#SpukuTorie 812015 Het was liefde op het eerste gezicht. Ja…zo begon het. We waren niet alleen verliefd maar we hielden verschrikkelijk veel van elkaar. Na een paar jaren in de relatie besloten we te trouwen. We hadden toen nog geen eigen huis, dus verbleven we bij de moeder van mijn man, mijn schoonmoeder. Het huis bestond uit twee delen, een gedeelte waar mijn schoonmoeder in bleef en een ander gedeelte die speciaal voor ons was vrij gemaakt. Mijn schoonmoeder had dus haar eigen ruimte. Al heel gauw liet ze merken dat ik niet welkom was in haar huis. Maar ik hield me in alle omstandigheden kalm. De jaren verstreken en we hadden intussen 2 gezonde kinderen. Maar naarmate de jaren verstreken, veranderde mijn man ook in zijn doen en laten…we kregen hierdoor vrij vaak ruzies. Merkwaardig was dat mijn schoonmoeder altijd centraal stond in onze ruzies. Grof gezegd: “ik was een doorn in haar ogen!”
We hadden een dag zo een heftige ruzie, dat ik mijn kinderen heb gepakt en naar mijn ouders ben verhuisd. Mijn man bleef maar bij zijn moeder en kwam zelden op bezoek. Jammer was het zeker voor mij en vooral voor onze kinderen, omdat hij de vader is en kinderen hebben een vaderfiguur nodig. Jaren verstreken, maar toen gebeurde het…mijn schoonmoeder kwam te overlijden. Ik besloot terug te gaan naar mijn man en hem te ondersteunen in deze zware periode. Maar onze relatie werd er niet beter van, hij bleef in de ruimte van mijn schoonmoeder en ik bleef in de ruimte waar ik voorheen in woonde. Van mijn man mocht ik niet in de ruimte van zijn overleden schoonmoeder. De kinderen mochten wel en gingen soms ook in de kamer van mijn wijlen schoonmoeder. Ik bleef echt omwille van mijn kinderen, die ook vaderliefde nodig hadden. Mijn kinderen waren intussen al 15 om 17 jaar.
Na een paar maanden werd mijn oudste dochter ernstig ziek. Ze kreeg aanvallen waar ze plotseling zichzelf begon te slaan en zelfs met voorwerpen die ze misschien toevallig in haar hand vasthield. Soms waren de aanvallen zo zwaar dat ze zichzelf bewusteloos sloeg. Een keer was het zo erg dat we dachten dat het een epilepsieaanval was. We deden van alles om haar eruit te helpen, maar niets mocht baten. We brachten haar naar de dokter, maar die kon ons nog geen bevestigend antwoord geven wat er aan de hand was…het was in ieder geval geen epilepsieaanval. Zelf op school kreeg zij eens een aanval. Een vriendin van haar begreep al gauw dat dit het werk was van een jinn (geest). Ze pakte haar vast en las dan het “ayatul qursi” (surah uit de Koran) in haar rechteroor. Ze raakte direct bewusteloos en viel op de grond. Na een poos kwam ze weer bij zinnen. Ik besloot haar toen naar een Maulana (priester bij de moslims) te brengen. Ze kreeg toen een “Ta’wiz” (tawiez/taweez is een zwarte koord met daaraan een busje met teksten die voor bescherming dient aan haar hals). Maar mijn dochter was er niet uit geholpen. Elke keer raakte de “Ta’wiz” op een of ander manier los en kreeg ze dan weer van die pijnlijke aanvallen. Het was zo erg dat we zagen hoe haar “Ta’wiz” werd strakgetrokken en direct losraakte, waarna ze de aanval kreeg. Ondanks de “Ta’wiz” meerdere malen werd geknoopt, raakte het toch los. Toen het 1 van de keren was losgegaan, werd mijn dochter door onzichtbare handen vastgegrepen aan haar benen en hard gesleurd naar de kamer van mijn wijlen schoonmoeder. Het kostte ons veel tijd en moeite de deur open te krijgen. Toen het lukte de deur open te breken, bracht ik haar direct weer naar de Maulana. Na lang te hebben gebeden en gelezen kregen wij de boodschap: “Het is de geest van iemand die in het huis is overleden”.
En inderdaad. We konden toen alles begrijpen. Na de dood van mijn schoonmoeder, had mijn man de inrichting en alles van mijn schoonmoeder zo gelaten. Hij probeerde volgens mij op die manier zijn troost te vinden, door niet los te laten. Hierdoor bleef zij in het huis. Het was heel moeilijk tegen deze kwade geest te vechten, omdat zij niet alleen was. Er was een andere geest erbij die veel kwaadaardiger was dan zij zelf. Hun doel was om ons te vernietigen. Na het opruimen en inzegenen van het huis, waren wij bevrijd. Maar mijn dochter heeft van al die aanvallen, een verlamde arm van overgehouden.
Wij mensen staan er soms niet bij stil dat we moeten loslaten. Na het overlijden van een dierbare, is het beter alles op te ruimen. Er is een geestenwereld (djinn wereld) die uit goede en slechte geesten bestaat.