#SpukuTorie 1492015 Mijn naam is Maya wat ‘illusie’ betekent en ik ben 25 jaar oud. Mijn ervaring gebeurde in de vroege ochtend toen ik naar huis reed. Ik woon langs de Highway en reed naar huis en ruim 2 kilometers voordat ik thuis was, hoorde ik de motor een vreemd rammelend geluid maken. En dit gebeurde juist op de minst bewoonde plek van de Highway. Ik ging even aan de kant en parkeerde op een berm die de weg en het fietspad scheidt. Na een paar “djorkende” bewegingen, ging de motor echt helemaal uit. Ik trok aan de handle om de motorkap open te doen en stapte toen uit de auto om te kijken wat het probleem precies was; niet dat ik veel weet over automotoren. Behalve mijn ontzettend vieze motor, scheen er verder niets aan de hand te zijn. Ik zag geen rookontwikkeling of een stomende radiator. Ik stapte toen weer de auto in en probeerde het aan de praat te krijgen. Maar het viel gelijk uit en op een gegeven moment deed de startermotor helemaal niets meer. Ik probeerde voor 15 minuten mijn auto aan de praat te krijgen, maar mijn geduld raakte op en ik begon het te accepteren dat mijn autootje in een “coma” was beland.
Gedurende de dag had ik zoveel gebeld, dat ik bijna geen beltegoed meer over had. Bellen voor hulp was dus helemaal geen optie. Ik dacht dat ik tenminste een auto zou kunnen stoppen om hulp te vragen, maar ik begon het een onverstandige optie te vinden om een van de weinig voorbijrijdende voertuigen te stoppen om hulp te vragen. Ik had er echt geen zin in om mijn nieuwe schoentjes vies te maken tussen de benen van een potentiele verkrachter of rover. Ik heb wel genoeg zelfverdediging geleerd en kan mijn mannetje dus ook goed staan…met naaldhakken kan ik alles aan. Maar de gedachte dat er een verkrachter of rover in de buurt kan zijn, begon ik het ook een slecht idee te vinden om naar huis te lopen. Ik kwam toen op het idee om de ruiten op een kiertje te doen en lokte de portieren en dacht na welke mogelijkheden ik eventueel zou kunnen vinden om thuis aan te komen. Toen ik zo aan het turen was naar buiten, zag ik opeens een beweging in de verte. Ik bleef de beweging volgen totdat het onder de straatverlichting kwam te staan. Het was een vrouw. Haar uiterlijk kan ik omschrijven als: “Heel mager. Echt mager op een ongezonde manier. Ze droeg een zwart jurkje met hele hoge hallen en op d’r hoofd droeg ze een grote pruik vol met krulletjes.” Ik vroeg mezelf af wat ze zo laat op straat deed en hoe lang ze daar eigenlijk al had gestaan voordat ik d’r gezien had. Ik zat een tijdje naar haar te kijken en te hopen dat ze niet mijn richting op kwam…maar die hoop ging aan flarden.
Ze begon nu mijn richting op te lopen. Mijn hart sprong plotseling op van de schrik. Ze liep apart. Ze zette een voet voor, stopte even en zette haar andere voet dan naast de andere. Zo maakte ze minstens 20 stappen. Ze was nu weer gestopt en stond stil met beide benen naast elkaar. Het schoot plotseling in me op dat ik de politie kon bellen, dat was een van de weinige nummers waar je gratis naar toe kan bellen. Ik belde dus naar 115 en had al gauw een agent aan de lijn. Ik legde hem uit dat ik autopech had, dat het heel donker en eng was en dat ik bang was om aangevallen te worden door een niet normaal figuur die zich een eindje verder op straat voortbewoog. Er was niet ver van daar een politiepost en de agent beloofde gauw iemand te sturen. Ik drukte hem op het hart om er spoed achter te zetten, want ik zag dat die vrouw weer een stap maakte. Op een gegeven moment stopte ze en viel opeens in een hurkstand. Maar haar handen op haar knieën en gehurkt, begon ze zich voort te bewegen op dezelfde manier als toen ze rechtop liep. Er kwam een auto vanuit de tegengestelde richting. De auto kwam met hoge snelheid en hoewel het niet veel licht wierp op haar zag ik in een flits voor het eerst haar gezicht. Ze had een (hoe noem je nou zoiets) brede smile op d’r gezicht, van oor tot oor. Geen normale smile, maar een pijnlijke en afschuwelijk grijns. Het moest zeker pijn doen om je mond zo wijd open te maken. Voor de eerste keer sinds ik haar gezien had, bedacht ik dat ze misschien geen mens was. Ze was in ieder geval geen normaal mens. Ze kwam steeds dichterbij en was nu op ongeveer 5 meter afstand verwijderd van mijn auto. Ik heb getinte ruiten en was er dus zeker dat ze mij niet kon zien. Haar mond was nog steeds in die pijnlijke grijns open en ze was nog steeds gehurkt.
Ik hoorde opeens een geluid als wanneer iemand botten aan het kraken was en toen zag ik dat ze haar hoofd achterover liet vallen en staarde met de grijns op haar gezicht naar de hemel. Ik wist nu voor de volle honderd procent dat ik te maken had met een entiteit en niet met een mens. Mijn hart begon te bonzen en ik werd bang. Ik vroeg me af of er wel een agent zou komen. Ik was niet ver van een bocht en weer reed een auto voorbij. Ik vroeg me af of iemand haar wel zag of was ik de enige die haar kon zien? Met haar hoofd nog steeds naar achteren hangend stond ze toen op en langzaam haar hoofd zakkend keek ze regelrecht in mijn ogen. Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen. Ik was zeker dat ze me niet kon zien, maar toch zei mijn gevoel me dat ze wist dat ik in de auto zat, want ze keek me regelrecht in de ogen aan. Ze bleef naar mij kijken en God zij dank zag ik eindelijk, na wat uren had geleken, een politie wagen aankomen. Zij had het ook gezien, haar benen draaiden zich om en ze begon weg te rennen. Het was onmogelijk…dit kan niet en bestaat niet…. Ze rende zo hard weg dat ik me afvroeg hoe ze dat in hemelsnaam deed, op zulke hoge hakken. De politie parkeerde achter me en ik stapte gauw uit, zodat ik die agent die vrouw kon laten zien. Ik wilde er eigenlijk zeker van zijn of ze werkelijk een mens was. De agent was nauwelijks uitgestapt of ik begon hem al naar de straat te wijzen, maar er was niemand meer te zien. Er waren geen huizen daar, ze was gewoon in het niets verdwenen. De straat was leeg. Ik vroeg de agent of hij iemand had zien weg rennen, maar hij zei van nee. Hij dacht dat ik bang was en me daarom dingen inbeeldde. Hij stelde mij gerust en checkte mijn auto. Hij kon ook niks vinden. Ik vroeg hem om mij naar huis te brengen. De volgende dag zou ik mijn auto dan wel laten ophalen. We reden dezelfde richting op in welke de vrouw was gerend, maar ik zag d’r niet. Indien iemand deze zelfde vrouw ooit heeft gezien, graag in een comment verifiëren.
