Na mijn verhaal te hebben gelezen op hier bij Spuku Tori en de reacties op het verhaal zien langsgaan, wil ik nog een verhaal met jullie delen die eigenlijk te maken heeft met een reactie die me heeft getroffen.
Het ging om de reactie met “En het zien van entiteiten bij mensen , sommigen hebben deze gave ja.” en “Maar toch denk ik dat je oma, een lukuman, nalatig was.” Mijn oma is er jammer genoeg niet meer en het is best wel eng om dit soort dingen aan te voelen en te zien. Ik wil met dit verhaal bevestigen dat ik wel mensen help, maar dat het ook niet altijd zo gemakkelijk is als het wel lijkt. Ik ben nu 27 jaar en leer er nog steeds mee leven.
Dit gebeurde 3 jaar geleden.
Ik werkte in een grote Chinese kledingzaak die gevestigd was aan het pad van Wanica. Mijn werktijden waren van 15.00 u tot 20.00 u ‘s avonds. De kledingwinkel bestond uit 2 afdelingen waar op de begane grond kleding werd verkocht en boven de huishoudelijke spullen.
Op mijn eerste dag werd ik boven geplaatst, maar het was zo saai dat ik heel snel al begon te vervelen. Ik vroeg of ik tenminste op de kledingafdeling kan werken, want daar kom je toch eerder in contact met een heleboel mensen waarmee je altijd nog een verkoop babbeltje mee kan houden en al de gezellige dames werken beneden. Ik werkte vanaf die dag op de begane grond.
Op een dag kwam een Hindoestaans echtpaar de winkel binnen lopen en je kon direct zien dat het vaste klanten waren, want ze begroette iedereen heel vriendelijk en mijn collega’s kenden de mevrouw zelfs bij naam. Ze heette Mila en ze was zwanger. Ik was op de subafdeling waar er babyspullen verkocht werden en ze liep naar me toe en vroeg me heel vriendelijk of ik haar zou kunnen helpen met het zoeken naar baby dekentjes. Ik mocht zelfs de leukste kleur kiezen voor haar, dus liet ik ze meelopen naar de rek waar de dekentjes lagen.
Toen ik bezig was met het zoeken naar 2 lakens met mooie kleuren, viel het me op dat er een rumoerige drukte om hen heen was. Ik hoorde constant mensen praten, maar heel zacht, alsof ze aan het fluisteren waren. Ik keerde me om en vroeg toen “wat zei u,” waarop ze antwoordde: “niets hoor, ik wacht op de dekentjes schat.” Ik ging maar door met zoeken en vond 2 dekentjes in echt mooie en leuke kleuren. Ik overhandigde haar die dekentjes, toen ik opeens weer het rumoerig gepraat hoorde.
Ik keek om mij heen en toen in de richting vanwaar ik dacht dat het zou kunnen komen en ik zag het toen. Er stond een oude Hindoestaanse man in de verte te staren naar Mila. “Vreemd,” dacht ik in eerste instantie, “het zal wel een klant zijn”, dus vestigde ik mijn aandacht niet meer op hem. “Bent u helemaal uitgekeken Mila?” vroeg ik haar. “Ja hoor schat, dat was alles.”
We liepen toen samen naar de kassa en haar man deed dan de betaling. Voordat ze naar buiten ging, hadden we nog even gesproken en opeens kreeg een sterke drang haar te vragen als ze al wist wat het zou worden. “Word het een jongen of een meisje?” vroeg ik toen. Ik kon aanvoelen en het verlangen in haar ogen zien, dat dit haar eerste kind zou worden die ze in haar eigen handen mocht houden.
“Nee, ik wil het niet weten, want het maakt niet echt uit, weet je,” zei ze en keek me toen vragend aan, “Wat denk jij dat het zal worden?”. Ik keek even naar haar buik en zei toen: “Als ik eerlijk mag zijn…je krijgt zeker een jongen.” Haar man zelfs begon te lachen toen ik dat zei. “Hoe weet je dat zo zeker,” vroeg hij. “Gewoon,” zei ik lachend.
Ze liepen de winkel uit en ik groette nog en plotseling verbaasde het me dat diezelfde oude man, die haar aanstaarde, ook in de auto stapte. Ik was toen echt even in de war, maar ik liet het gewoon gaan.
Een aantal dagen later, kwam Mila weer de winkel in, zoekende naar sokken. Dit keer was zij in haar eentje, dus niet met haar man bedoel ik hiermee te zeggen. Maar die vreemde oude man was er weer en toen ze de winkel binnenstapte staarde hij continu naar haar buik.
Ik keek hem aan toen hij plotseling opkeek en me regelrecht in de ogen aankeek. Zijn gezicht veranderde alsof het naar een emotie zocht. Opeens werd de blik van de oude man zeer droevig en verdrietig. Het kostte me moeite om niet naar hem te kijken, omdat ik vanaf toen al wist wat er gaande was.
Maar gelukkig…Mila is iemand die echt kan babbelen en wist dus mijn aandacht af te halen van dat wat ik zag. Ik keek nu heel goed naar Mila en vond dat ze er niet zo goed uit zag. Ze was toen al 6 maanden zwanger en heel mager, ze had ingevallen ogen met donkere ringen. Ik vroeg haar direct wat er met haar aan de hand is en ze vertelde me dat ze het niet zo goed maakte. Ze had heel veel pijn in haar onderbuik en het kindje is lui geworden, want de laatste tijd schopte ze het niet meer zo vaak.
