Dit verhaal speelde zich af in het Academisch Ziekenhuis. Mijn moeder was kort geleden overleden, en niet veel later werd ik ernstig ziek. Maandelijks belandde ik in het ziekenhuis vanwege hevige buikklachten die me keer op keer teisterden. De gynaecoloog zag iets afwijkends aan mijn eierstok, maar kon niet precies vaststellen wat het was. Na de zoveelste opname besloot mijn arts dat een kijkoperatie onvermijdelijk was om eindelijk de oorzaak van mijn lijden te achterhalen.
De avond voor de operatie kreeg ik een pilletje om rustig te kunnen slapen. Ik lag in het schemerdonker van mijn ziekenhuiskamer en staarde naar het plafond, mijn gedachten vervuld van mijn moeder. Ze was altijd mijn toevlucht geweest, mijn steunpilaar. Haar verlies had een diepe leegte in mijn hart achtergelaten.
Rond middernacht verscheen mijn moeder ineens naast mijn bed. Haar verschijning was helder en vredig, net zoals ik me haar herinnerde, maar er was een vreemde intensiteit in haar ogen. Ze glimlachte naar me en zei: ‘Kom met me mee, Safira. Ik ben hier om je op te halen.’ Haar stem was zacht en geruststellend, en ik kon de vertrouwde geur van haar parfum bijna ruiken.
Ik voelde een onverklaarbare mengeling van emoties. De drang om mijn moeder te volgen was onweerstaanbaar, maar de realiteit drong zich aan me op. ‘Nee, ik kan niet mee,’ fluisterde ik, mijn stem trilde. ‘Morgenochtend word ik geopereerd.’ Ik probeerde mijn hand terug te trekken uit haar liefdevolle greep.
Maar plotseling veranderde alles. Haar ogen werden rood als vuur, en haar gelaatstrekken verstarde in grijnzende grimas. Ze werd een sinistere verschijning die zich langzaam naar me toe boog. Een ijskoude rilling gleed over mijn ruggengraat. Ik wist instinctief dat dit niet mijn moeder was. Ze gaf me een klap in het gezicht die voelde als een zweepslag. Ik schreeuwde van verbijstering en pijn.
Twee verpleegsters stormden mijn kamer binnen, verontrust door mijn luide geschreeuw dat door de gangen galmde. Ze vonden me verbijsterd en vol angst, niet in staat om te verklaren wat er was gebeurd. De sinistere verschijning van mijn moeder was verdwenen, maar de herinnering bleef nazinderen.
Ik was al behoorlijk slaperig door de medicijnen en kon nauwelijks coherent antwoorden op de vragen van de zusters. In plaats daarvan begon ik te bidden, ervan overtuigd dat ik zojuist iets onheilspellends had afgewend.
Terwijl de zusters mijn bloeddruk aan het meten waren, zag ik twee mannen aan beide zijden van mijn bed staan. De ene was licht van huidskleur en de andere wat donkerder, beide met vriendelijke glimlachen. Ze droegen witte kleding, vergelijkbaar met verplegers, maar hun aanwezigheid straalde rust en bescherming uit. In hun nabijheid voelde ik me veilig.
Daarna viel ik in een rustige slaap. De volgende ochtend vroeg ik aan de zusters wie die twee mannen waren die ’s nachts bij mijn bed hadden gestaan. Een van hen antwoordde: ‘Dit is een vrouwenafdeling, er werken geen mannen hier.’ Maar ik wist zeker wat ik had gezien.
Tijdens de kijkoperatie bleek dat ze onmiddellijk moesten ingrijpen, omdat de situatie uiterst ernstig was. Ik werd overgebracht naar de ICU. Terwijl ik herstelde, bleef de herinnering aan die nachtelijke verschijningen me achtervolgen. Ik vroeg me nog steeds af of ik het had overleefd als ik met mijn ‘moeder’ was meegegaan, of als die twee mannen er niet waren geweest. Waren ze mijn beschermengelen?
Het verlies van mijn moeder had me getekend, maar haar verschijning die nacht had me laten zien dat er krachten waren die ons beschermden, zelfs in onze meest kwetsbare momenten.
#AcademischZiekenhuis #Beschermengelen #Ziekenhuiservaring #HartverscheurendVerhaal #MoederVerlies #Mysteries
Ingezonden door Anoniem
Creatief Recht: ML