berging en de trap, concluderen dat er echt een vrije ruimte zit tussen de berging en de trap. Mijn man pakte een moker uit zijn gereedschappen en haalde alles uit de berging. Hij begon de muur af te breken en ik stond met open mond te kijken hoe een donkere ruimte plotseling tevoorschijn kwam. En wat ik erin vond…hesjes van mijn zoontje en babyschoentjes die ik niet kon vinden, speelgoed, een paar beertjes, mijn sieraden, oude schoenen van mijn man en de twee kogels…de kogels die ik al jaren kwijt ben. Ik begon uit vrees alles op te biechten…mijn verleden…alles wat ik heb gedaan…en de pater maakte 1 opmerking. “Met een demon, mag en moet je nóóit communiceren.” Ik schrok. Een demon heeft altijd de neiging om dingen in zijn bezit te nemen. Het maakt niet uit of het gaat om materiele objecten of zelfs levende wezens, waaronder mensen. Ze willen altijd over mensen heersen. Hoe de spullen achter de muur terecht zijn gekomen, weet ik niet. Maar wat nu duidelijk is, is dat deze demon, die ik vroeger bij mijn oma had gehoord…het contact had gelegd met mij.
Ik zeg dit alles en deel dit alles met jullie als lezers. Ik heb fouten gemaakt in mijn leven…en ik waarschuw jullie ook hierbij. Maak die fout niet…om te zoeken naar dingen die je niet kan bezweren. Na jaren van gebeden ben ik eindelijk verlost van deze demon. Dit gebeurde vorig jaar in een gemeente in Paramaribo. Mijn huis is nu vrij en mijn man en kind zijn tevens verlost van dit kwade wezen. Demonen zijn geen mensen geesten…maak die fout nooit…demonen willen dat jij eigendom bent van hun, vandaar dat ze dingen nemen van je…persoonlijke dingen…vooral wanneer je de relatie hebt aangemaakt door onschuldig te communiceren met ze. Niet elke “oma die voor mijn bed stond” of “opa die zijn ring kwam vragen” is de geest van de overledene…het zijn heel vaak demonen.