Mijn man en ik hadden besloten om ons eigen pad te bewandelen na ons huwelijk, ook al was ons eigen huis nog niet volledig afgebouwd. Het zou nog zeker twee jaar duren voordat ons eigen huis helemaal klaar was. Je weet hoe het is om bij je schoonouders te wonen, niet altijd even prettig, hoewel we geen problemen hadden met de schoonfamilie. Mijn naam is Hilliante, en ik ben een trotse moeder in verwachting van een dochtertje. Maar waar ging het allemaal mis? Een straat in Beniespark.
Toen we uit de auto stapten en naar het huis keken, was ik meteen verkocht. We zouden het huis voor slechts twee jaar huren, want alles verliep volgens plan; ons eigen huis zou binnen twee jaar klaar zijn. Ik vertelde mijn man dat dit de plek was waar we zouden genieten. Het huis had de charme van de oude Suralco-woningen, maar dan in een modern jasje. De eigenaar had het hele huis gerenoveerd en verbouwd. We namen een kijkje binnen: drie kamers, een ruime woonkamer, een prachtige keuken, een ruim erf voor onze hond en een garage voor onze auto. Na het rondkijken tekenden mijn man en ik meteen het huurcontract voor een jaar. De eigenaar overhandigde ons de sleutels, en zo nam ons leven een andere wending.
Drie maanden nadat we in het huis waren getrokken, begon ik op te merken dat er vreemde dingen gebeurden die ik niet kon verklaren. Mijn man en ik werkten allebei en hadden alleen tijd voor elkaar als we thuis waren. Maar vanwege mijn zwangerschap en het naderende moment van de bevalling, had ik zwangerschapsverlof genomen. Op een ochtend tijdens mijn verlof, terwijl ik vroeg op was om ontbijt te maken, gebeurde er iets heel vreemds.
Om half zes ’s ochtends, nadat ik het ontbijt had klaargemaakt, hoorde ik de deur van kamer 1 opengaan. We sliepen in kamer 3 en gebruikten kamer 1 als logeerkamer. Ik ging kijken en zag dat de deur wagenwijd openstond. Ik liep naar binnen en maakte het licht aan, maar er was niets en niemand te zien. Toen ik naar de deur keek, zag ik opeens iets groens langslopen vanuit de keuken naar de wasruimte. In eerste instantie dacht ik dat het mijn man was, maar toen ik naar de kamer liep waar hij sliep, lag hij nog in diepe rust. Ik negeerde het als een hallucinatie.
Een week later, terwijl ik alleen thuis was vanwege mijn verlof, werden de “hallucinaties” erger. Terwijl ik in de slaapkamer aan het lezen was, hoorde ik de auto van mijn man aankomen. Ik hoorde de deur opengaan en verwachtte hem direct in de slaapkamer. Maar dat gebeurde niet. Toen ik uit de kamer liep, realiseerde ik me dat er niemand thuis was en de auto stond niet in de garage. Ik stond in de woonkamer, verward rond te kijken, toen opeens de deur van kamer 1 openging. Ik staarde naar de deur, en toen sloeg hij met een klap dicht. Ik rende met mijn grote buik naar de slaapkamer en wachtte tot mijn man thuiskwam.
Tegen 8 uur ’s ochtends hoorde ik mijn buurvrouw Settie me roepen. We stonden een tijdje te praten, en ze gaf me wat kruiden. “Neem deze kruiden en baad ermee, maak je buik blauw als je je hebt afgedroogd,” zei ze. Ze vertelde me dat er iets was gebeurd in het huis, maar ze wilde het me nog niet vertellen omdat ze me niet bang wilde maken. Ze zei wel dat ik niet bang hoefde te zijn omdat ze aan me kon zien dat ik “Krin Skin” had. Wat het precies betekende, wist ik niet, maar ik voelde me gesterkt toen ze dat zei. Ik besloot me niet meer druk te maken over de dingen in het huis.
Om 4 uur ’s ochtends begon mijn hond, ‘Brownyboy’, agressief te blaffen. Misschien was het een dief of een dier dat hij had gezien. Mijn man stond op en pakte zijn vuurwapen (hij was politieagent) en liep de kamer uit. Ik hoorde iemand rennen met zware laarzen aan, omdat ik de zolen duidelijk hoorde slaan op de vloer. Ik hoorde de deur van kamer 1 opengaan en dichtslaan. Ik hoorde mijn man luid door het huis praten: “Liggen, liggen of ik schiet.”
Ik rende mijn kamer uit en zag mijn man de deur open trappen en naar binnen stormen. Hij onderzocht de kamer, maar er was niemand. Hij belde zijn collega’s om te komen kijken. Een van de collega’s vertelde hem dat er niet zo lang geleden, voordat het huis was verbouwd, een dief was doodgeschoten in de eerste kamer. Hij was het huis binnengekomen voor dekking. Nadat ze hem hadden gevonden, ontdekten ze dat hij een vuurwapen bij zich had en zich probeerde te verdedigen. Ze schoten op hem, en hij stierf in die kamer.
“Ie’m, du wan’ san’ n’a oso,” zei de agent. Ik stond naast mijn man en vroeg de agent wat voor kleur trui of broek de dief droeg. “Hij had een groene t-shirt aan mevrouw,” zei hij. Mijn man keek me direct aan, omdat ik hem een paar weken geleden had verteld dat ik iets groens zag lopen in huis.
Tegen 8 uur hoorde ik mevrouw Settie me roepen. We stonden een tijdje te praten toen ze me wat overhandigde. “Neem deze kruiden en baad ermee en maak je buik blauw als je je afgedroogd hebt,” zei ze. “Jullie hebben niets
in die kamer gevonden toch?” vroeg ze. Ze vertelde me hetzelfde verhaal, maar de inbraak was gebeurd in haar huis. Niemand was daarna gekomen om die jongen weg te halen. Hij dwaalt nog steeds in het huis. Ze adviseerde me te verhuizen omdat ik zwanger was en geesten aantrok. Het kon een last worden voor mij en mijn baby als ik bleef. Ik begreep haar heel goed toen ze alles tot in detail uitlegde over de geest in het huis en de zwakke geest van mijn dochtertje. Er kon op de een of andere manier een verbinding ontstaan tussen die twee.
Nadat ik gebaad had met de kruiden en mijn buik met blauwsel had ingesmeerd, had ik een rustige dag. Toen mijn man thuiskwam, vertelde ik hem wat ik had gehoord van mevrouw Settie. “Ja, Hilliante, we moeten hier weg,” zei hij. Binnen een week waren we weer bij mijn schoonouders. Gelukkig dat we dat hadden gedaan, want mijn dochtertje had de beste tijd van haar twee jaar bij mijn schoonouders. Ik kon gerust weer aan het werk omdat ik oppas had voor mijn dochtertje.
Het huis aan de Beniespark is nu overwoekerd. Niemand kan er meer wonen. Ik hoop alleen dat iemand de dwalende geest de weg kan wijzen naar het licht.