Mijn naam is Marilva. Ik ben altijd een bezige bij geweest en van jongs af aan een doorzetter en ondernemer. Gedurende een periode heb ik bij een bedrijf gewerkt en na jaren van opbouwen, ben ik mijn eigen onderneming begonnen. Dit plan had ik al jaren in mijn hoofd, maar destijds ontbraken de middelen om het van de grond te krijgen. Sparen is de sleutel, daarom raad ik elke jonge ondernemer aan om dat te doen. Met veel ups en downs begon mijn kleine bedrijf te bloeien. Maar geloof het of niet, mijn man en ik waren de eersten, en nu hebben we zelfs jonge en dynamische medewerkers in ons team. Samen vormen we een geweldig team, en dat is ook de sleutel tot het succesvol runnen van een bedrijf.
Mensen houden van gemak, en als het even kan, verkiezen ze soms extra luiheid boven alledaagse taken zoals boodschappen doen, koken, en rekeningen betalen. Hier komen wij om de hoek kijken. Onze kleine, vaste klantenkring, die we liefkozend onze “gouden klanten” noemen, heeft onze diensten met open armen ontvangen. Wij nemen al deze taken graag van hen over. Als je geen tijd hebt om een heerlijke maaltijd te halen, doen wij dat voor jou. Als je liever niet in lange rijen wilt staan om je rekeningen te betalen, nemen wij die taak van je over.
Maar we hebben ook dingen ervaren die we niet kunnen plaatsen… deze dingen zijn vreemd en ik zeg zelfs dat dit bovennatuurlijke gebeurtenissen zijn. Maar het begon bij een belletje op ons huis telefoonnummer. Ik nam op maar de lijn leek verschrikkelijk te kraken. “Hallo…ik kan u niet horen hoor, dus belt u even weer terug,” zei ik aan de lijn.
Ik legde neer en belde snel met mijn mobiel om te luisteren of het probleem aan onze telefoonlijn lag… niet dus, alles klonk helder. De telefoon ging weer over en dit keer was het doodstil aan de andere kant van de lijn. Op een gegeven moment, nadat ik een aantal keren “hallo-hallo” had geschreeuwd, hoorde ik een stem van een oud vrouwtje. De stem klonk me bekend in de oren, en ik wist om wie het ging.
De klant belde niet vaak, maar als ze iets nodig had, kon ze altijd op ons rekenen, vooral als ze alleen thuis was. “Kunnen jullie brood en melk voor me brengen, a.u.b. lief meisje,” zei ze. “Jawel… een pakje brood en een doos melk,” herhaalde ik aan de lijn. Maar opeens was het weer stil… echt stil, alsof de telefoonlijn dood was.
Ik legde neer, schreef het op en pakte mijn brommertje om naar de dichtstbijzijnde Fernandes Bakkerij te rijden en een doos Pro Life Melk voor mevrouw te halen. Ze woonden vijf straten verwijderd van ons huis, dus ik hoefde niet ver te rijden. Maar toen ik aankwam bij het huis, was er een drukte van jewelste. Ik kon al snel achterhalen wat er aan de hand was door aan iemand te vragen die net naar binnenliep en aan de kleding die ze droeg.
Het was een ded’oso, ook wel een rouwvisite genoemd. Ik wist niet wie er was overleden, maar liep toch het erf op. “Goedenavond iedereen, is mevrouw Noldi binnen?” zei ik beleefd. Ineens werd het muisstil. Ik wist direct wat dit te betekenen had en wenste dat de aarde me op dat moment zou opslokken.
Haar dochter kwam naar buiten rennen met grote ogen. “Kom mee,” zei ze terwijl ze mijn hand greep en me naar binnen bracht. In de eetkamer zaten alle dochters en zonen aan een ronde tafel te huilen. “Sorry voor dit alles, maar ik wist niet dat vrouw Noldi is overleden,” zei ik direct tegen de mensen. “Alsnog gecondoleerd hoor,” en ik gaf iedereen een handdruk.
Marcia, de dochter die me naar binnen trok, pakte de melk en het brood van me af en vroeg waarom ik deze dingen had gebracht naar het huis. “Zeg me niet dat je gebeld was geworden,” zei ze. Ik keek om me heen, en de anderen aan de tafel keken me aan met verdrietige ogen. Ik zei: “Ja… ze h…”.
Ik kon niet verder gaan met praten, want die andere zus begon toen te gillen en schreeuwen: “Mi teig’ unu fu pur’ a telefoon f’a kamra… mi ben taki k’ba dat’ a haak no kan fadon f’en srefi tap’ a gron.” (Vertaald: Ik zei jullie om die telefoon uit die kamer te halen… ik zei al dat de haak niet uit zichzelf kan vallen op de grond.)
Ik stond echt versteld van wat ik allemaal hoorde en wilde echt weg van die plek. Die zus liep naar de kamer en kwam terug met een oude telefoon, zo een met een schijf erop, en plaatste het op de tafel bij de anderen. “Sorry dat je dit alles moest meemaken, maar mijn moeder is 3 dagen geleden overleden,” zei ze verontschuldigend. Ik condoleerde nogmaals en gaf de melk en het brood aan haar. Ze wilde me betalen, maar ik zei dat ze het maar kon houden. Thuis aangekomen, vertelde ik mijn man over deze vreemde gebeurtenis… dit was echt bizar.
