#SpukuTorie 1602016 Ik ben opgevoed met traditionele normen en waarden die ik van kinds af aan heb meegekregen. Toen ik in het huwelijksbootje stapte, wilde ik ook graag een traditionele tööu (huwelijk), op z’n Saamaka. Ik las een paar dagen terug een verhaal over een trouwring, dat mij aanzette om mijn eigen verhaal met jullie te delen. Ik bevond me ook in een dergelijke situatie, maar de inhoud daarvan was heel anders. Vreemd anders. Ik ben in de veronderstelling dat hij dit verhaal ook zal lezen en zich erin terug zal vinden, maar maakt mij niets uit. We zijn trouwens gescheiden van mekaar. Misschien vraag je jezelf af waarom. Wel, dat zal ik je nu vertellen.
De vreemde gebeurtenissen begonnen allemaal op een middag nadat ik het eten had opgeschept voor Andro. We woonden toen ter tijd nog samen. Ik deed dat altijd. Hij maakte langere uren dan ik, waardoor ik veel meer tijd had om te koken en alle andere huishoudelijke taken te verrichten voordat hij thuiskwam. Ik werk namelijk voor de overheid. Als hij thuis kwam ging hij direct richting het bad. Ik had zijn eten geplaats op tafel en goed afgedekt. Toen ik bezig was het vaat te doen, hoorde ik opeens een schuivend geluid en BAM! Ik draaide me om en keek naar de tafel die nu leeg stond. Ik liep naar de andere kan van de tafel en zag dat er grote scherven van het bord op de vloer en het eten ertussen. Ik kreeg gelijk kippenvel en vrees begon me te bekruipen. Dit was vreemd. Ik hoorde Andro toen roepen vanuit de badkamer: “Ante (van Antonia), andi yu mbei kai naande? (Wat heb je daar laten vallen)” Ik kon geen antwoord geven. Hij liep de badkamer uit en kwam naar de keuken gelopen toen hij zag wat er was gebeurd. “Heb je het laten vallen?”, vroeg hij me toen. “Nee Andro…het was op de tafel en plotseling hoorde ik die klap op de vloer”, zei ik. Hij was er heel nuchter over en begon het zelf op te ruimen. Die middag was er verder niets meer gebeurd.
Die avond, nadat we de bloemen buiten hadden gezet, begon Andro ziek te worden. Zijn lichaam werd in een mum van tijd verschrikkelijk heet. Het leek op een koortsaanval. Toen hij zei dat hij het gevoel had om over te geven, had hij nog net het laatste woordje uitgesproken, of hij braakte alles uit zijn in grote stralen. Ik had werk. Gewoon gaf hij me werk na zo een mooie avond. Terwijl ik zo bezig was schoon te maken, ging hij de keuken in om een paar paracetamol tabletten in te nemen. Ik haalde een paar schone lakens uit de kast en maakte het bed opnieuw op. Toen ik klaar was daarmee, liep ik naar de keuken toe om te kijken hoe het met Andro ging. De koorts leek te zijn verdwenen. “Misschien was het gewoon een koortsaanval”, zei ik tegen hem, “trouwens…griep heerst”. Toen hij naar de kamer terugliep, dacht ik een sterke thee voor hem te maken, dus deed ik de waterkoker aan. Ik liep direct terug naar de kamer, omdat ik in mijn werk-tas nog een paar “groene thee” zakjes had. Toen ik naar binnen liep viel mijn oog gelijk op het bed. Daar was een leeg matras, zonder laken en zonder dekens. Andro was bezig in de kast en vroeg hem toen: “Waarom heb je die lakens weggehaald…het waren schone hoor?!” Hij keek even om en met een grote frons op z’n gezicht zei hij: “Ante…je hebt je weer vergist…het bed was niet opgemaakt!” Ik wilde beginnen met een gehaal-en-getrek, maar het zou me niets opleveren. Die nacht was een fijne…we hadden lekker geslapen.
