#SpukuTorie 1852016 Mijn vakantie in Suriname was top. Ik heb heel veel familie in Suriname wonen en kwam daarom heel vaak naar Suriname. Het was voor mij de meest favoriete reisbestemming. Mijn naam is Claudia en mijn ervaring gebeurde aan de Oelemariestraat, waar ik op bezoek was bij mijn neef en zijn vriendin. Ik zou het laatste weekend, van vrijdag tot en met zondag, bij hun doorbrengen. Maar dat weekend zal eentje worden, die ik mij nog lang zal heugen. Dit is mijn verhaal.
Vrijdagmiddag kwam ik aan op het adres van mijn neef. Leuk klein huisje. Het viel me op dat de meeste huizen in de straat dezelfde bouwstijl hadden, waaronder een paar die helemaal verbouwd waren tot iets grotere huizen. Na de buurt een beetje te hebben verkend die vrijdagmiddag, maakten we ons klaar om een beetje te zwieren in de Hermitage Mall. Jammer dat ik geen film kon pakken. De zalen waren allemaal uitverkocht. Nou, na een hele leuke tijd in de Mall, keerden we terug naar huis. De gordijnen van de woonkamer had mijn neef open laten staan. Toen mijn nicht de auto aan het parkeren was, keek ik op dat moment ff in het huis en zag iemand in de keuken lopen naar de badkamer. “Is er iemand in het huis”, vroeg ik toen aan mijn neef en zijn vriendin. “Er is niemand thuis, tenzij het m’n huisgenoot is…maar die is met vakantie naar Colakreek”, zei hij toen. Ik heb iemand gezien, daar was ik 100% zeker van. Mijn ogen kunnen mij niet zo bedrogen hebben. Eenmaal in het huis liep ik gelijk naar de badkamer en het toilet om te kijken of er iemand in was. Niemand…’nada’…’nobody’. Ik wilde ze vragen of het huis spookte, maar vond geen geschikt moment om dat te doen.
Nadat iedereen was gedoucht en ze reeds in de kamer waren, bleef ik nog in de woonkamer naar een leuke film kijken. Ze hadden zo een Android televisie box, waar je alle films, zelfs de hele recente gratis kon bekijken. Net iets voor mij. Ik pakte een zakje magnetron popcorn en een ijskoude Cola. Lekker ingedoken op de bank, genoot ik van de film. De lichten van de keuken waren uit en de lamp van de woonkamer had ik op het laagst gedimd. Je weet, wanneer het licht van de televisie zo op je gericht is, is de achterkant dan heel donker. Onopgemerkt zag ik plotseling beweging aan de linkerkant vanachter de televisie. Ik fronste ff mijn wenkbrauwen en dacht dat mijn ogen me weer aan het bedriegen waren. Maar hoe langer ik keek naar de plek, des te duidelijker het werd. Er was maar 1 gedeelte naast de televisie dat donkerder was dan de schaduw eromheen. Ik bleef naar de plek turen. Plotseling verdween het donkerste gedeelte weer achter de televisie. Jemig…ik was echt geschrokken man. Dit was niet normaal. Ik had het duidelijk gezien. Bang om uit de bank te komen en naar mijn kamer te lopen bleef ik daarom gewoon op de bank liggen. Ik probeerde zo normaal als mogelijk te doen, hopende dat het ding niet doorhad dat ik het had gespot. Ik zette het geluid van de film wat luider, hopen dat mijn neef wakker werd en naar buiten kon komen. Ik zou dan direct van het moment gebruik maken om naar mijn kamer te lopen. Maar hij kwam niet uit z’n kamer. Wel…ik wist niet precies wat er daarna gebeurde, maar net boven de televisie heeft mijn neef een hele grote spiegel. In de spiegel kon ik mezelf zien liggen en precies achter mij, verschenen twee handen op de rand van het witte bankstel. Ik probeerde met de scheelste ogen die ik kon opzetten naast me te kijken of ik die handen kon zien, maar er was niets te zien. Zonder in de spiegel te kijken, stond ik op en liep regelrecht naar de keuken en maakte de lampen aan. Daarna liep ik door naar de badkamer en deed daar ook de lichten aan. Ik heb daar zeker langer dan een half uur gestaan op knikkende knieën. Op een gegeven moment hoorde ik de deur van de slaapkamer van mijn neef opengaan. Ik kon bijna flauwvallen, maar het was mijn neef die eruit kwam. “Ey waarom is die t.v. zo luid”, zei hij, terwijl hij de remote pakte en het volume minder luid zette. Op dat moment nam ik mijn kans en rende direct naar mijn kamer. “Je kan de televisie uitmaken hoor…ik ga slapen”, zei ik en deed mijn kamerdeur direct achter me dicht. Hoe ik in slaap ben gevallen weet ik niet, maar ik werd de volgende ochtend helemaal uitgerust wakker. Het leek er echt op, alsof mijn ervaring van gisteren een droom was.
