#SpukuTorie 1012015 Ik was een anderhalf jaar bezig met het zoeken naar een baan, want ik was het zat om thuis te zitten. Van het ene naar het andere sollicitatiegesprek en altijd een negatief resultaat. Maar ik gaf niet op…ik moest en zal een baan vinden. Een dag kon ik bijna een gat in de lucht springen, omdat ik werd opgebeld met het goede nieuws dat ik de volgende dag al mocht beginnen met mijn nieuwe job op een juridisch bureau. Eindelijk een sollicitatiegesprek met een positief resultaat.
Ik moest me om 7:30 uur aanmelden en om kwart voor 7 was ik al present met de breedste glimlach op mijn gezicht. Natuurlijk was er nog niemand en rond over 7 begon ik druppelsgewijs de mensen zien aankomen. Ik ging 10 minuten voor half 8 naar binnen en bij de receptie gaf ik mijn naam door. Vreemd vond ik toen de receptioniste mij begroette met “hey welkom, gaat u het ook proberen.” Ik dacht wat een wijf is dit, maar ik lapte het aan mijn laars hoor en zei in mezelf “meisje jij gaat mijn dag niet verpesten jere”. Na een kort gesprek met de directeur, werd ik verwezen naar mijn nieuw bureau met alles erop en eraan. Het was echt goed ingericht en was voorzien van alle attributen om mijn werk gemakkelijk te maken. Verder werd ik rondgeleid door het kantoor en kon ik kennis maken met alle andere collegae. De mevrouw die me begeleidde heet “Glenda” die me van A tot Z vertelde over het bureau en ik zou de recente kneepjes van het vak van haar leren. Glenda was een stevige vrouw van boven de 50 en iemand die een pittig karakter had, “if wan san’ de e’o’ teig’ yu meteen.”
Er gingen twee weken voorbij en ik had de tijd van mijn leven, iedereen was heel aardig en spontaan tegen mij. Ik werd op een ochtend geroepen voor een gesprek met de directeur en dat begon me eigenlijk al een beetje bang te maken maar ik schudde die negatieve gedachte direct van me af. Ik nam plaats voor zijn bureau en hij keek me aan met z’n smal brilletje en vroeg: “Hoe vindt je het tot nu toe Bianca?” We hebben een openhartig gesprek gevoerd. Ik kon mijn vinger niet plaatsen op de zere plek toen hij vroeg: “Ben je zeker dat je ondanks alles wilt blijven?” Ik keek hem even verwonderlijk aan en zei: “jazeker”. “Okay goed, hier heb je de sleutels van het gebouw, zodat je jezelf altijd kan binnen laten als de anderen een beetje verlaat zijn”, zei hij. Ik liep naar de voordeur om de sleutel direct te kunnen identificeren, zodat ik niet in de hele bos hoef te zoeken. Toen ik terug naar binnen liep, viel het me direct op dat er een trappenhuis is die is afgesloten. Ik vroeg aan Glenda, waarom die trap naar boven is gebarricadeerd met planken die ervoor zijn gespijkerd. “Waarom wordt boven niet gebruikt?”, vroeg ik haar. Ik heb toen begrepen dat boven gerenoveerd wordt om te verhuren als kantoorruimte en dat ik verder niet erover mocht praten. “Waarom niet?”, vroeg ik haar. “Hallo, na san dis’ m’e bedoel…niet bemoeien Bianca”, zei ze.
Ik was altijd een van de eersten op kantoor en was lang blij dat ik een sleutels tot het gebouw had. Bij aankomst maakte ik dus open, deed de airco’s aan, schoof de gordijnen open en luisterde naar gospelmuziek op m’n telefoon. Zo een weekje nadat ik de sleutels had gehad, was ik bezig open te doen toen ik wat getrappel hoorde op de trap. Ik liet het maar gaan. Toen ik nu bezig was met de ochtend karweitjes, hoorde ik plotseling weer het geluid van rennende voetstappen boven. Ik stond nu echt stil en kon mijn hart voelen kloppen in mijn keel. Wat is dat…wie is daar. Allemaal vragen die in me opkwamen. Misschien zijn de mensen er al die boven aan het renoveren waren. Ik liep naar de trap toe toen ik plotseling een hand op mijn schouder voelde. Ik zag door de schrik helemaal zwart en op hetzelfde moment kwam een collega naar binnen en keek me aan met een geschrokken blik: “Alles goed moet je?” Ik zei toen: “Uhm ja maar kan je me de volgende keer niet laten schrikken.” Ze keek me nu echt helemaal verbaasd aan en zei: “Hoe bedoel je nou, dat ik je heb laten schrikken?”. “Jij stond toch achter me en klopte op m’n schouder?”, vroeg ik. Ze lachte en vroeg me direct of ik wel lekker heb geslapen.
