#SpukuTorie 1282015 Ik ben een jongedame van 24 jaar die naast m’n studie ook nog taxi rijd voor een bekend taxibedrijf in Paramaribo. Ik ben Jane en doe m’n werk met heel veel liefde. Mensen die met mij hebben gereden zullen me wel kennen. Weet je…soms heb je van die momenten in het leven waar je dingen mee maakt die een beetje onverklaarbaar zijn. Ik had zo een ervaring en volgens mij maken veel collega taxichauffeurs zulks ook mee. Ik las een tijdje terug een verhaal op #SpukuTorie over een zekere meneer Willy en het heeft me echt getroffen. Ik deel daarom mijn ervaring als vrouwelijke taxichauffeur met jullie.
Ik had op een regenachtige middag een rit vanuit de stad naar Albina voor een mevrouw op leeftijd. En je weet, als het regent in de middag, wordt het al gauw donker. ‘t Was een fijne rit en ik heb leuke gesprekken kunnen voeren met de oude mevrouw. Ik zette haar af en zou gelijk aan mijn terugreis beginnen. Dit zou tevens mijn laatste rit zijn, want ik was al de hele dag op straat. Ik keek naar mijn horloge en zag dat het al mooi half 7 was. Ik begon te rijden en tegen kwart voor 7 was het al best wel donker geworden. Ik was nog geen 10 minuten verder of ik zag in de verte een uitgestrekte hand die me wenkte te stoppen. Ik zette mijn koplampen op bright om te kunnen zien wie het was en ik zag dat het een gezinnetje was. Man, vrouw en ze hield iets in haar armen, dus een baby. Ze stonden in de motregen een beetje hulpeloos in hun ogen uit te kijken. Ik stopte en de man kwam voor mijn raam staan en vroeg naar een rit naar de stad. Hij voegde eraan toe dat zijn auto defect is geraakt en dat hij niet weet hoe hij het moet oplossen. “Jullie kunnen instappen”, zei ik vol medelijden. Ik keek toen even in het rond om te kijken in welke omgeving ik was, maar ik kon het niet echt plaatsen. Toen ik begon te rijden zag ik wel de naam van een bekend project, ik wist toen waar we waren. Opeens begon het heel hard te regenen en rekening houdende dat de weg glad is en dat ik mensen aan het vervoeren was, deed ik het heel rustig over de weg. Ik wilde thuis aankomen en was blij dat ik zie niet heb laten staan in de regen. “Waar gaat u naartoe”, vroeg ik aan de familie. “Feestje van mijn schoonvader”, zei hij. Het viel me op dat de mevrouw een beetje stil was en continu naar buiten keek. Ik kan me voorstellen als je plotseling autopech hebt zo ver van de stad, dus ik voelde met haar mee. Ik sprak zo af en toe met de meneer en vroeg hem intussen op welk adres ik hun zou mogen afzetten en het lag gelukkig binnen mijn route naar huis. Ik stelde de straatnaam in op de GPS en zette wat muziek op en daar gingen we verder totdat al over de brug waren. De mevrouw was de hele weg stil en die baby gaf ook geen kik. Ik reed de omgeving in en merkte op dat dit een nieuwe plek is waar ik niet eerder met geweest. Ik reed de weg in en stopte voor de inrit van het huis waar ze moesten zijn. Ik keek door mijn voorruit naar buiten en zag een paar heren op het balkon zitten van het huis. Ik keek even in de achteruitkijkspiegel en zag dat de mevrouw me in mijn ogen aankeek en lachte. Ze was blij. De meneer vroeg me hoeveel hij zou moeten betalen, maar ik dacht bij mezelf dat het toch maar dezelfde route is dus liet ik hem niet betalen. “’t Is goed zo”, zei ik met een smile. Ik voelde dat hij me een schouderklopje gaf op mijn linkerschouder en bedankte me heel hartelijk. Ik wenste ze een fijne avond toe en keek even weer naar het balkon waar nu 1 van de mannen opstond en vreemd naar me keek. Hij ging het huis binnen en volgens mij zou hij de poort opendoen voor de mensen. Ik toeterde nog even en reed toen weg.
