Nadat we ons avondmaal hadden genuttigd, begonnen we met de afwas. De taken waren verdeeld: de een waste af, de ander spoelde af, weer een ander droogde af en iemand anders zette de schone spullen terug in de kast. Ik was druk bezig met het afwassen van het servies. Mijn flesje Sundish stond zoals gewoonlijk rechts van me bij de wasbak, en ik pakte het telkens om een beetje zeep op mijn sponsje te spuiten. Dit ritueel herhaalde zich om de paar borden. Maar op een gegeven moment merkte ik dat het flesje Sundish niet meer stond waar ik het had neergezet.
Verbaasd keek ik om me heen, maar ik kon het nergens vinden. Ik vroeg aan de anderen of iemand de zeep had meegenomen, maar de heren die buiten aan het kaarten waren, waren de keuken niet in geweest. De andere dames keken me ook vreemd aan en suggereerden dat ik het flesje misschien op de vensterbank had gezet en dat het mogelijk was gevallen buiten het huis. Een van de dames ging een kijkje nemen, maar vond niets. Plotseling zei iemand: “Kijk daar op die kast… was het een oranje fles?”
We keken allemaal naar de kast en, tot onze verbazing, stond het flesje daar. Om jullie een idee te geven van de situatie, laat me uitleggen hoe hoog en ver de kast zich bevond ten opzichte van de wasbak. De kast stond ongeveer 3 meter verderop en was vrij hoog, zodat je op een stoel zou moeten klimmen om het flesje te kunnen bereiken. Hoewel we even verbaasd waren, vermoedden we dat iemand een grap met ons uithaalde, en we besloten er verder niets achter te zoeken. We pakten het flesje en gingen verder met onze afwas.
De avond viel, en terwijl we buiten kaartten, viel mijn oog op de openstaande keukendeur. Af en toe stak iemand zijn of haar hoofd uit. Omdat we buiten aan het kaarten waren, moest het wel een van de kinderen zijn. Dus terwijl ik zat, riep ik luid: “Als je nog één keer naar buiten piept, zal er iets bijzonders gebeuren…ga naar bed!” Mijn tante, die naast me zat, vroeg me waarom ik zo luid sprak en of alles wel in orde was. “Ik denk dat een van de kinderen steeds zijn hoofd om de deur steekt om naar buiten te kijken… daarom zei ik het,” antwoordde ik. Plotseling hoorden we een luid gegil van boven komen.
Mijn tante en ik renden naar boven om te zien wat er aan de hand was. In de kamer waar alle kinderen zich bevonden, zaten ze allemaal aan één kant van de kamer, terwijl een nichtje gillend probeerde haar haar los te maken. Mijn tante ging naar haar toe en beval haar te stoppen met gillen. Maar toen ze beter keek, zag ze dat het touw van haar springtouw op een mysterieuze manier verstrengeld was geraakt in haar eigen haar. Niet zomaar verstrengeld, want het springtouw was al gevlochten toen je het kocht, maar haar haren waren op de een of andere manier mee gevlochten in het touw van het springtouw. “Sssst… sssst… rustig Jalissah… laat me kijken of ik het kan losmaken,” zei mijn tante.
De andere kinderen zaten geschrokken in een hoek van de kamer vanwege het gegil van Jalissah. “Heeft iemand van jullie dit gedaan?” vroeg mijn tante streng, maar de kinderen schudden allemaal hun hoofd van ‘nee’. Ik keerde terug naar beneden en riep mijn broer om zijn dochter te helpen. Ook vroeg ik hem een scherp mes mee te nemen om het touw door te snijden. De vlecht van het springtouw zat zo strak dat we het niet gewoon konden uittrekken. We moesten het touw aan één kant doorsnijden om de vlecht los te maken. We deden dat, en mijn tante bad samen met de kinderen voor bescherming en een goede nachtrust. Niet lang daarna vielen de kinderen in slaap. Wij volgden al snel, en we genoten van een rustige nachtrust tot de ochtend.