Diezelfde dag vroeg ik aan Glenda wanneer de heren van boven werken en ze zei niemand werkt voorlopig boven. De renovatie is stopgezet door de directeur. Hij is bezig met het zoeken naar een andere locatie voor ons Juridisch Bureau, zodat we sneller kunnen verhuizen. Ik zei haar toen: “Ik heb duidelijk mensen horen rennen hierboven en iemand had me op mijn schouder aangeraakt, die er niet eens was”, “Kebaba meisje, lib’ den san’ rustig, ach man.”
Vanaf toen werd ik dagelijks lastiggevallen. Zodra ik aan het werk kwam, hoorde ik voetstappen, stemmen en zelfs een keer een stem die zo dichtbij mijn oor was die zei: “HELP ME”. Een andere keer hoorde ik een harde klap boven, alsof er een grote blok hout op de grond was gevallen. Het ergste was als ik naar mijn gospelmuziek luisterde en bij 1 bepaald lied, mijn telefoon gewoon uitviel. Ik wist niet meer wat ik moest doen en ging toen naar de directeur. Ik trok de stoute schoenen aan en liep regelrecht naar zijn kantoor toe en vroeg: “Is er ooit iets hierboven gebeurd?” Hij keek me aan zei toen: “Daarom vroeg ik je of je ondanks alles wel zou willen blijven.”
Op een dag besloot ik erachter te komen wat er mis is met het gebouw. Ik was zoals gewoonlijk weer vroeg aan het werk en liep naar de koffieruimte om water te koken voor koffie. Toen ik de deur van de koffie ruimte open maakte, stond een dame tegen de muur. Ze had een gescheurde witte jurk aan. Ik bleef stokstijf staan en ik wist opeens niet wat ik moest doen. Ik wilde gillen maar ik durfde het niet. Opeens kreeg ik intense pijnen over mijn lichaam, mijn lichaam stond in brand. Ik kreeg het gevoel alsof mijn kleren drijfnat werden en op een gegeven moment zag ik die dame zich omdraaien en opeens rende ze naar mij toe. Ze rende al gillen mijn richting op en opeens zag ik haar opengesperde mond net voor mijn ogen komen. Ik voelde de koude rillingen direct toen ze door me heen rende. Ik voelde alleen maar tintelingen over mijn hele lichaam.
Ik kwam eindelijk los toen ik het gevoel kreeg dat ze weg was. Ik keek nog achterom en ze was echt weg. Ik begon toen te gillen. Ik voelde opeens dat mijn stem wegging en opeens voelde ik me slap en volgens mij ben ik bewusteloos geraakt, want ik kwam bij met een pijn aan mijn achterhoofd en zag al mijn collegae om me heen staan. Glenda sloeg me zachtjes op mijn gezicht. Ze hielpen me opstaan en brachten mij naar de directeur op de kamer. Ik kreeg een glas suikerwater om bij te komen. De directeur en Glenda waren voor mij komen zitten en keken me zeker 10 minuten aan zonder iets te zeggen. Ik vroeg meteen: ”Is er iemand vermoord boven?” Heet flapte gewoon uit mijn mond. Hakkelend vertelde de directeur dat jaren terug een dronkenman zijn vrouw had vermoord, omdat ze naar zijn mening vreemdging met de buurman. Het was een bloedbad. Hij heeft haar wel honderd keer gestoken met een mes en heeft zich toen de keel doorgesneden. Pas na dagen hebben ze de lijken in het huis aangetroffen. Pandits, pastors, Du-man zijn gekomen in opdracht van de directeur, maar niemand kon de “‘geesten” verwijderen. Vandaar dat het bureau zal verhuizen. Ik vroeg maar hoe komt het dat niet eenieder wordt ”aangevallen” en Glenda zei dat alleen de mensen die een zwakke geest hebben de dupe zijn geworden. Zo ook de mensen die voor jou hadden gesolliciteerd. Ik heb diezelfde dag mijn ontslag ingediend. Ik rij vaker langs het gebouw om te zien als het al verhuurd of verkocht is. Maar er staat nog steeds een bordje van REMAX met “TE KOOP” erop.
In een vorig verhaal heb ik kunnen lezen dat mensen geestelijk niet echt bezittelijk zijn. Ze laten alleen weten dat ze er zijn. Maar de demonen zijn de wezens die dingen in hun bezit willen en zullen nemen. Ik denk dat het huis niet is bezeten door geesten, maar door demonen. Niet alleen de trap was een verboden toegang, maar ik denk het hele gebouw.