#SpukuTorie 1172015 Ik had het eerder al over de dingen die ik kan zien en hoe ik dagelijks ermee moet dealen. Het is geen gemakkelijke taak, maar ik heb wel een draagvlak aan familieleden die het begrijpen. Ze zijn wel altijd huiverig als ik in hun buurt ben, omdat ze weten dat ik dingen zie die zij niet kunnen zien. Maar goed, ik heb alle ondersteuning van familie, vrienden en kennissen. Ze houden er altijd rekening mee. Elke vakantie organiseerde ik een trip naar “Buiten De Stad”. Deze vakantie hadden we gekozen voor Republiek en zo kon ik dus een huis vinden van een bekend groot bedrijf in Suriname. Vreemd, maar voordat ik buiten de stad ga of de plaats bezoek, komen er ingevingen van bepaalde van de entiteiten. Ik weet niet hoe dat kan, maar het is altijd raak. Als ik de ingeving heb dat er een menselijke entiteit aanwezig was op de plek, kwam er altijd een manifestatie van die entiteit. Dit keer idem dito, maar het waren meer dan 2 entiteiten.
Zo vertrokken we met 15 personen naar ons vakantiehuis op Republiek. Ik was niet van plan te overnachten, maar ik had toch besloten te blijven om de ingeving. Het waren geen prettige ingevingen. Het huis was een beetje afgelegen van de hoofdweg en je moest dus eerst een zandweg inrijden alvorens je bij het huis aankwam. Toen we naar binnen reden, keek ik naar de ramen boven en zag een gordijn dichtgaan. Ik keek naar de anderen om te zien of ze ook iets hadden gezien, maar bleek dat niemand oog had voor het gordijn dat ik heb zien dichtgaan. Mijn neef maakte wel een opmerking: ‘Natasha wat is er…je ziet dingen.” Ik lachte en zei verder niets. Ik wilde niet dat men zich ongemakkelijk zou gaan voelen op zo een leuke trip. Toen we waren aangekomen op de plaats van bestemming, hebben we alles uitgeladen en ben direct aangevangen met het koken, want dat was ook altijd echt mijn ding. Ik plaatste alle keukengerei en voedingswaren op een tafel in de keuken en begon ze netjes te sorteren in de kasten. Om jullie een beeld te geven hoe de indeling van het huis eruitzag: “De keuken, bad en het toilet waren op de begane grond. Boven waren er 2 slaapkamers en een ruime woonkamer. 1 Kamer was op slot en daar konden we dus niet in.” De kennis die werkte voor het groot bedrijf, nam dan de ene kamer die wel open was en daar zouden hij en z’n vrouw in slapen. De rest van de groep zouden het doen in met matrassen in de woonkamer en andere in hangmatten beneden. Maar ik was boven een kijkje gaan nemen en keek uit het raam naar de straat waar we eerder op waren. Ik pakte het gordijn en schoof het op. Ik voelde me ineens raar vanbinnen en ik liet het gordijn direct los. Ik stond nog te kijken door het doorzichtige gordijn naar buiten toen iets naast me kwam staan. Ik kon het voelen en zien in mijn ooghoek. Maar ik ben betwist niet gekeerd om het in de ogen aan te kijken omdat dit niet een prettig aanvoelende entiteit was. Ik voelde bitterheid en wrok in me opkomen en ik maakte gelijk rechtsomkeer zonder ernaar te hebben gekeken en maakte mijn weg naar beneden om door te gaan met koken. Ik heb niemand iets gezegd nogmaals, omdat ik ze niet bang wilde maken. De dag verliep verder heel vlot, leuk en gezellig. We hadden allemaal lekker gegeten en zijn nog tot laat opgebleven. Er was gelukkig niets vreemds gebeurd bij de anderen, want daar maakte ik me wel een beetje zorgen over.
De volgende ochtend kwam de vrouw van die kennis van me al niezend uit de kamer. Ze had gelukkig anti-allergie tabletten bij zich en nam direct een paar toe. Ze was allergisch tegen stof wist ze me te vertellen en zou de kamer waarin ze sliepen, een flinke schoonmaak beurt geven. Toen ze bij de slaapkamerdeur stond, zag ik dat de zoom van haar nachtjapon langzaam door een onzichtbare hand werd getrokken. Ze had het niet eens door en gelukkig ook. Ik kon niet zien wat het was, maar ik kon wel aanvoelen dat het kinderlijk was. Het liet de rand van haar nachtjapon los en ze ging toen naar beneden om het bad te springen. Ik maakte het ontbijt klaar voor iedereen en na het ontbijt heb ik haar geholpen met het schoonmaken van de kamer. Halverwege de schoonmaak, vroeg haar man of ze mee ging zwemmen met de anderen. Ze stemde toe en verontschuldigde zich. We zouden na het middag eten weer verder gaan met schoonmaken. Ik ben niet ook meegegaan met iedereen. Na het middag eten is er niets meer terecht gekomen van het schoonmaken, want de anderen zouden een stukje gaan varen. Ik bleef toen achter met mijn nichtje en we speelden een leuk kaartspelletje toen we plotseling het geluid hoorde alsof iemand bezig was te bezemen. Ik keek naar het plafond en mijn nichtje maakte toen de opmerking: “Oh, is zeker Sandy.” (Zo heet de vrouw van die kennis) “Ja, dat kan inderdaad zo zijn”, zei ik tegen mijn nichtje, terwijl ik wist dat Sandy met de anderen was gaan varen. Het bezemen ging gewoon door alsof er echt iemand bezig was schoon te maken, dus gingen we gewoon door met kaarten.