Nu komt een ander verhaal. Dit verhaal schrijf ik voor mijn man en zijn ervaring. Ik ben Maikel en werk samen met mijn vrouw. Ook ik heb een aantal vreemde dingen meegemaakt bij het uitvoeren van dit werk. Ik zal een van mijn ervaringen vertellen. Zo zat ik thuis televisie te kijken, toen de telefoon overging.
Het was toen half 8 in de avond. Ik nam op: “Goede avond… Rij & Eet… met Maikel.” Er kwam een zoemend geluid door de telefoon, maar ik hoorde niemand praten. Ik zette de telefoon weer op de haak en ging direct weer over. Ik nam op en luisterde aandachtig.
Deze keer was er geen storend zoemgeluid, maar ik hoorde heel ver een stem van iemand die een vraag stelde: “hallo… hallo, doen jullie delivery?” De stem klonk als die van een ouder persoon, omdat de stem een beetje beefde. Ik zei dat we inderdaad tot aan huis spullen konden bezorgen. De persoon zei toen: “Saoto van Istana” en noemde zijn adres op.
Ik herhaalde nogmaals wat hij had doorgegeven, maar er werd gelijk neergelegd in mijn oor. Ik dacht dat het iemand was die met ons aan het trollen was, maar onze policy is dat elke klant koning is. Gewoon de opdracht aannemen en uitvoeren. Ik belde Istana op en plaatste de bestelling, en ging het direct ophalen aangezien het op slechts 20 minuten rijden was van ons huis.
Toen ik het eten had opgehaald, ging ik naar het adres dat de persoon had aangegeven. Toen ik in de donkere straat aankwam, waren er links van de weg bijna geen huizen. Aan de hand van het huisnummer wist ik dat het huis aan de linkerkant van de straat moest zijn, omdat de even nummers aan de rechterkant van de straat lagen.
Op een gegeven moment zag ik een inham aan de linkerkant van de weg, bijna overwoekerd met begroeiing op het looppad ernaartoe. Er was geen licht aan in het huis dat een beetje verder van de oprit lag. Ik toeterde een paar keer, maar er kwam niemand naar buiten. Ik reed een beetje verder het erf op en parkeerde mijn bromfiets zodanig dat de koplamp op het huis scheen.
“Klop klop… is er iemand thuis?” riep ik luid, terwijl ik opnieuw toeterde. Er kwam niemand naar buiten, en het viel me op dat het huis verlepte oude gordijnen had. Na veel geroep liep ik terug naar mijn bromfiets en stopte de saoto-soep weer in de bak. Opeens hoorde ik iemand vanuit het donkere raam roepen: “Ik ben hier… kom hier naar binnen.”
Ik stapte op mijn bromfiets en reed een stukje dichterbij het huis. Toen ik bij de deur kwam, ging deze open en een sissend geluid schoot naar buiten. Ik weet dat ik behendig ben met bromfietsen, en met vol gas en een scherpe slip, racete ik van het erf af en reed de straat weer in.
In de verte stonden er mensen op straat die me wenkten te stoppen. “Meneer, waarom ging u naar binnen… u moet niet op het erf gaan, want het huis is vervloekt,” zei een mevrouw die een doek om haar middel had gewikkeld. “Iemand belde voor een bestelling en ik kwam het bezorgen op dat adres… dat is het adres dat was doorgegeven,” zei ik tegen de mensen.
“Die mensen die daar vroeger woonden, moesten halsoverkop verhuizen… want er was iets met het erf aan de hand… ’s Nachts horen we ook getik op onze poorten,” wist ze toen te vertellen. Een andere man vroeg me of ik het eten had achtergelaten. Ik zei dat het in mijn bak zat. “Neem het niet mee… breng het terug,” zei hij streng.
We liepen toen samen terug naar de plek met het eten, en de man nam het van me en opende de zakjes. Hij liep de oprit op en plaatste het eten bij de poortloze ingang. Opeens hoorden we beweging in het huis, het begon van alle kanten te kraken. “Laten we direct weggaan,” zei de man toen.
Ik bedankte de mensen voor hun advies en hulp. Toen ik thuis was aangekomen, vertelde ik mijn vrouw over deze vreemde gebeurtenis… dit was echt bizar.
De telefoon ging een dag later weer over, en het was een mevrouw: “Hallo, bent u die meneer die saoto-soep had gebracht voor die yorka?” Ik zei dat ze met de juiste persoon sprak. “Waarmee kan ik u van dienst zijn mevrouw?” zei ik toen. “Oh nee, ik belde om te verifiëren of dit jullie nummer was, omdat mijn broer een flyer van jullie had gevonden op het erf van het ene huis,” zei ze.
Ik herinnerde me dat ik geen enkele flyer bij me had, omdat ik het eten al had ontvangen van Warung Istana. “Ja, dit is ons nummer… indien u wat nodig heeft, kunt u ons altijd bellen… de prijslijsten voor het bezorgen staan er ook op,” zei ik toen. Ik begroette haar en legde toen neer. Ik vroeg mijn vrouw of ze ooit flyers had uitgedeeld in die straat. Ze keek even in haar schrift en voila… het team dat de flyers voor ons verspreidde, was op dat adres geweest en had een flyer van ons achtergelaten.
Dit waren twee van onze vele vreemde ervaringen. Misschien vertellen we de andere verhalen nog als we tijd hebben. Nu hebben we meer bromfietsen, een eigen app om bestellingen te plaatsen en we hebben ook onze naam veranderd.
#SpukuTorie1462015