#SpukuTorie 792015 Ik ben Gina. En ik maak al 5 jaren iets ongelooflijk mee op 1 vaste datum. Het was altijd een speciale maar een heel vreemde dag. Ik ben namelijk moeder van 3 prachtige kinderen, 2 meisjes van 19 en 13 en een jongen van 9. Mijn man en ik hadden besloten om te verhuizen naar een ander district. En nu wonen we al 5 jaren in dit fijn district Nickerie. Het was in de maand februari dat we waren verhuisd. En jullie weten dat er een speciale dag is in de maand februari.

Het was ‘t weekend van Valentijn toen we op verkenningstocht gingen en de buurt een beetje bekijken, omdat we ook niet zo lang in Nickerie waren. Nadat we een eind hadden gelopen en rondgekeken, was het de ruimste tijd om te gaan lunchen. We kochten over heerlijke bamie van de Centrale Markt Nickerie en we wisten direct dat dit ons goed zou doen. Toen we klaar waren met eten, gingen m’n man en de kinderen de markt binnen. Ik ben toen op het Brasaplein gaan rondlopen en keek wat naar de planten die hier en daar verspreidt zaten. Na een hele tijd daar te hebben gelopen ben ik toen gaan zitten op 1 van die stenen banken. Ik zat met mijn gezicht richting de markt, zodat ik kon zien wanneer mijn man en de kinderen naar buiten zouden lopen, of ik merk dat er iets bewoog in mijn ooghoek…alsof iemand naar me toe liep.

Ik keerde me om en keek ik de richting vanwaar ik de persoon zag en toen keek in recht in de ogen van een schattige lichtkleurige jongeman van ongeveer 15 jaar. Hij is volgens mij een mix van Indiaan en nog wat. Hij kwam toen heel snel naar me toe lopen met een glimlach van oor tot oor. Ik keek een beetje bewonderen naar hem en voordat ik wat kon zeggen zei hij: “hey hier ben je, ik heb overal naar je gezocht’. Ik was toen echt geschrokken omdat ik dit heel vreemd vond. Ik zei toen direct: “Maar die ben je dan?” Opeens betrok zijn gezicht en ik zag duidelijk een teleurgestelde blik in zijn ogen komen. Ik dacht net dat hij zou beginnen met huilen of ik keek dus in het rond om tenminste iemand te zien die misschien naar hem zocht. Ik keerde me om, om weer naar hem te kijken, maar hij was weg. Ik voelde me ineens heel erg moe en uitgeput. Ik dacht in mezelf: “huh, fa?!!” Want ik zag hem toen nergens meer. Ik heb alles zo gelaten en heb m’n middag rustig doorgebracht.

Vandaag was Valentijnsdag. Mijn man en ik hadden een afspraak met andere vrienden die op het Brasaplein zouden wachten op ons. Maar zoals ik mezelf ken, waren we dus weer veel te vroeg aanwezig. We zijn toen gaan zitten op het stenen bankje waar ik gisteren alleen op had gezeten. Mijn man zei toen dat hij iets moest gaan kopen bij Residence Inn, dus liet hij me even daar. Maar het is ook de zorgzame aard van mij, waarom ik op het bankje ben blijven zitten. Ik keek nog net naar mijn man toen hij weg liep en toen ik me omkeerde zat de jongen precies naast mij op de bank. Ik schrok me bijna dood. Ik vroeg toen op strenge en ernstige toon: “wie ben je en wat wil je”. Opeens hoorde ik hem zachtjes zeggen: “Ik ben Joël en ik ben vandaag jarig…mag ik een ijsje van u?” Ik ben al streng genoeg op mijn kinderen en kon me niet voorstellen dat een goed uitziende jongeman gewoon een wildvreemde zou vragen voor een ijsje. Ik dacht echt van –Jeetje- dit kan toch niet. Maar het feit dat hij me vertelde dat hij jarig was, brak mijn hart. “Lust je een schaafijs”, vroeg ik aan hem. Hij knikte van “ja”, dus liep ik naar de dichtstbijzijnde schaafijs verkoper en kocht hem een ijsje. Ik liep terug naar de bank en zag hem nog daar zitten. Toen ik bij hem aankwam keek hij in de richting van Zeedijk. Ik gaf hem het ijsje en wilde uit nieuwsgierigheid ook kijken waar hij naar keek. Ik zag niets bijzonders en keek weer terug…en weg was hij. Ik stond op en rende hier en daar om hem tenminste te kunnen zien rennen ofzo. Maar hij was echt weg.

