#SpukuTorie 872015 Het begon allemaal op de school waar mijn dochter op zat. Men zal wel van het geval hebben gehoord maar wat precies de oorzaak was is nog steeds speculatief. Maar ik heb het van dichtbij ervaren, omdat ik zelf leerkracht was van die school. Het was een normale dag op school en de bel was reeds gegaan toen ik opgeschrikt werd door gillende kinderen. Misschien was er 1 of ander dier ontdekt in hun klas, want het gegil was afkomstig van de klassen op de begane grond. “Rustig kinderen”, zei ik nog tegen mijn leerlingen, “Ik ga even kijken wat er aan de hand is.”
De andere leerkrachten stonden al vanuit het balkon te kijken naar beneden om te kunnen zien wat er zich precies afspeelde. Dit gegil was anders dan wanneer kinderen normaal zouden gillen. Dit was pure angst. Ik rende naar beneden toen ik mijn naam hoorde roepen. Het was de juf van de klas waar mijn dochtertje in zat. In de klas aangekomen stonden bijna alle leerlingen aan 1 kant van de klas tegen de muur, terwijl 3 leerlingen op de grond aan het rollen en stuiptrekken waren. Hun vingers kromden zich zo hevig dat ik direct wist dat er iets anders aan de hand was. Ik zag mijn dochtertje angstig rondkijken. Ik riep haar: “Shahufa, kom hier…Shahufa kom hier”. Maar het leek alsof ze mijn stem niet kon horen, dus snelde ik de klas in om haar eruit te halen, terwijl de andere juffen bezig waren de kinderen vast te houden. Toen ik Shahufa in mijn armen had, zeeg je opeens neer. Het ging zo plotseling, dat ik struikelde het met haar, in mijn armen, op de vloer terecht kwam. Ze bleef maar rondkijken en was helemaal niet bij. Ze keek me niet eens aan. “Kijk me aan Sha…kijk alleen naar mij”, schreeuwde ik luid en opeens zag ik dat haar ogen zich langzaam wilden draaien in haar oogkassen. Opeens waren haar ogen helemaal wit. “SHAHUFA!!!!”, gilde ik uit. Opeens begon haar lichaam wilde te bewegen…terwijl schuim haar in de mond kwam. Voordat ze erger zou worden, heb ik haar gesleept uit de klas, maar dat mocht niet baten. Mijn dochter begon te keer te gaan en begon te praten in een onverstaanbare taal. Het klonk als ‘Sranantongo’, maar ik kon haar helemaal niet verstaan. De pater van de buurt en de pandit kwamen aangereden en begonnen met het geestelijk werk, omdat dit duidelijk een geestelijke manifestatie was bij de kinderen. Beide geestelijke leiders deden er alles aan om de rust terug te brengen bij de kinderen. Mijn dochter kwam weer bij…maar dat is nog niet het einde van het verhaal.
Nadat de rust was terug gekeerd op school en mijn dochter overging naar een hogere klas, begon het allemaal in mijn huis. Mijn jongste dochtertje van 2 jaar, begon met huilen zodra Shahufa in de buurt van haar was. Het was vreemd, omdat het elke keer gebeurde en het werd opvallend lastig. Want als ik ff bezig ben met werkzaamheden, was het Sha die mij hielp met haar zusje. Soms kom mijn jongste uren turen naar Sha. En als Sha naar haar keek, begon ze direct met huilen. Op een dag gebeurde het dus dat ik Shahufa zou gaan wakker maken om zich klaar te maken voor school. Ik stapte haar kamer in en vond haar niet in bed. Ik keek de hele kamer rond maar ze was nergens te vinden. Ik begon paniekerig te worden, omdat ik dit voor het eerst meemaak. Ik wilde net naar beneden rennen toen ik haar hoorde overgeven in het toilet. Ik rende de badruimte in en vond haar helemaal slap voorover gebogen, hangende aan de rand van de toiletpot. Ik keek in de pot en zag zwarte vloeistof…diep donkerrood. (Uit ervaring weet ik dat het een maagulcus kan zijn die heel veel bloed in de maag loslaat) “Sha, we gaan direct naar de dokter”, zei ik. Toen we bij de dokter waren aangekomen werd ze direct verwezen naar de radioloog. En in het resultaat was er niets gevonden. Foto’s, Echo’s enz. hebben niks opgeleverd. Maar het ging al te slechter met mijn dochter. Ook al wat ze at, het kwam er direct weer uit. Op een gegeven moment had ze geen eetlust meer. Ik had intussen de pandit al op de hoogte gesteld over de situatie. Hij zou langs komen de volgende dag, om een lezing te doen.
