De Stem Uit Het Graf

#SpukuTorie 1652016 Alles werd duurder en zelfs de huursom van onze woning werd opeens onbetaalbaar. Na lang zoeken, konden we gelukkig verhuizen naar een goedkoper en toch aanzienlijk mooi huis. Het was een huis met een benedenruimte voor de woonkamer, bad en toilet en de keuken. In de bovenverdieping waren de 3 slaapkamers en een ruimte woonkamer. Ik kreeg een tevreden gevoel over onze keus. Het goedkoop huurtarief was het aantrekkelijkst. Ik kan zeggen dat deze tijd in Suriname, eenieder opzoek ik naar manieren om te kunnen overleven. Soms ga je tot het uiterste, vooral als je erachter komt dat het huis meer heeft dan het oog kan zien.

Binnen een maand, hadden we alles in place en konden we leven. Mijn naam is Suzanne en ik ben moeder van een 8-jarige jongeman genaamd Jeremy en vrouw van een hele lieve man genaamd Fabio. Het was een rustige en nogal mooie buurt. We leken wel elite in zo’n buurt, zo mooi was het. De berging die je vanuit het achtererf kan betreden, was ook toegankelijk via een binnendeur in het huis. Die deur kwam precies uit in de keuken. Na die maand, het was een zaterdag namiddag, was ik thuis met mijn Jeremy. Fabio was net vertrokken om een taxi shift te draaien bij een bekend taxibedrijf dichtbij Ondro Bon. Ik zat in de beneden woonkamer te genieten hoe Jeremy zich inleefde met zijn Wii game. Hij mocht die dag langer opblijven omdat het weekend was. Ik had wat lekkers zoals pannenkoeken en ‘bakabana’ klaargemaakt. Hij vermaakte zich echt en ik natuurlijk ook. Op een gegeven moment wilde ik echt comfortabel zitten in de bank, nam ik dus een kussen en plaatste die bij de leuning van de bank. Ik had toen een beetje zich op de keuken en kon tevens een oogje gooien in het zeil bij Jeremy. Op een gegeven moment hoorde ik 3 tikken van ergens komen. Jeremy was zo verzonken in zijn game dat hij het niet eens doorhad. Ik zat op en keek door de schuifdeur naar het terras. Het getik hoorde ik weer, maar dit keer was het duidelijker. Het kwam van de deur van het berghok in de keuken. Er was niemand anders in huis en het is niet mogelijk dat er iemand daarin zou zijn. Ik liep naar de keuken toe en plaatste 1 oor tegen de deur. Ik hoorde geadem aan de andere kant van de deur, alsof er werkelijk iemand daar achter was en snakte naar adem. Ik maakte een paar stappen achteruit terwijl ik mijn ogen gericht hield op de deur. De volgende 3 tikken maakten dat ik even een gil liet horen. Ik werd bang. Er was niemand daar en ik zou de deur ook niet gaan opendoen voor niemand. Ik wist vanaf toen, dat het huis spookte. Ik liep terug naar de deur en controleerde of het helemaal op slot was. Het was gelukkig al op slot. Ik haalde de sleutel weg en plaatste het op de koelkast naast de deur. Ik liep terug naar het bankstel om plaats te nemen zonder mijn ogen af te houden van die deur. “Mama ik ben klaar”, zei Jeremy plotseling. Ik had niet eens gezien dat hij voor me stond. Ik bracht hem naar boven en stopte hem in bed. Ik liep toen de trap af en bij de laatste trede, keek ik even om de bocht bij de keuken en tot mijn grootste schrik stond de deur van de berging open. Mijn angst ging tekeer in mijn hoofd en gedachten. Ik maakte de laatste stap van de trede af als ik in mijn ooghoek, aan de bovenste tree van de trap, een gedaante kon waarnemen. Ik dacht dat het Jeremy zou kunnen zijn dus keek ik op. Aan het bovenste eind van de trap was er een zwarte gedaante die de vaste vorm had van een manspersoon. Op een gegeven moment zag ik dat het lichter werd, als of het als een lichtbaken begon te schijnen in de duisternis. Toen het bovenste gedeelte ervan zich omkeerde, zag ik grote rode ogen me aankijken. Verstijfd van de schrik en shock stond ik oog in oog met een wezen in mijn huis. Op het moment dat het zich weer omkeerde, sloeg de deur van de berging met een klap dicht. Ik keek heel even naar de deur en daarna weer naar de trap…maar het was weg.