Ongeveer een half uurtje later, kwamen de anderen teruggelopen en maakte mijn nichtje de opmerking: “Tante, met wie komen die anderen daar?” Ze bleef een beetje nieuwsgierig kijken en opeens keek ze me met grote ogen aan en zei: “Tante…ze zijn met Sandy gaan varen…dan wie was boven.” Ik keek haar geruststellend aan en zei: “Ben je zeker dat het ook heb gehoord…dat geluid van boven?”. Ze keek me aan en knikte dat ze alles had gehoord. Toen de anderen naar binnenkwamen, vertelde mijn nichtje wat ze had gehoord. Ze vonden direct van: “Zeker van Natasha, eeuwig hoor je en zie je dingen.” Ik maakte ze duidelijk dat ik het niet alleen had gehoord. Sandy rende toen naar boven om door te gaan met schoonmaken, maar ze kwam direct weer naar beneden. “Heb jij schoongemaakt?”, vroeg ze me. “We zaten de hele tijd kaarten te spelen Sandy…dat zei ik toch…we hoorden iemand boven schoonmaken en we dachten dat u het was”, zei m’n nichtje. Ik ben toen direct naar boven gelopen om poolshoogte te nemen over het hele “schoonmaak” gebeuren. Alles was schoon…opeens voelde ik een hand in de mijne knijpen en als ik keek naast me staat er een jonge dame die probeerde te lachen. Ze keek even de andere kant op en verdween terwijl ze iets zei dat ik niet kon verstaan. Op hetzelfde moment valt de bezem recht voor onze voeten op de vloer. Al die tijd was het aan het plafond. Het onbehagelijk en vreemd bitter gevoel kwam toen weer. Ik zei de anderen om direct naar beneden te gaan. Ik begon toen te bidden en vroeg om de bescherming voor ons allemaal. Nadat we hadden gegeten, was er al nieuws binnen dat er een party was op Bersaba en dat ze er naartoe zouden gaan. Ik bleef weer achter met mijn nichtje en het neefje van mijn man. We waren net weer begonnen met kaarten, of ik hoorde het geluid van de bezem weer. Ik keek even naar Randall en hij op z’n beurt keek me aan met grote ogen en zei: “Ik heb het ook gehoord.” Hij rende toen gelijk naar boven om de stoere uit te hangen, maar hij zag niemand en vond ook niets…de bezem was niet meer daar.
Die avond heb ik geen ook dicht gedaan, omdat ik me zorgen maakte om de anderen en vooral de twee in de kamer. Er waren meer dan 2 entiteiten in dit huis en 1 van ze was een boze menselijke geest. Ik was een beetje bang geworden, omdat ik niet weet wat het instaat was te doen. Als het de bezem al die tijd tegen het plafond kon aangedrukt houden, betekend het dat deze entiteit de kunst om dingen aan te raken, gevonden heeft. Zodra een entiteit handen heeft, kan het dingen aanraken…het maakt niet uit hoe zwaar de dingen zijn. Als je een entiteit zonder armen zien, betekent dat het zich alleen kan manifesteren en voor de rest kan het niets aanraken of vasthouden. De volgende dag zat ik bij het water en voelde dat iemand naar me keek. Ik keerde me om en keek naar het huis. Er stond een vrouw door het ramen te kijken met zwarte ogen en een hele gemene blik. Ik hoorde haar ademen tot in mijn oor. Ik mijn gedachten vroeg ik haar: “Wie ben je en wat wil je.” Opeens hoorde ik duidelijk de woorden: “Ga Uit Mijn Huis.” Ik heb toen aan de anderen gezegd dat we echt weg moeten…per onmiddellijk. Ik wilde niet langer in dit huis blijven en ik voelde al dat er zich iets erg zou voltrekken als we waren gebleven. We pakten in en vertrokken terug naar Paramaribo en kwamen veilig thuis aan.