Ik heb hem vanaf die dag nooit meer gezien. Maar zeg nooit ‘nooit’ zoals je dat vaker hoort. Ik was dit alles helemaal vergeten en nu is een jaar verstreken en het is alweer Valentijnsdag in Nickerie. Heel feestelijk en leuk waren de kraampjes langs het plein. Ik wilde mijn man verrassen met een cadeautje, dus had ik de kinderen gevraagd hem af te leiden, zodat ik in alle rust het cadeautje kon kopen. Toen ik naar het kraampje liep, zag ik in mijn ooghoek weer iets naar mijn kant toe komen. Ik kreeg direct kippenvel toen ik me omkeerde en zag wie het was. Hij kwam weer met een glimlach van oor tot oor en zei: “Hey hier ben je, ik heb overal naar je gezocht”. Hij vroeg me weer naar een ijsje en ik kocht het voor hem. Ik had echt diepgewortelde medelijden met hem. Dit gebeurde dus elk jaar en elk jaar ging ik bewust naar het Brasaplein om hem te ontmoeten. Vijf jaren lang heeft hij me een ijsje gevraagd op zijn jaardag. Ik heb er al die tijd niets achter gezocht totdat ik m’n buurvrouw vertelde over mijn vreemde ervaring met de jongen van het plein. Mevrouw Tunke is 72 jaar. Ze vertelde me toen: “Gina mi gudu, je hebt 5 jaren lang een dwalende geest een ijsje gegeven.” Ik haar verbaasd en geschrokken aan. Geschokt van wat ze me daarnet had gezegd, vroeg ik stotterend: “Wat!! Hoe bedoeld u?!”

Toen vertelde ze me alles. Ze zei: “Die Joël die jou elk jaar opzoekt, was 8 jaren terug met z’n familie op vakantie hier in Nickerie. Op 14 februari was hij 15 geworden en ze wandelden op het Brasaplein toen zijn moeder is gaan zitten op 1 van die banken. Zijn zusje vroeg om een ijsje bij de moeder. Het was een echte hete dag, zoals ik me kan herinneren. De moeder gaf Joël het geld om een ijsje te gaan kopen bij de schaafijsman. Onoplettend stak hij de straat over toen hij werd geschept door een auto. Hij was op slag dood. Dit was een zware periode voor de moeder en de andere kinderen. Ze had zo veel schuldgevoel dat ze haar zoon niet kon loslaten in haar hart en in gedachte. Uit wanhoop en verdriet, zat de moeder elke Valentijnsdag op dezelfde bank waar ze toen op had gezeten en plaatste een ijsje voor hem. Uiteindelijk is ook zij overleden van verdriet en pijn. Door dit alles dwaalt Joël zijn geest nog. En zodra hij een vrouw ziet met hetzelfde aantal kinderen als z’n moeder, voelt hij zich thuis. En jij heb je opengesteld daarvoor. Jij moet ook loslaten Gina. Vergeet die Joël.”

Ik wist niet wat ik daarnet heb gehoord. Het was toen ook heel zwaar voor mij om los te laten. Ik stond er niet bij stil dat er in mij een pijnlijke leegte knaagde als ik aan Joël dacht. Hij leek deel van mij te zijn geworden. Toen ik binnen was ben ik direct gaan bidden voor deze hele situatie. Ik heb echt gebeden voor de kracht om los te laten. “Laat los en gij zult losgelaten worden”. Die nacht…ik weet niet of hij voor mijn bed stond of als het een visioen was…maar hij kwam me groeten. Enige wat ik kon verstaan was: “Dag mama”.

“Ingezonden”