Het alarm van mijn telefoon ging over tegen 5 uur in de ochtend. Tijd om op te staan. Ik maakte Andro wakker en zei hem dat hij alvast in bad kan. Toen hij uit bed stapte was hij helemaal naakt. “Waar zijn me kleren”, vroeg hij geschrokken. Die avond ervoor had hij inderdaad z’n korte broek en trui aan. “Misschien heb je ze zelf weggehaald…had je soms weer koorts in de nacht?”, vroeg ik hem. Hij kan zich niets daarvan herinneren. Maar het vreemdste van alles is dat zijn kleren niet eens op de vloer waren. Na lang zoeken vonden we zijn kleren netjes opgevouwen op de keukentafel. Hij pakte ze en stopte ze in de wasmand. Ik kon er niets van maken hoor, eerst het bord, daarna de beddenlakens en nu ook zijn kleren? Wat gebeurde er in mijn huis dacht ik in mezelf. Ik schudde alles maar gauw af van me en ging naar het werk.
Ik zat ermee. Ik zat er echt mee te worstelen toen ik aan het werk was. Mijn huis spookte. Daar was ik nu duizend procent zeker van. Ik kwam thuis aan en zoals gewend begon ik met het huishouden. Toen ik in de badkamer was, kreeg ik sterk het gevoel dat ik bekeken werd. Ik durfde niet eens mijn ogen te sluiten toen ik onder de douche stond, omdat ik dacht dat ik elk moment een gezicht voor me zou kunnen zien als ik mijn ogen weer opendeed. Het gevoel werd zo ondraaglijk, dat ik letterlijk kippenvel over mijn hele lichaam kreeg. Toen ik uit bad stapte en me had afgedroogd, stond ik voor de spiegel in de wasruimte mijn haren te vlechten. Op een gegeven moment, in een fractie van een seconde, schoot iets vanachter mij uit de badkamer naar de gang. Ik mag je zeggen dat ik echt heb staan gillen als een gek. Ik had het gezien…het was duidelijk een gedaante in de vorm van een persoon. Ik kon niet zien of het een man of een vrouw was. Ik pakte een doek en bedekte te spiegel in de wasruimte. Ik wilde niets meer zien.
Die middag kwam Andro een beetje veel eerder thuis aan. “Sang je bent vroeg…wat…voel je je niet goed ofzo”, vroeg ik hem. “Er is iets gebeurd aan het werk…ik vertel je later”, zei hij met een verwarde blik in zijn ogen. Hij liep direct naar de badkamer en terwijl hij zo bezig was te douchen, schepte ik weer z’n eten op legde het dit keer in de microwave. Ik wilde niet nog een bord verliezen door een geest die me de stuipen op het lijf doet jagen. Toch een beetje bevreesd en onzeker, stond ik te turen naar de kleine deur van de microwave. Ik zat zo verzonken in gedachten te staren naar die deur, als alles om me heen dimde naar donker…in mijn ooghoek zag ik plotseling iemand lopen. Ik kon niet bewegen en niet eens schreeuwen. Ik stond gewoon vast. Het was een vrouwspersoon…ik kon het zien aan de donkere vorm van het “lichaam”. Ze liep naar de badruimte en voordat ze verdween in de gang naar de badruimte toe, keerde ze haar hoofd om en keek me heel boos, recht in de ogen aan. Toen ze verdwenen was, raakte ik los uit de greep. Ik begon nu echt bang te worden. De geest wist dat ik daar stond…anders zou het niet naar me hebben gekeken.
Die avond ontstond er een heftige ruzie tussen Andro en ik. De kleinste dingen irriteerden me en ik kon het niet meer verkroppen dat hij zo nuchter over de zaak heen ging. De ruzie was zo erg dat hij wegging. Ik voelde me ook niet meer prettig rond hem. Letterlijk een walgelijk gevoel van minachting, haat en nijd. Ik lag intussen in de kamer in gedachten verzonken toen ik een vreselijke pijn voelde in mijn “onderbuik”. Het was nog niet eens de tijd ervoor en kon niet geloven dat ik het nu kreeg. “A.u.b. laat het geen menstruatie zijn”, dacht ik in mezelf. Ik liep direct naar de badkamer om te checken…maar het was niets, terwijl de pijn erger werd. Ik stapte toen in de badkamer om een oude douche te nemen en terwijl ik onder de douche stond begon het bloed tussen mijn benen te stromen. De pijn werd zo ondragelijk dat ik op de badkamervloer in mekaar stortte. Ik huilde van de pijn, het verdriet en woede. Na een poos zo te hebben gelegen in de badkamer, verdween de pijn helemaal. Ik zorgde ervoor dat ik een goed verband droeg en ging terug naar de kamer. Intussen hoorde ik de auto van Andro naar binnen rijden…hij was thuis. Ik ben direct in bed gekropen om te doen voorkomen dat ik sliep. Hij hoorde hem in de kamer komen en pakte z’n slaapkleren uit de kast en ik voelde hoe hij z’n kussen van het bed wegnam. Hij zou gaan slapen in de woonkamer op de bank. “Beter dat…”, dacht ik in mezelf. Voordat ik het zelfs doorhad, viel ik in slaap.