Het was zaterdag avond en mijn neef en z’n vriendin waren naar de kerk. Ik had het huis eindelijk voor mezelf en dacht dat het een leuk idee zou zijn om die twee te verrassen met eten van mijn eigen kookkunsten. Ik zou iets lekkers voor ze klaarmaken en stapte toen naar de Chinees hier op de hoek. Je kon er natuurlijk niet van alles vinden zoals de grotere, maar de dingen die ze nog niet in huis hadden vond ik wel. Gelukkig ook. Toen ik eindelijk alles had gekocht, liep ik het korte stukje terug naar huis. Toen ik helemaal klaar was met koken en gelijk het vaatwerk deed, hoorde ik plotseling een deur achter mij dichtslaan. Ik keer me om en zag dat de badkamerdeur weer heel langzaam openging. Precies als wanneer iemand het zou hebben dicht gestoten en het door de slag langzaam terugdeinsde. “Nu kan je echt ophouden hoor…dit is niet leuk meer”, schreeuwde ik naar de deur toe. Ik droogde mijn handen af en liep regelrecht naar de badkamerdeur. Met het beetje moed dat ik nog in me had stootte ik de deur open en mijn hart zakte totaal naar de grond. In de badkamer, in de metalen tobbe gevuld met water, zat een gestalte van een kind met de rug gekeerd naar mij. Ik stond een tijdje ernaar te kijken zonder een vin te roeren. Het water in de tobbe was spiegelglad, terwijl het zou moeten bewegen hoe er iets erin zat. Ik maakte een paar stappen achteruit en botste tegen de muur naast de wasautomaat. Ik keek ff weg van het ding in het water, om te zien waar ik precies naartoe ging en toen ik weer mijn blik liet vallen op de tobbe, was die leeg. Er zat niets in…geen water en geen geest. Ik maakte alweer alle lichten van het huis aan en begon een schietgebed op te zeggen. Ik zou tenminste buiten het huis willen wachten en mijn sigaretten 1 voor 1 te roken…maar ik kon opeens nergens de sleutels vinden…niet eens de sleutels van de achterdeur. Ik heb gezocht en gezocht maar kon de sleutels nergens vinden…en daar zat ik dan, opgesloten in het huis…ik kon geen enkele kant uit. En dit moest juist nu gebeuren. In afwachting op de terugkomst van mijn neef, zocht ik zijn YouTube account historie op en vond daar een aantal gospelliederen die ik toen heel luid opzette. Hopelijk dat het zou kunnen helpen. Op een gegeven moment, door het luide muziek heen, hoorde ik plotseling water stromen in de tobbe van de badkamer…de kraan was opengedraaid. Bang om te gaan kijken en uit vrees voor het zien van het ‘ding’, bleef ik op de bank zitten en sigaret achter sigaret te roken (wat eigenlijk niet mocht van mijn neef). Ik had alle ramen opengedaan hopende dat de rook gauw uit het huis kon. Aan de hand van het geluid van het stromende water in de tobbe, wist ik dat die nu helemaal vol was gelopen. Ik ging er gewoon vanuit dat het overtollige water zal wegstromen via de afvoer. Maar toen ik daar zat op de bank, zag ik plotseling water stromen richting de keuken en in de woonkamer. “SHIT!!!”, gilde ik. Ik werd zo boos sjonge jonge…dit is niet normaal joh. Ik rende de badkamer in en merkte op dat de afvoer van de wasautomaat op de afvoerbuis van de badkamer zat…terwijl dat niet het geval zou moeten zijn. Ik had zelf nog de buis losgekoppeld toen ik was gaan douchen die middag. Ik liep de badkamer in en uit woede trok ik de buis los van de vloer zodat het water kon beginnen weg te stromen. Op dat moment hoorde ik toen voetstappen rennen door het huis en juist op het gedeelte waar er water was. “STOP HET STOP HET NU KLOOTZAK…STOP”, gilde ik het uit. De voetstappen stopten op een meter verwijderd van mij…opeens sprintte de voeten richting de woonkamer. Ik pakte een lege emmer en begon met de hand het water op te vangen met een dweil. Mijn boosheid had ik niet meer onder controle en begon te schelden terwijl ik zo bezig was het water op te ruimen. “Zoveel WERK GEEF JE ME…ZOVEEL WERK”, gilde ik door het huis heen terwijl ik bezig was met opruimen. Toen ik eindelijk de vloer van al het water had ontdaan, liep ik naar het toilet met de emmer en goot die over in de toiletpot. Precies op dat moment sloeg de deur achter mij dicht en hoorde ik weer voetstappen aan de andere kant van de deur rennen door het huis. Om te voorkomen