Het was die avond, toen ik met Shahufa zat op de bank terwijl ik haar onder dwang liet eten van een soep, toen ze opeens mijn hand vastpakte waar de lepel in zat. Haar ogen werden groot en star en terwijl ze recht voor zich uit keek, begon ze met mijn hand en lepel, de soep te scheppen en te eten. Opeens stopte ze en zei: “A disi na sutii mang”. Ze sloeg de hele kom moet soep plotseling uit mijn hand en begon in het ‘Sranantongo’ te vragen waar ze was. Ze knipperde niet met haar ogen en bleef vooruit staren, maar bleef continu vragen, “Pe’m’ deh”. “SHAHUFA!!!”, gilde ik boos en plotseling sloegen haar ogen weer naar achter en toen ze normaal werden, viel ze als een blok met haar hoofd op het bankstel. Ik trok haar op en hield haar stevig in mijn armen en begon met bidden. Ik voelde haar plotseling bewegen en na lange tijd kon ik haar eigen stem horen en zachtjes zei ze: “mama…ik ga dood.” Ik was zo geschrokken van haar uitspraak, maar liet het niet merken. Ik trok haar steviger in mijn armen en zei tegen haar dat niemand haar gaat komen wegnemen van mij. Opeens gaf ze weer over.
De volgende ochtend was de pandit er vroeg. Het begon het erg te zegenen alvorens hij in het huis kwam. Toen hij naar binnen ging, zag ik duidelijk dat het zwakke lichaam van mijn dochter, plotseling begon tegen te stribbelen. De pandit liep naar haar toe en plaatste zijn hand op haar hoofd en opeens was de starre look in haar ogen plotseling zichtbaar. Ze begon te slaan en te vechten met de pandit. Mijn man en ik probeerden haar vast te houden, maar ze was zo sterk. De pandit had geen andere keus, ze moest bij de pandit thuis zijn. Hij zei dat het hier ziet als zijn territorium en daar voelt het ding zich prettig in. Maar bij de pandit gaat het zeker anders aflopen en want daar is het, het territorium van de pandit zelf. We deden dat en brachten haar naar het huis van de pandit. Toen we de poort inreden begon Shahufa te gillen alsof ze gek werd. Sha praat thuis alleen Nederlands of Hindi maar zelden of nooit Sranantongo. Maar ze begon te schreeuwen dat ze weg moest en dat ze niet hier kon blijven. Opeens glipte ze uit de auto en zou net wegrennen naar buiten toen de zoon van de pandit haar vastgreep. Ze was zo sterk dat 5 mensen haar moesten vasthouden. We hadden niets anders te doen dan haar vast te binden met een touw. Opeens begon ze wild met haar hoofd te bewegen en sloeg constant alles weg met haar hoofd. Hij greep haar toen vast bij haar haren om haar rustig te houden en te proberen door te dringen door het geestesoog van Shahufa via haar voorhoofd. Na zoveel lezingen en vragen, begon het ding in Shahufa te praten. Het was boos omdat het meisje boven zijn hoofd zat. “Mi sribi…mi no man…a s’don tap’u mi ede…mi no man sribi”, zei Sha continu in een vervormde stem. De pandit heeft toen alles weer belezen en in een fles gezet. Toen hij de dop erop sloeg viel Shahufa als een blok in elkaar. Opeens kwam ze bij en begon uit schrik te roepen: “Mama…mama”. Ik rende gelijk naar haar toe en trok de knoop van het touw los. De pandit zei dat we de fles moeten gooien in de oceaan of bij de monding van een rivier die uitloopt naar de zee.
Wat er precies was gebeurd: De school is gebouwd op een opgeschoonde begraafplaats. Je kan de botten en alles verwijderen, maar de dingen zijn er nog steeds die daar rondlopen en geen rust krijgen van de kinderen. Kinderen staan open voor zulke dingen omdat hun geest nog niet helemaal gevormd is. De dingen die op de school rondlopen of dwalen hebben geen rust. Deze geesten zijn zich ervan bewust dat de mensen wereld bestaat en weten ook hoe de mens te beïnvloeden of zelfs over te nemen. Mijn jongste dochter zag het ding in Shahufa. Vandaar dat ze zo verschrikkelijk huilde. Shahufa zat op de begane grond in de klas, precies boven de geest zijn voormalig graf of rustplaats. Het ding werd verstoord en liet Shahufa in een trance gaan, net als bij de andere kinderen van haar klas. Nu maakt mijn dochter het prima en doet het heel goed op school.
“Ingezonden”