Introductie
Goedendag, lieve lezers. Mijn naam is Roos en ik wil graag mijn verhaal met jullie delen. Dit verhaal speelt zich af in het jaar 2018, toen ik in het ziekenhuis lag voor een niersteen-kijkoperatie.
De Eerste Dag
De eerste dag verliep zonder problemen (in de ochtend). Maar ’s avonds moest ik naar het toilet. Het was 23:45 uur, dat weet ik nog precies. Normaal draag ik een bril, maar zodra ik naar het toilet moest of naar de badkamer, liet ik mijn bril altijd achter op de kast omdat ik zonder bril niets kon zien. Maar die avond kon ik niet langer wachten, omdat ik last had van nierstenen.
Onrustige Nacht
Terwijl ik op weg was naar het toilet, hoorde ik kinderen buiten rennen en lachen, alsof ze verstoppertje speelden. Ik besloot niet naar buiten te kijken, hoewel ik door de luiken naar buiten kon kijken. In gedachten verzonken dacht ik: “Over een uur zullen ze wel weg zijn.” Toen ik eenmaal op het toilet zat, kon ik ze nog steeds horen spelen. Ik hoorde hun geluiden terwijl ik terugkeerde naar mijn bed. Ik dacht bij mezelf: “De kinderafdeling is aan de linkerkant van mijn bed.” Ik bad en viel in slaap.
Ochtend Verrassing
De volgende ochtend werd ik wakker en moest ik me gaan opfrissen. Ik zette mijn bril op en keek naar de plek waar ik de avond ervoor geluiden hoorde. Tot mijn verbazing zag ik dat het mortuarium en een parkeerplaats waren. Dus… jullie kunnen vast wel raden wie die kinderen waren. Die dag werd ik geopereerd voor mijn nierstenen en alles verliep goed. Ik had een catheter in mijn urinebuis en een andere in mijn rug, en ook nog een infuus in mijn hand. Ik kon me niet veel bewegen in de ziekenhuiskamer, behalve liggen.
Een Verdrietig Gebeurtenis
Diezelfde middag hoorde ik in de kamer naast de mijne mensen huilen. Iemand in die kamer had het niet overleefd. Niet veel later zag ik verpleegsters met een soort draagbaar, waarschijnlijk om het lichaam weg te halen. In gedachten zei ik tegen mezelf dat als ze terugkwamen, ik op het balkon wilde zijn zodat ik het niet zou zien. Maar ik was te zwak om op te staan. Dus bleef ik in bed liggen en hoorde ik het geluid van de wieltjes terwijl ze het lichaam weghaalden.
Een Nachtmerrie
Die avond droomde ik dat iemand aan mijn handen trok en me meetrok. Ik lag op mijn rug en werd over de grond gesleept. Ik kon niet schreeuwen of gillen, en ik trappelde met mijn voeten, maar het had geen effect. Toen begon ik in mijn droom te bidden en herhaalde ik het basisgebed Al Fatiggah. Pas toen kon ik gillen. Ik herinner me dat ik schreeuwde: “Laat me los, laat me los.” Ik hoorde de verpleegster op de gang vragen wie dat was, en ik antwoordde: “Ik ben het, Karto.” Ik was opgelucht dat ze me hoorde.
Steun van Andere Patiënten
Godzijdank werden alle patiënten in de kamer wakker en werd het licht aangedaan. Ze begonnen allemaal te bidden, want ze wisten wat er aan de hand was. Twee vriendelijke dames strooiden wat wijwater en zeiden: “Ga weg, laat haar met rust. Je moet vertrekken.” Ik durfde daarna niet meer te slapen, en eigenlijk kon ik dat ook niet meer. De ochtend brak aan en alles was weer rustig.
De Tweede Nacht
Toen de avond viel, viel ik rustig in slaap. Maar op een bepaald moment voelde het alsof iets me bij mijn schouders vast hield en me op mijn rug wilde draaien. Ik begon te worstelen en bad opnieuw. Toen verdween dat gevoel. Gebed helpt echt. Zo kon ik uiteindelijk weer in slaap vallen. De volgende dag was ik dolblij dat ik naar huis mocht.
Conclusie
Wat ik heb ervaren in het ziekenhuis zal ik nooit vergeten. Helaas heb ik onlangs een van de twee vriendelijke dames verloren, ze was nog zo jong. Moge haar ziel rusten in vrede. Dit is mijn verhaal over mijn tijd in het ziekenhuis.