De volgende ochtend begonnen we de dag met een smakelijk ontbijt, gevolgd door een duik in de kreek en de voorbereiding van het middageten. Terwijl ik bezig was in de keuken, zag ik in het daglicht plotseling een gezicht voor het raam verschijnen. Het gezicht keek me aan en draaide zich toen om en verdween. Geschrokken sneed ik mezelf diep in de vinger. Mijn oom, altijd in voor een grap, kwam naar binnen rennen toen hij me hoorde schreeuwen. Ik probeerde stamelend uit te leggen wat ik had gezien, maar hij lachte en zei dat het waarschijnlijk door de hitte kwam.
Nadat mijn vinger was verbonden, kon ik mijn tante vertellen wat ik had gezien. Het was het gezicht van een vrouw met glad haar dat in het midden was gescheiden. Mijn tante, een gelovig persoon die openstaat voor alles, begon onmiddellijk te bidden. De dag verliep verder zonder incidenten, maar toen de anderen na de lunch gingen zwemmen, lag ik buiten onder een boom in een hangmat te ontspannen. Terwijl ik langzaam wegzakte, voelde ik plotseling een koude hand op mijn voorhoofd. Ik dacht dat het mijn tante was die naar me kwam kijken, want de handen voelden koud en vochtig aan.
Toen begon de hand mijn voorhoofd, hoofd en wangen te strelen. Ik wilde mijn ogen openen om te zien wie het was, maar alles om me heen was plotseling pikdonker. Ik hoorde het geluid van mensen op #Colakreek, maar ik kon me niet bewegen. Er waren bewegingen aan mijn hoofd en haar, en mijn haar werd op verschillende plaatsen duidelijk getrokken. Ik probeerde wanhopig te ontsnappen aan wat voor greep het ook was, maar het lukte me niet. Plotseling overmande vermoeidheid me, en ik gaf me over terwijl ik in slaap viel.
Ik werd gewekt door mijn tante, die me lachend aankeek en vroeg: “Wat heb je met je haar gedaan?” Ik raakte meteen mijn hoofd aan en ontdekte tot mijn schrik dat mijn haar was gevlochten in kleine vlechten en versierd met houten pijpjes. Ik raakte in paniek en begon aan mijn haren te trekken terwijl ik schreeuwde van angst. Mijn tante probeerde me te kalmeren. “Rustig, kind… het ziet er eigenlijk best mooi uit,” zei ze. Ze nam me mee naar een spiegel, en pas toen kon ik duidelijk zien wat er met mijn haar was gebeurd. Dunne houten pijpjes waren op mysterieuze wijze door de vlechten van mijn haar geregen.
Ondanks mijn verwarring en angst haalde ik alles uit mijn haar en dronk ik een glas suikerwater om mezelf te kalmeren. Voor de kinderen scheppen we eten op, en toen mijn nichtje aan de beurt was, stond ze met twee borden. “Voor wie neem je dit, Jalissa?” vroeg ik haar. Ze antwoordde serieus: “Voor mij en de dame van het water.” Ik riep mijn tante om in te grijpen, want dit was ongepast. Je kunt een kind niet vragen om eten te brengen voor een onzichtbaar persoon. Mijn tante raadde aan om gewoon een klein beetje op het bord te leggen, wat ik deed. We volgden mijn nichtje naar buiten en zagen haar het bord naast een Mauriciuspalm plaatsen. Ze keek naar boven en leek een gesprek te voeren. Daarna keerde ze rustig terug, alsof er niets vreemds was gebeurd.
Die avond, terwijl ik tot laat buiten in de hangmat lag terwijl de anderen buiten aan het kaarten waren, zag ik aan de overkant van de kreek een bijna naakte vrouw langs de kant lopen. Mijn hart bonkte in mijn keel, maar iets weerhield me ervan de anderen te waarschuwen. De vrouw liep het water in zonder een spoortje achter te laten en keek me diep in de ogen. Ik herkende haar als hetzelfde gezicht dat ik eerder bij het raam had gezien. Ze verdween zonder geluid te maken in het water. Vanaf dat moment hadden we geen last meer van vreemde gebeurtenissen, althans niet met mijn nichtje. We hadden nog één nacht te gaan, en ook die verliep rustig. Ik weet niet wie of wat het was, maar ik heb het sterke vermoeden dat het om dezelfde vrouw ging, de mysterieuze dame van #Colakreek.
#SpukuTorie 1402015 #Colakreek #Mysterie #Bovennatuurlijk #Verhaal #Onverklaarbaar