dat ik zou barsten van woede, bleef ik in de toiletruimte zitten op de pot om tot rust te komen. Ik zat niet al te lang of er werd getikt op de deur. Het waren elke keer 2 tikken met lange tussenpozen. Dit ding begon nu echt op mijn zenuwen te werken. Ik plaatste mijn hand op de deurhandel en wachtte op de eerstvolgende tikken. Bij de eerste tik stootte ik de deur met kracht open…en precies voor de deur stond er een korte gedaante in de vorm van een kind…het had een zichtbare mond op het gezicht maar geen neus noch ogen. Op een gegeven ogenblik begonnen mijn oren te suizen en klonk alles om mij heen opeens heel dof en vaag. Ik hoorde mijn stem dubbel en daartussen een dubbele stem van een lachend kind. Toen ik de scooter van mijn neef heel vaag hoorde, verdween het ding vlak voor mijn ogen in het niets. Ik rende direct naar de woonkamer en schreeuwde door het raam heen naar mijn neef dat hij snel de deur moet opendoen, omdat ik mijn sleutels niet kon vinden. En tot mijn verbazing zei z’n vriendin: “Maar zijn dat niet je sleutels…”, terwijl ze wees naar de deur. “Waar…mijn sleutels…waar zijn ze”, vroeg ik geschrokken. “Ze zijn hier aan de buitenkant van de deur”, zei ze. Ze probeerde de deur open te maken, denkende dat ik gewoon grapte…maar de deur kon niet open. Het was van buitenaf op slot gedraaid.
We konden geen van allen een verklaring vinden voor de sleutels die aan de buitenkant van de deur waren. Ook de sleutel van de achterdeur was aan de buitenkant van de deur. Ik vertelde mij neef alles. Maar hij vertelde me ook dat hij zo nu en dan een paar dingen hoorde, maar dat het niet zo vaak gebeurde. Maar het waren kleine dingen zoals drinkglazen die verplaatst werden. Soms waren het de kussens van het bankstel die op mekaar gestapeld waren als hij in de ochtend wakker werd en uit zijn kamer kwam. Maar hij vond ook dat er altijd iets was met die tobbe van de badkamer. “Het was met het huis gekomen he…die teil…die was altijd al in die badkamer toen ik het huis huurde”, zei hij opeens. “Je meent het niet he…dat ding heeft iets te maken met het kind dat ik had gezien”, zei ik opeens en uit het niets begon ik te huilen. Ik weet niet hoe of wat…maar ik kreeg een verschrikkelijk eng gevoel vanbinnen, alsof ik op de een of andere manier wist wat de link was tussen de tobbe en het kind. Zijn vriendin maakte toen een opmerking: “Ik zei je toch dat je die teil moest wegdoen…ik ook wat erin gezien…kan je je nog herinneren toen ik je een jaar geleden verteld had…maar je dacht dat ik een grap maakte”. Toen viel het kwartje bij mijn neef. Hij pakte de telefoon en belde iemand op om hem te komen assisteren met het verwijderen van een geest uit het huis. Na ongeveer een half uur stopte een auto voor de deur en kwam een man op leeftijd het huis binnen. Het was een gezalfde van de kerk (zoals mijn neef hem noemde). Ik vertelde hem alles dat ik had meegemaakt de afgelopen twee dagen. “Hm…a pkin tan dja jongu…dit is wel lastig man”, zei hij, “maar goed…laten we bidden en hem of haar naar het licht geleiden”. Na een mooi uurtje te hebben gebeden, gingen we richting de badkamer en daar begon die man een sterfgebed op te zeggen. Toen hij zo aan het bidden was voelde ik opeens een kleine hand op mijn arm. “Ik voel een hand…ik voel een hand…ik voel een hand”, begon ik zachtjes te zeggen. De man keerde zich om en begon voor mij te bidden…”elke binding moet verbroken worden in Jezus Naam” waren de woorden die ik nog kon onthouden. Dit, omdat op het moment dat hij dat zei, verdween de hand op mijn arm. Ik viel toen op mijn knieën en begon verschrikkelijk hard te huilen. Ik wist niet wat me overkwam. Maar de man zei dat ik het verdriet voel, omdat er een geestelijke binding tot stand was gekomen tussen mij en het kind. Wat ik voelde was in het verdriet was de moederliefde en het verlies van een kind…al heb ik zelf nog geen. We konden niet met klem zeggen wat zich precies had afgespeeld in het verleden…maar we veronderstelden dat het kind mogelijk verdronken was in de tobbe.
“Wat ga je met de tobbe doen dan”, vroeg ik aan mijn neef. “Ik weet het nog niet…maar ik denk niet dat ik het ga weggooien”, zei hij.