Ik ging naar huis en nam een flink bad en ben direct gaan slapen, want ik was verschrikkelijk moe. Ik had een vrij onrustige nachtrust achter de rug en toen ik wakker werd voelde ik me nog lommerig en moe. Mijn ogen en benen deden me verschrikkelijk pijn en aan mijn linkerschouder had ik een grote roodblauwe vlek. Als ik het aanraakte deed het echt pijn. Ik kon me niet herinneren dat ik me schouder ergens tegenaan had geslagen ofzo. Ik zette thee en maakte mijn ontbijt, maar mijn lichaam werd pijnlijker en op een gegeven moment besloot ik om een cito bezoek te brengen aan mijn huisarts. Ik zou net in mijn auto stappen toen ik op de vloer van de achterbank een speen zag liggen. “Oh sh*t, die baby heeft z’n foppie laten vallen”, zei ik. Misschien dat ze al een andere hebben gekocht, maar ik weet hoe een baby kan zijn als ze gewend zijn aan hun fopper. Ik ging op de achterbank en pikte het op van de vloer. Het zat onder het zand en zag er een beetje gelig en verweerd uit. Ik zal mijn auto vandaag moeten brengen naar de wasserij, want ik zag het zand op de matten. Ik besloot toen eerst de fopper te brengen voor de mensen en daarna naar de dokter te gaan. Ik ben het snel gaan wassen aan de buiten kraan en wikkelde het in tissue. Ik startte mijn auto en ging naar het adres toe.
Dezelfde man die op het balkon stond de avond daarvoor, kwam naar buiten toen ik toeterde. Ik begroette hem beleefd en hij zei direct: “Ik zag je gisteravond al hier, ziek je misschien iemand?” Ik zei toen: “Uhm, ja ik had uw dochter en schoonzoon gisteravond afgezet en ik kwam deze fopper van die baby tegen in mijn auto. Volgens mij hadden ze het laten vallen. Die baby zal het wel missen. Zou u het aan ze voor me kunnen geven alstublieft?” Wel…de man zijn gezicht betrok direct en even was het stil. Ik dacht van “okay”, toen hij me opeens vroeg waar ik ze had opgehaald. Ik noemde toen de naam van het project en dat ik op de terug weg was van Albina naar Paramaribo. Hij schudde zijn hoofd en er begonnen tranen te rollen over zijn wangen. “U speelt geen spelletje hier met mij toch mevrouw?”, vroeg hij. Ik wist niet wat hij bedoelde en ik wees hem die fopper. “Mijn dochter, haar man en hun kind zijn jaren terug overleden in een auto-ongeluk dichtbij dat project. Het was glad op de weg die avond, omdat het regende. Mijn schoonzoon raakte controle over het stuur kwijt en ging over de kop”, zei hij bedroefd. Ik voelde me direct ongemakkelijk en ik begon heel veel medelijden te krijgen voor de oude man, maar tegelijkertijd was ik nu echt van streek omdat ik nu doorhad dat ik geen mensen had vervoerd. “We weten wel dat er een huis is op dat project waar niemand in kan wonen en we weten dat hun rust niet hadden, maar wat we ook geprobeerd hebben, ze schenen niet weg te kunnen gaan van het huis. Maar nu heb je ze gebracht. Naar hier.”, zei hij op rustige toon. “Ik kon ze voelen gisteravond. Toen ik was gaan slapen voelde ik dat ze er waren, want gisteren was ik jarig”, zei hij een beetje lachend. Stotterend vertelde ik hem de pijnen die ik sinds vanmorgen begon te krijgen en hij bood aan om even te zitten met hem zodat hij me wat kon geven. “Hij heeft je aangeraakt he?”, vroeg hij. Ik vertelde hem dat hij me inderdaad een schouderklopje had gegeven toen ik hem had gezegd dat hij niets hoefde te betalen. Ik ben toen met hem naar binnen gelopen en hij liet me zitten op een stoel onder het huis. Hij kwam terug met een vijzel en stampte een paar bladsoorten erin en zei me dat ik het moest wrijven op mijn oogleden. Ik deed dat en toen vertelde hij me dat ik ze heb gezien. Daarom dat mijn ogen me pijn doen, want mijn geestesoog probeerde uit alle macht te sluiten gedurende de avond. Hij vertelde me dat als ik slecht slaap, het betekent dat mijn ogen continu rollen in hun oogkassen en dat kan een pijnlijk gevoel geven in de ochtend. Ik weet niet wat die man me had gegeven, maar de pijn verdween ter plekke. Ik bedankte hem hartelijk en liet de fopper voor hem achter. Hij was er blij mee en ik zag hem opfleuren. Toen ik in de auto stapte zei hij nog tegen me: “Goed dat je voor ze was gestopt…het zou anders zijn afgelopen als je dat niet had gedaan.”
Ik doe nog steeds mijn werk met liefde en mocht ik u een keer hebben in de auto, dan kunnen we hierover praten in alle details. Je weet, “het aanbod is veel, maar de keus blijft geel”.