#SpukuTorie 1112015 Ik hoorde iemand me roepen. Ik keek uit het raam en zag dat een jong meisje stond te popelen voor mijn poort om me te spreken. Ik herkende haar. Ze was 1 van de vriendinnetjes van mijn dochter. “Mevrouw Latoya u moet nu naar school komen, want Crystel krijgt wintie”, schreeuwde ze. Ik schrok me een hoedje en kon bijna niet geloven dat er weer wat gaande was op de school. Ik liet alles liggen waarmee ik bezig was en haastte me naar de school waar mijn dochter op zat. “Waar is ze…waar is Crystel”, schreeuwde ik, toen ik het schoolerf op rende. Haar vriendinnetje wees me de richting waar ze lag. Haar klasgenoten probeerden haar uit alle macht vast te houden, maar het leek alsof ze helemaal bezeten was en sterker was dan hun. Ik snelde haar tegemoet en greep haar vast, maar ik kon niet tot haar door dringen. Het schuim zat haar al op de mond en haar ogen draaiden in haar oogkassen. Op dat moment wist ik me geen raad en vroeg aan haar vriendinnetje om een kan met water te halen zodat ik haar gezicht kon nat maken. Ik keek om me heen en kon niet aanzien hoeveel kinderen aan het rollen en schreeuwen waren in de klaslokalen en op het zand. Als ik het water heb gehad, maakte ik Crystel’s hoofd en gezicht helemaal nat, maar ze werd niet al te rustig. Opeens zag ik een mevrouw naar me toe rennen met een fles Florida water. Ze schonk het in haar hand en waste haar mijn dochters gezicht ermee. In 1 klap was ze weer zichzelf. “Mama…mama”, gilde ze terwijl ze in tranen uitbarstte.
Mijn dochter zat onder de schrammen en bloedde heel zwaar aan haar elleboog. Ik pakte haar spullen en heb haar direct naar huis gebracht. Na een flink bad, begon ik te inspecteren waar ze allemaal kneuzingen had opgelopen. De schrammen waren niet diep, behalve dat aan haar elleboog. Het was een gapende wond en blijkbaar door een draad aangebracht. Dit was echt erg. Ik heb haar gelijk gebracht naar de poli op Totness voor behandeling en ze heeft wel 4 hechtingen gehad. De dokter probeerde haar na de pijnlijke behandeling vragen te stellen over hetgeen is gebeurd met haar. Ik kon het onderwerp nog niet aansnijden omdat ik wilde dat ze helemaal tot rust moest komen. Er was al te veel drama voor 1 dag. Ik probeerde de dokter te wenken dat hij het moet laten liggen, maar opeens begon mijn dochtertje te praten. “Ik zat in de klas naar het bord te kijken en te schrijven, toen een touw begon te zwepen op de vloer van de klas. Het meisje die voor me zat sloeg haar hoofd zo ver naar achteren, dat het op mijn tafel terecht kwam. Haar ogen waren helemaal wit en haar mond was wijd open. Ze maakte een vreemd geluid, maar in eerste instantie dacht ik dat ze een grap uithaalde. Toen ik zag dat dit geen grap was, begon ik te schreeuwen en sprong naar achteren en daarna weet ik niet meer wat is gebeurd.”, vertelde ze de dokter. Hij keek me aan en zei dat “ze” wakker is…. “Wie is ‘ze’?”, vroeg ik. “Het meisje van Tata Colin.”
Ik pakte mijn dochter bij de hand en zei “kom we gaan”. Thuis aangekomen, heb ik mijn broer gebeld en verteld wat we allemaal was gebeurd. Hij had het nieuws natuurlijk al gehoord, maar hij schrok ervan toen ik hem vertelde dat Crystel in een trance was geraakt. Hij zei dat hij rond de avonduren zal langskomen om het fijne van het verhaal te horen. Ik heb familie hier in Coronie, maar was op jeugdige leeftijd verhuisd naar Paramaribo om daar verder naar school te gaan. Na mijn studie te hebben afgerond ben ik teruggekomen naar Coronie om hier een leven te starten in alle rust. Intussen had ik mijn enige dochter gebaard, maar ik ben niet meer met de vader. Maar dit maakte ik dus voor het eerst mee. Ik weet wel wat van de kulturu dingen, maar ik heb me nooit echt in verdiept. Maar mijn broer kwam dus op bezoek en hoorde alles aan van wat er is gebeurd. Hij begon me toen te vertellen over een meisje dat zichzelf had opgehangen jaren geleden, maar men speculeerde of dat wel het werkelijke verhaal was. Want sommige mensen zeiden dat ze is vermoord en opgehangen in de buurt van de school. Maar ze hebben altijd wel iets gedaan om haar geest de rust te geven. Dus dat ze zich nu weer manifesteerde, was een raadsel voor mijn broer. “Maak je geen zorgen Toya, ik ga oom Albert vragen om te komen kijken naar je Crisje”, zei hij. Oom Albert is een oom van ons die lukuman is van beroep. Hij kent zijn vak en hij is er heel goed in zoals ik heb begrepen van velen.
