#SpukuTorie 1332015 Ik woon aan de Julianastraat en mijn naam is Patrick. Ik was 15 jaar toen dit zich afspeelde en je weet, als je 15 ben is niets onmogelijk. En dan wil ik hiermee zeggen dat geen enkele waarschuwing van je ouders effect heeft rond die leeftijd. Ik nam daarom alles met een korreltje zout, vooral als mijn moeder het had over die brug van Combé. Ik stoorde me er helemaal niet aan. Ik had mijn skeelers en daarmee ging ik dus naar het plein om mijn andere vrienden te ontmoeten. Het was altijd een leuke tijd op het plein. Je maakte van alles mee en je zag heel veel mensen. Ik vergeet deze dag nooit meer.
Ik had al mijn werk in het huis al gedaan en het werd tijd dat ik eindelijk weer een beetje eruit kon gaan om te gaan skeeleren. Het was mijn hobby. We waren een groep van 12 vrienden die elk een eigen skeeler of skateboard had. Die dag, konden we jammer genoeg niet vrij skeeleren op het vlaggenplein (toen was het nog rond), want er was een capoeira groep aan het optreden. We zijn toen naar de fontein gegaan om daar onze stunts te tonen aan de voorbijgangers. 1 Ding dat mij was overkomen die dag, was een slip over de rand van de fontein en ik tuimelde hoofd eerst de fontein in. Gelukkig was het water schoon. Den man laf’ mi jere, ze hebben me echt uitgelachen. Maar dit alles hoort erbij. De zon was gelukkig nog een beetje op, dus werd ik nog een beetje droog. Als het een zaterdag was, waren we vaak tot heel laat op straat. De laatste plek die we toen bezochten was de palmentuin. Op de grote plateau, waar de reuzen hut op staat, kon je ook vrij stunten. Gedurende onze tijd daar, zaten we nog een beetje te praten over alles en nog wat en voordat je het doorhad was het 11 uur in de avond. Tijd om naar huis te gaan.
Ik was er alleen om de weg naar huis af te leggen, omdat geen van de andere in mijn buurt woonden. Ik liep naar de uitgang met de groep en we splitsten toen uit elkaar. Ik weet nog dat mijn moeder haar haren altijd doet bij het huis op de hoek van de burg, volgens mij bij een mevrouw Fleur ofzo (Ben haar naam even kwijt). Maar ter hoogte van haar huis, hoorde ik opeens gelach. Het leken op stemmen van kinderen, dus keek ik even in het rond of er misschien een feestje was of als het mensen op het balkon zaten bij die mevrouw. Niemand…nada…nobody. Ik liep toen door. Op de brug aangekomen, hoorde ik nu overduidelijk de lachende kinderstemmen en ze kwamen van onder de brug. Uit nieuwsgierigheid stond ik aan de gele balustrade van de brug, ver voorover gebogen te kijken of er mensen onder de brug waren. Hoe ik daar zo voorover gebogen stond, voelde ik opeens een tik op mijn rug en ik hoorde toen wat vallen. Ik achter me, maar er stond niemand en ook niet aan de overkant van de brug. Ik dacht dat iemand een grap met me aan het uithalen was en het zou best kunnen dat 1 van mijn vrienden dit deed. “Suma dape…mi sab’ suma na yu jere”, riep ik toen. Opeens kwamen er meer steentjes op me terecht en ik hoorde de kinderen nog harder en luider lachen, maar hun stem klonk vreemd en vervormd. Ik zette het op een lopen. De steentjes bleven maar op me afkomen als regen. Ik sloeg af bij de burg en toen stopte alles. Ik keek nog om maar zag en hoorde ook niemand meer. Ik begon nu echt te sprinten naar huis. Maar in mijn sprint hoorde ik hele snelle voetstappen alsof dingen achter mij renden. Ik kan me herinneren dat ik nog even omkeek en donkere kleine gedaantes achter me zag aankomen. Ik sprintte de Julianastraat in en met een dievensprong schoot ik over mijn schutting heen.
Ik was eindelijk thuis. Ik kreeg natuurlijk weer flink op mijn donder van mijn pa en ma. Maar geen nood, ik had een leuke tijd gehad en dat was voor mij belangrijk. Ik liep naar de badkamer toe en plaatste mijn baddoek tegen de deurhandel en sprong onder de douche. Toen ik klaar was met douchen en greep naar de handel, was mijn baddoek nergens te vinden. Ik kan me niet vergissen dat ik het buiten had gelaten, want dit was een vaste routine van mij. Ik maakte de deur open en zag dat mijn baddoek in de gang lang. Ik pakte de vuile trui van mij en plaatste het op de vloer en gleed zo ermee naar de gang om mijn baddoek op te pakken. Ik droogde me af, trok schone slaap tenue aan en ging in de woonkamer zitten tv kijken terwijl ik een broodje met kroket kauwde. Daar zat ik dan te kijken naar een spannende film of mijn moeder riep me boos. “Patrick…heb je dat brood niet teruggezet in de trommel?”, vroeg ze. Ik keek even om en zag dat het brood inderdaad op tafel lag en niet in de trommel waar ik het eerder wel in had gedaan. “Ma ik had het erin gezet”, zei ik een beetje geïrriteerd. Ze plaatste het terug in de trommel en ging gewoon door met waarmee ze bezig was, terwijl mijn pa en ik gewoon door naar tv keken. Opeens schreeuwde mijn moeder alsof ze gek werd. “Dat BROOOOOOD”, schreeuwde ze, terwijl ze wees naar het brood op tafel. Mijn pa stond direct op en ging naar boven om zijn “dingen” te pakken. Ik weet alleen nog dat mijn vader naar beneden kwam en ik keek nog naar hem en voor de rest weet ik maar een paar kleine dingen. Ik kan me herinneren dat ik onder de tafel was, daarna kan ik me de pijn herinneren aan mijn lichaam, ik kan me herinneren dat de buren erbij kwamen toen ik in het zand rolde terwijl mijn pa me in mekaar sloeg. Toen ik pas echt hele weer bij zinnen was en de slagen voelde van die printa’s, gilde ik: “pa ik ben het….ik ben het pa…..paaaaaaaaa” en hij stopte met slaan. Mijn oude oma buurvrouw was erbij om me te baden met speciaal watra en geloof me, ik voelde me vanaf die dag rot als ik in de buurt van die brug kom.
Die brug die bekend staat onder de naam Willemsbrug, is een brug die 100% spookt. Er zijn dingen eronder of erop die mensen lastigvallen. Een paar van deze dingen had ik meegenomen naar huis. Mijn moeder had me gewaarschuwd. Mijn buurmeisje vertelde me dat mijn stem zo zwaar werd toen ik gilde, dat de mensen gelijk wisten en konden zien dat ik bezeten was. Ai…mijn vader wilde me misschien allang een pak rammel geven. A fen’ eng kans…. Ik heb hele lieve ouders en ik ben ze echt dankbaar voor alles. Ik ben blij dat het niet anders heeft kunnen aflopen.