De dagen die volgden na deze gebeurtenis waren allemaal normaal. Ik had Fabio wel het een en ander verteld. Fabio had twee extra veiligheidsdrammers laten plaatsten aan de deur. Het was een andere versie van die kettingdrammers. Aan het deurkozijn waren er twee op kapstok gelijkende balletjes en aan de deur een soort U-vormige lange staag. Als de deur dicht is en je het staafje over de balletjes heen plaatst, houdt het staafje de deur tegen om helemaal open te gaan. De deur kan dus wel op een kier open. Ik had liever die schuifsloten, maar goed, dit is wat Fabio wilde. Over het ding op de trap heb ik geen woord gerept. Ik wilde niets vertellen, omdat ik mezelf niet voor gek wil uitmaken. Trouwen, geluiden horen is weer iets anders dan dingen zien. Maar op een dagen zaten Fabio en ik naar een film te kijken op tv. Jeremy was allang in bed. Opeens maakte Fabio de opmerking of ik ook iets gehoord zou hebben. Ik zette het geluid van de tv wat zachter. Ja, daar hoorden wij beide het getik. Elke keer weer 3 tikken achter mekaar. Fabio liep naar de deur van de berging om te dubbel checken of die op slot zat, als er 3 harde slagen op de deur te horen waren. Fabio was nog geen meter verwijderd van de deur. Ik rende een eind terug. Er werd weer 3 keren gebonsd op de deur. De deurhandel ging plotseling wil op en neer, alsof iets naar binnen wilde komen. Fabio liep langzaam naar de deur om te sleutel weg te halen uit het slot, als er opeens weer hard gebonsd werd op de deur. Het lukte hem om de sleutel uit het slot te trekken en rende gelijk mijn kant op. “Suzy…weet je wat het kan zijn?”, vroeg hij me. “Hoe moet ik dat weten Fabio…het is een takru-sani”, zei ik. Fabio kon zich niet meer inhouden en begon tegen dat ding te schelden. Het geluid stopte ineens. Fabio nam een paar teentjes knoflook en stampte het fijn om daarna het deurkozijn en de deur ermee in te smeren. “Dis’ mus’ yepi”, zei hij (dit moet helpen). Na een uur te hebben gestaard naar de deur, konden we de slaap niet meer tegenhouden. We gingen naar boven en vielen gauw in slaap.

Tegen een uur of 4 in de nacht, werden we wakker van het gegil van Jeremy stem. “Mama…MAMAAAAAA…MAMAAAAAAAA”, galmde het door het huis. Het geluid kwam van beneden. Fabio en ik renden de trap af en hoorden Jeremy ’s stem van de andere kant van de deur in de berging. Uit wanhoop en angst dat iets je zoon is overkomen, maakten we hals over kop de deur open. Het gegil stopte en er was niemand achter de deur, niet Jeremy, gewoon niemand. Opeens hoorden we een gil van boven komen. Het kwam vanuit Jeremy ’s kamer. We renden en struikelden over mekaar heen totdat we in de kamer van Jeremy waren. Hij stond op z’n bed met angst in z’n ogen. Hij was zo bang dat hij in z’n broek had geplast. “Mama er is een vrouw bij me bed…er is een vrouw bij me bed komen zitten”, huilde hij uit. Ik pakte hem op en zei aan Fabio dat we niet hier moeten blijven. “Waar gaan we nu dan…het is middernacht en we kunnen nergens naartoe”, zei hij verontrustend. Ga in de kamer, ik ben er zo. Ik hoorde toen hoe Fabio de deur beneden aan het dichttimmeren was. “Mama, wat doet papa”, vroeg Jeremy. Maar die “papa”, kwam als een zware diepe grom naar buiten. Ik schrok ervan. Ik vroeg Jeremy of hij iets in z’n keel had zitten en als hij water nodig had. Hij schudde van nee. Toen het getimmer eindelijk was opgehouden, kwam Fabio uitgeput de kamer binnen. Hij deed de slaapkamerdeur op slot en kwam bij ons liggen op bed. Jeremy was weer gauw in slaap gevallen en zo ook wij. We voelden ons intens moe.