De opkomende pijn maakte me wakker. Ik voelde de pijn dit keer zo heftig worden, dat het leek alsof ik dood zou gaan. Ik zat op en maakte de nachtlamp aan en tot mijn grootste schrik zag ik dat er rode voetafdrukken op mijn laken waren. Ik schopte de lakens van me af en zag dat mijn nachtjapon helemaal rood was. Ik wist niet wat er gebeurde met me en hoe dit mogelijk zou kunnen zijn. Toen ik eindelijk de kracht had om uit bed te stappen liep ik naar de kamerdeur en maakte die open. Precies voor de kamerdeur waren er rode voetsporen op de tegels, gericht naar buiten alsof iemand uit de kamer was gelopen. Ik hoorde Andro geluiden maken alsof hij “bezig” zou zijn. De woede en haat kwamen weer in me op en met alle kracht die ik had rende ik naar de woonkamer en gleed uit terug ik zijn naam uitgilde…ANDROOO!!! Ik zag iemand op hem liggen en het bekende gezicht keek met een ruk mijn richting op. Haar gezicht was dit keer zo duidelijk, duidelijke mond, ogen alles. Opeens werd het gezicht helemaal wit en ontstond er spleetogen en een ronde kleine mond. “GWEEEE IN JEZUS NEM, GWEEE YU BEESTE TAKRU ANGA M”, gilde ik het uit. Andro werd wakker en begon ook te schreeuwen toen hij dat ding op hem zag zitten. Het sprong op en vloog een eind achteruit en schoot van daaruit de lucht in…door het plafond heen. Dit was de vreselijkste gebeurtenis op dit niveau. Andro was helemaal naakt. Zelfde voetsporen aan de rand van het bankstel. Hij stond op en rende naar me toen, maar ik wilde niet dat hij me moest aanraken…ik schold en schreeuwde dat hij me niet moest aanraken. Hij trok z’n kleren aan en rende naar buiten. De pijn in mijn “onderbuik” verdween toen hij de deur uit ging. Ik ben mijn kleren gaan verwisselen en had die nacht tot de volgende ochtend gewerkt als een gek. Hij zat buiten in de hangmat sigaret achter sigaret te roken. Hij kon het volgens mij niet verwerken. Ik trouwens ook niet. Het was al ochtend…ik hoorde het alarm van mijn telefoon overgaan.