De volgende dag bracht ik mijn dochter naar school. Toen we daar aankwamen, was het een drukte van jewelste met wagens van nieuws bedrijven. Ik wilde helemaal niet in het nieuws komen en ik wilde mijn dochter ook niet blootstellen aan 1 of andere cameraman, dus maakte ik een grote bocht en nam plaats op een bankje voor een klaslokaal. Opeens begon mijn dochtertje hevig te ademen en zei dat ze zich niet lekker voelde. “Mama, kom weg…kom weg mama”, begon ze te zeggen. Ik telde niet eens tot een half, of ik was al met haar op straat, onderweg naar huis terug. Thuis aangekomen, begon ze te huilen en te zeggen dat ze niet meer naar school wilt gaan. Gunst. Dit is een lastige situatie, maar als ze dat zegt, dan meent ze het ook. Ze wilde echt niet terug naar die school. Ik belde naar school en gaf door aan het schoolhoofd dat mijn dochter vandaag niet meer naar school zal komen, totdat alles weer genormaliseerd was. Ik keek toen naar mijn dochter die opeens neerzeeg. Wat gebeurde er…ik belde mijn broer toen op om oom Albert gelijk te sturen naar hier. “Iets is niet goed bij Crytel”, zei ik hem nog. Hij stelde me gerust dat hij oom Albert gelijk zou brengen naar huis. Toen ze aankwamen was Crytel wel een beetje bij, maar ze vroeg continu naar water. Ze had zoveel water gedronken, dat ze alles weer begon over te geven. Oom Albert, de lukuman, kwam naar binnen en begon met zijn ding. “Wan tai meki…oooohh…wan tai meki nanga skoro”, begon hij opeens te zeggen. (Er is een binding gemaakt…op school) In begrijpelijkere zin zit iets zich te voeden op haar energie. Hij begon toen te bidden en opeens zei mijn dochtertje: “Mama, wat gebeurt er met me?” Ik aaide haar over haar hoofd en zou net wat zeggen, maar de lukuman hield me vast op de schouder en tilde me even op. Hij fluisterde toen in mijn oor: “Ano eng e taki…a no yu umasma e taki.” Toen hij dat zei keek ik haar weer aan en ze begon toen te glimlachen terwijl haar ogen probeerden te rollen in haar oogkassen. Mijn oom haalde een maar smeersels en begon haar lichaam in te smeren met de kruiden. Ze kwam weer bij. Mijn oom maakte het nu duidelijk hij die binding gaat verbreken in een zwaar ritueel en hij liet nog iemand halen die volgens mij zijn assistent was. Het was een enerverende ervaring om dit alles van dichtbij mee te maken. De assistent begon dingen te zetten in het huis, totdat hij stopte en schreeuwde: “WOOOH WOOOH A DJA”. In een hoek van mijn woonkamer stond een glazenkast. Hij begon de kast te bespatten met naar het schijnt Florida water of Pompeya. Ineens barste de glazen deur in twee en hoorden we een duidelijke gil. Het was weg.
Die dag sprak ik nog met oom Albert over het ding op de school en waarom hij niet daar ook iets wil doen. Maar hij zei dat hij het liever niet doet, omdat ze hem al een slechte naam hebben gegeven. Er zijn genoeg heiligen die het werk kunnen doen, dus laten zij het maar tot rust brengen. Als het niet anders kan en in uiterste gevallen, zou hij dan kunnen inspringen samen met de andere oudsten van Coronie. Mijn dochter bleef vanaf die dag gewoon thuis. Later kreeg ik te horen dat er inderdaad pandits zijn geweest om een soort poedja te houden, maar het werd veel erger toen. Ze waren volgens mij niet echt opgewassen tegen de machten die zich op die school manifesteerden. Maar om eerlijk te zijn. De dingen zijn niet opgehouden omdat ze kwaadwillig waren…oom Albert zei dat de dingen niet ophouden omdat ze verstoord zijn geraakt door andere machten die van oorsprong niet van die grond zijn. Er was nog een pandit die was geweest en die heeft het wel helemaal kunnen onderdrukken, tenminste de geest van het meisje. Maar weet je wat het frappantste is van dit hele gebeuren? Ik wil niemand bespreken, maar het moet gezegd worden. Als die directeur van die school om overplaatsing vraagt en naar Nickerie verhuisd om daar de school te leiden, gebeurd er HETZELFDE wat zich op deze school heeft afgespeeld. Nu vallen alle kwartjes. Mijn kind en de andere kinderen moesten leiden onder machten die gebruikt worden om eigen doelen zoals hoge functies en posities te kunnen bekleden, door andere dingen op te wekken die verstoord werden van hun rust. Eigen belang speelde hoogtij bij die betreffende persoon. Als mijn kind er niet meer was……Ik ben God dankbaar dat mijn oom er is geweest.