Ik werd tegen een uur of 5 wakker van het gefluister van Jeremy ’s stem. Hij riep me heel zachtjes om wakker te worden. “Mama…mama…ze is achter je”, zei hij. Ik sliep met mijn gezicht naar Jeremy gericht die tussen Fabio en ik sliep. Ik voelde een ijskoude streling langs mijn heup gaan. Ik wenkte Jeremy met een zachte sisklank dat hij stil blijft. Hij kneep z’n ogen stijf dicht. Plotseling hoorde ik de diepe stem zeggen: “Yu wiki k’ba anga ma p*** p***”. Het kwam niet vanachter mij, maar van Jeremy. Z’n mond was dicht. Opeens zei die diepe grommende stem weer: “Wiki anga ma p*** p***”. Op hetzelfde moment werd Fabio wakker en kon hij dus zien wat achter me stond. Met een gil, een sprong en een zwaai, was Fabio binnen een fractie van een seconde over Jeremy en ik heen gesprongen. Ik maakte direct gebruik van de gelegenheid om Jeremy dichterbij me te trekken en met hem aan de andere kant van het bed, waar Fabio sliep, te komen. Vlak tegenover Fabio, was er een zwarte bal. Het leek op een zwarte massa in de vorm van een bal die voor Fabio in de lucht bleef zweven. “GWE GWE FU MI OSO, LIB’ MI VROW NANGA MI BOI EN GWE PE YU K’MOPO…GWE ANGA MA P*** P***”, schreeuwde Fabio tegen het ding. We hadden toen pas door dat onze kamerdeur openstond. Uit de bal vormden zich twee lange tentakels, bijna net armen met hele lange vingers. Het liep op die lange armen naar de richting van de deur en verdween. Tegelijk sloeg de deur met een harde klap dicht. Opeens begon Jeremy te huilen. Door het gehuil heen konden we een stem horen vloeken. Mijn zoon wist niet wat hem overkwam en ook wij stonden versteld van wat we hoorden. Het werd alsmaar erger en moesten vluchten. Toen we de trap afgerend waren, keken we nog even om en zagen dat de achterdeur van de keuken, wagenwijd open stond. Toen we eindelijk uit het huis waren, stopte de stem in Jeremy met vloeken.

We waren gevlucht naar de ouders van Fabio. Fabio en ik vertelden wat ons was overkomen. Diezelfde ochtend maakten we contact met de verhuurder van de woning en wilden van hem weten of er iets met het huis aan de hand was. Hij wilde met ons praten. Ik kon Jeremy niet naar school sturen die ochtend omdat al z’n schoolspullen in het huis waren achtergebleven. Fabio wilde ons ook niet alleen laten ook al hoe veilig het aanvoelde thuis bij z’n ouders. Hij nam het zekere voor het onzekere. De verhuurder kwam tegen een uur of negen bij ons vluchtadres. Hij vond het vreselijk jammer dat dit ons is overkomen. “Is er iets dat je ons niet had verteld?’, vroeg Fabio hem. “Ik heb alles gedaan om het huis weer schoon en veilig te krijgen, nadat de vorige huurders net als jullie op de vlucht waren geslagen”, zei hij. “Ze wilden niet meer in het huis blijven”, voegde hij eraan toe. “Maar waarom dan…is er iets met het huis?”, vroeg ik.  Blijkt dat hij het huis een paar jaren terug had overgekocht van een familie, die met spoed vertrokken naar America. De vrouw des huizes, ene Martha, had zichzelf verhangen in de berging om redenen nog onbekend bij de verhuurder. “Ik dacht dat alles weg was…blijkbaar heb ik iets niet goed gedaan”, zei hij opeens. “Heeft u zelf het huis proberen te reinigen?”, vroeg mijn schoonmoeder. Het antwoord was ja. “Meneer, laat me u wat zeggen…je moet kennis hebben van de geestenwereld om ermee om te kunnen gaan…als iemand zich daar verhangen heeft, kan u onmogelijk in uw eentje de geest gaan weghalen…u moeste een kenner het huis laten reinigen, uw pandit of een ander heiligman”, zei m’n schoonmoeder streng. Hij bood zijn verontschuldigingen aan en vroeg of we iemand zouden kennen die zulks werk doet. We kenden niemand. Hij zou die dag nog rondbellen en ons op de hoogte houden.