Ik hield haar hand vast toen ik opeens een koude wind langs mijn lichaam voelde gaan. Ik keek rechts van mij en daar stond de oude man, precies naast mij. Ik ben niet geschrokken, omdat ik kon aanvoelen dat het niet een slecht ding was. Maar zijn gezicht vervormde constant in verschillende emoties, maar het waren alleen maar verdrietige en droevige of huilende trekken.
Opeens voelde ik weer de drang om vragen te stellen aan Mila. “Mila, dit is niet uit vrijpostigheid, maar is je vader nog in leven?” vroeg ik. “Nee, hij is allang overleden.” Nu hoorde ik een stem, wat blijkbaar van de oude man kwam. Hij probeerde iets te zeggen, maar het kwam zo onsamenhangend uit dat ik nog niet kon begrijpen wat het was dat hij wilde zeggen.
Opeens kwam er een ingeving: “Vertel me Mila, hoe staat het met je schoonvader?” Ze keek me natuurlijk geschrokken aan en zei dat hij in het ziekenhuis lag. De man was er zo slecht aan toe dat hij het helemaal niet meer zou halen. “Sterkte Mila,” zei ik toen en liep nog even met haar mee naar de kassa.
Die dag toen ik naar huis ging, hoorde ik voetstappen achter mij aan. Maar het voelde niet slecht of beangstigend aan. Ik denk dat het met mij mee liep, precies zoals in het verhaal van gisteren. Het was pas die avond toen ik in bed lag, dat ik de stem weer hoorde. Het waren losse woorden die gesproken werden. “Waar ben je?” vroeg ik toen.
Opeens zag ik beweging in de hoek van mijn kamer. Hij manifesteerde zich als dezelfde oude man en het kostte hem zeker heel veel energie, want na een paar woorden te hebben gesproken, verdween hij weer. De dagen daarna kreeg ik vaker bezoek van die oude man.
Hij stond dan in mijn kamer heel verdrietig in die hoek. In die tussentijd heb ik Mila 2 weken lang niet gezien, niet wetende dat ze was opgenomen in het ziekenhuis. Ik kwam erachter via mijn collega’s dat zij in en uit het ziekenhuis ging en tot haar 8e maand in haar zwangerschap het ziekenhuis haar tweede thuis werd.
Het bezoek van die man begon mij de keel uit te hangen waardoor ik op een dag gewoon op mijn bed zat en zei: “Wat wil je?”. Zeg alles nu. Waarom ben je hier?” En ja hij gaf antwoord, maar het was onsamenhangend, maar ik kon toch de boodschap eruit halen. In grote lijnen zei hij: “Beschermen kleinzoon, veilig geboren worden, beschermen, anderen lopen mee die slecht zijn, raken haar buik aan en verwensingen de kleinzoon.”
Ik wist nu waarom de baby niet meer schopte en waarom Mila nu in het ziekenhuis lag. Die andere geesten waren bezig met haar om haar en haar ongeboren kind dood te maken. Ik schrok. Ik moest wat doen. Ik wist niet hoe ik dit zou doen, maar ik zou het niet toelaten.
Die oude man zat elke avond te huilen in de hoek van mijn kamer. Hij was te zwak om dat alles te bevechten op het geestelijk vlak. Hij wil gewoon de geboorte van zijn kleinzoon meemaken. Ik begon toen bij collega’s te zoeken naar haar informatie en het lukte om in contact te komen met haar. Ik bracht haar zelfs een bezoek aan het ziekenhuis.
Ik vertelde haar alles. Alles wat ik heb gezien en gehoord en dat het niet goed zit met haar en haar baby. Ze wist dit alles, maar kon er geen verklaring voor geven waarom. Ze moest over enkele dagen bevallen, maar de arts kon bij de echo niets zien, dan alleen het hartje horen en zien kloppen.
“Mag ik?”, vroeg ik haar en plaatste toen mijn handen op haar buik. Opeens leek het alsof de hel was losgebarsten in de kamer, overal hoorde ik gekrijs en geschreeuw en ondanks dat ik mijn ogen dicht hield, zag ik dingen die helemaal in mijn gezicht kwamen schreeuwen.
Ik vestigde mijn aandacht niet meer op hen, maar ik begon toen te praten met haar kindje. Ik voelde beweging en opeens was het stil. Ik stond daar nog steeds te praten, zeker een half uur of een uur lang, toen Mila hevig begon te ademen. Ze kreeg weeën.
Ik liet haar buik los en lieten de zusters verdergaan met hun werk. En ja, Mila beviel weliswaar enkele dagen te vroeg, maar het was een prachtige jongen die sprekend leek op de opa die ik had gezien. Niet lang daarna kregen we het nieuws dat de schoonvader precies 2 minuten na de bevalling, zijn laatste adem uitblies. De ouwe man heb ik nog 1 keer gezien op de hoek bij mij. En hij groette mij uitbundig met een brede lach van blijdschap. Ik heet Mireille.