Ik de kantine van mijn werkplek zat ik een broodje te nuttigen met een collega. Ze was bezig de krant te lezen terwijl we het hadden over politiek. Toen ze net een blad zou omdraaien, sprong ik op van de schrik en liet een kleine “shit” horen. Mijn collega schrok ook en verslikte zich bijna. “Wat is er Antonia?”, vroeg ze geschrokken. Ik stak mijn vinger uit en wees haar een fotootje op die bladzijde. “Haidy…je gaat niet willen geloven wat ik de afgelopen periode tot vanmorgen nog heb meegemaakt in mijn huis”, vertelde ik haar…”ik heb die dame in mijn huis gezien…ze lag op Andro…ze was bezig met hem.” “Je bedoeld seks”, vroeg ze geschrokken. “Ja dat bedoel ik…”, zei ik terwijl Haidy bezig was het overlijdensbericht te lezen. “Gisteren…deze dame is al langer dan een week overleden Antonia…kijk ze wordt over een paar dagen begraven”, zei Haidy een beetje geschokt. “Ben je zeker dat zij het is”, vroeg ze me. “Ik weet het zeker…mijn ogen kunnen me niet bedriegen…zij was in de kamer met hem…”, terwijl ik mijn vinger wegtrok van de foto in die krant. Ik begin rillingen te krijgen over mijn lichaam bij de gedachte dat een dood persoon in de woonkamer was. Alle gebeurtenissen gingen door mijn hoofd als een film. Alles wat er gebeurde thuis was door deze persoon. “Wat ga je doen Antonia…je moet iets doen want a san’ dis’ na werede tori (want deze dingen kunnen lastig worden)”, zei Haidy. Ik kon mijn broodje niet meer opmaken en in gedachten verzonken liep ik terug naar mijn werk desk. Ik ben de naam van de persoon op Facebook gaan opzoeken en vond het. De condoleances van anderen op haar prikbord waren de eerste posts die ik voorbij zag komen toen ik scrolde. Ik kon het niet meer aan en begon te huilen. Ik vond het jammer van deze persoon die was overleden. Maar de vraag is: “Wat doet ze in mijn huis.”
Ik maakte contact met mijn moeder en maakte een afspraak dat ik zou langslopen. Ik had haar het een en ander reeds verteld aan de telefoon en toen ik thuis bij haar kwam was het eerste dat ze me zei: “Di soni dee ta pasa a di wosu dendu aki…ta pasa fu di Andro bi de ku di mujee di dede aki”. Ik schrok. Ik schrok echt. Mijn moeder zei dat de dingen die in het huis gebeurden, plaats vonden omdat Andro een relatie had met die vrouw die is overleden. Ik kon het niet geloven. Ik begon in tranen uit te barsten. “Mi si kuma Andro bi de ku di mujee de…Andro BAAKAMA!”, zei mijn moeder weer. (Ik denk dat Andro een relatie had met die vrouw…Andro is een weduwnaar!) We gaven mekaar alle privacy. Echt alle privacy…ik snuffelde nooit in z’n telefoon of op z’n Facebook profiel. Nooit. Ik belde Andro op en vroeg hem om de waarheid te vertellen. Hij wilde in eerste instantie niets vertellen, maar ik bleef het aan hem voorhouden en begon te dreigen dat ik weg zou gaan van hem. Hij begon toen alles te vertellen. Hij kende haar voor mij en de liefdesrelatie is blijven bestaan tussen hem en die dame totdat ze kwam te overlijden. En omdat hij in de rouw was en thuis het gegeven rouwkleed niet aantrok, gebeurden deze dingen. Ja, een rouwkleed aan hem gegeven door de familie van de overleden vrouw. Hij wist bliksems goed dat hij in deze tijd van Baaka heel voorzichtig moest zijn. Maar om nu te weten hoe dit allemaal precies in mekaar zat, loste thuis echt niets op. De overleden persoon was nog steeds vast aan zijn lichaam en kon pas na een half jaar voorgoed losgemaakt worden. Maar ik kon niet leven in het huis. Elke keer weer gebeurden er dingen die mij ziek maakten en die ervoor zorgden dat er ruzies ontstonden in het huis. Ik was zo bang dat het een keer heel fataal zou aflopen tussen hij en ik. Die vrouw aan zijn lichaam wilde mij niet in zijn buurt hebben en zou er alles voor doen om mij dood te krijgen.
Een jaar laten begonnen we aan het scheidingsproces. Een man mag meerdere vrouwen hebben in ons cultuur en traditie. Maar het moet wel eerlijk en open zijn. Ze moeten mekaar kennen. Ze moeten allemaal op dezelfde manier behandeld worden. Evenveel aandacht geven. Ik ben dan wel op z’n traditioneels gehuwd geweest…maar om mijn man te delen met een andere vrouw…daar was ik niet klaar voor. Ik denk dat ik het hem ook kwalijk zou hebben genomen als hij naar me was toegestapt en eerlijk had verteld dat hij een buitenechtelijke relatie op na hield. Jammer voor de dame die is overleden. Jammer voor Andro…hij is nu een baakama!