We werden gebeld tegen een uur of 3 in de middag. Het was de verhuurder. Hij was bij het huis met een groep mensen. Een van hen vroeg naar mijn zoon. Ik kreeg die meneer aan de telefoon en hij zei me dat ik direct naar de plek zou moeten komen, omdat mijn zoon bezeten zou kunnen zijn. Ik wist niet wat ik hoorde. Fabio en ik maakten ons klaar en gingen naar het huis terug. Daar wachtten de verhuurder, een pater en nog 3 assistenten ons op. We werden goed ontvangen en moesten alvast meelopen met de pater als hij het erf en de schutting erom heen begon te zegenen. De andere assistenten waren continu in gebed. Toen we klaar waren met de reiniging van het erf, mochten we het huis in. Samen met de anderen liepen we de trap op en begonnen daar ook met de reiniging en inzegening. Jeremy liep al die tijd stil naast ons en begon op een gegeven moment weer te vloeken in een stem die niet van hem was. Zijn mond bewoog niet. Hij wilde weer huilen, maar ik probeerde hem gerust te stellen dat alles goed komt. De pater vroeg ons om direct over te gaan tot het verwijderen van de potentiele geest die in Jeremy zat. We brachten hem naar z’n slaapkamer. Ik nam plaats op het bed en moest Jeremy op mijn schoot nemen en goed vasthouden. De pater begon met een gebed van reiniging en begon een kruisbeweging te maken met zijn armen. Op hetzelfde moment voelde ik dat Jeremy ’s lichaam verstijfde. Ik hield hem steviger vast en opeens werd die stem luider. De pater spatte het water op hem en toen ging hij echt tekeer. Ik greep hem steviger vast zodat hij zich niet kon losrukken uit mijn greep. Het ding in hem begon uit het wilde te schelden en vloeken naar de pater en naar mij. Ik begon te huilen uit verdriet en wanhoop. Mijn zoon, mijn enige zoon leek tegen mij te zijn en maakte me uit voor hoer en alle krachttermen die hij kon gebruiken. Ik hield hem des te steviger vast, omdat ik niet wilde opgeven. Het is mijn zoon. Op een gegeven moment verstijfde zijn lichaam weer en maakte hij kokhalzende bewegingen. Hij braakte zwart bloed uit op de vloer. Er vielen ook dingen uit z’n mond die een hard structuur hadden omdat je ze kon horen vallen…het leken metalen steentjes. Opeens hoorde ik hem huilen. Mijn Jeremy. Hij wist niet wat er gebeurd was. De assistent veegde de vloer met een doek en plaatste de inhoud die hij had opgenomen uit het braaksel, in een zak. “Wat waren de dingen?”, vroeg ik gespannen. Ik kreeg geen antwoord van de assistent. “We zijn nog niet klaar”, zei een andere assistent. We moeten naar beneden. We liepen de trap af als er in de berging heel veel kabaal voortkwam. Ik moest direct naar buiten voor de veiligheid van mezelf en mijn zoon. Vanuit een veilig hoek kon ik zien hoe de paters en heiligwater spatten op de deur. Het kabaal werd erger daarbinnen. De deur werd opengedaan en in luid gebed verbande ze de geest van de plek. Een luid gegil van een vrouwenstem vulde het huis. Alles werd toen stil.

We konden door de traumatische ervaring toch niet meer in het huis blijven wonen. We zijn voorlopig bij mijn schoonouders ingetrokken. Later kregen we te horen van de pater dat er vroeger een voorouder binding had plaatsgevonden toen de plek nog deel uitmaakte van een plantage. Het ding dat daar was geplaatst moest gevoed blijven om zich rustig te kunnen houden, maar wel de garantie gaf voor het voorbestaan van een traditie meegenomen vanuit Africa. Maar omdat niemand het is verwaarloosd, heeft het al een paar mensen leven geëist. Die dame die zich verhangen had in het huis, was niet de enige persoon die beïnvloed was door dat ding. Ik vroeg of het ding een geest was of een demon. Het was geen van beide. Het is iets dat was opgeroepen en wat met aanbad. Het is niet van deze plaatst. “Hoe wist u dit alles?”, vroeg ik de pater. “Soms is het handig om open-minded te zijn…het helpt het werk te vergemakkelijken”, zei hij.