De Pop

Na de begrafenis van mijn groottante, waarbij haar ziel rust vond, werden we als familie bijeengeroepen om haar erfenis te verdelen. Het ouderlijk huis waar we ons verzamelden, droeg nog steeds de herinneringen aan haar warme aanwezigheid, maar er hing ook een onverklaarbare spanning in de lucht. Terwijl we samenkwamen, viel het me op dat de verwachte drukte ontbrak. Ik had een meer bezette ruimte verwacht, gezien de omstandigheden, maar wellicht was het mijn zenuwen die me parten speelden.

Na een reeks plechtige momenten en emotionele herinneringen aan mijn groottante, begon de verdeling van haar erfenis. Elk familielid ontving een kostbaar of waardevol item, een tastbare herinnering aan de connectie die we met haar hadden. Terwijl de tijd verstreek en we bijna aan het einde van dit intieme samenzijn kwamen, riep iemand mijn naam op fluistertoon: “Trees, alsjeblieft, blijf zitten terwijl de anderen vertrekken.”

Een mengeling van nieuwsgierigheid en lichte verwarring zette zich vast op mijn gezicht terwijl ik instemde. Ineens werd er een verbleekte, leren doos naar me toe geschoven. De doos voelde oud aan, het leer versleten en de kleur vervaagd door de tijd. Voor ik de doos kon openen, kreeg ik instructies van de zus van mijn overleden groottante. Ik moest beloven dat ik goed voor de inhoud zou zorgen voordat ik verder zou gaan. Dit was geen gewone erfenis; dit maakte deel uit van een eeuwenoude traditie binnen onze familie. En zo hoorde ik voor het eerst over de pop.

Toen ik de doos opende, aanschouwde ik een prachtige, heel donkerbruine pop in onberispelijke kleding. Haar uiterlijk contrasteerde sterk met de staat van de doos. Het leek alsof de pop op mysterieuze wijze was behoed voor de tand des tijds. De pop was niet gemaakt van alledaags materiaal; het leek eerder op een soort steen, bedekt met een gladde laag die op porselein leek. Hoewel het gewicht ervan anders suggereerde, was de pop licht genoeg voor een kind om te dragen.

Verward vroeg ik mijn tante naar de betekenis van deze pop en de traditie die ermee samenhangt. Haar antwoord was cryptisch; ze zei dat ik mettertijd zou begrijpen waarom ik was uitgekozen om de pop in bewaring te nemen. Met de pop zorgvuldig teruggeplaatst in de doos, sloot ik de deksel en sloeg ik een belofte aan mijn tante om goed voor deze bijzondere erfenis te zorgen.

Terwijl ik terugkeerde naar mijn eigen huis, zocht ik een geschikte plek voor de pop. Het ontbreken van een traditionele plek voor dergelijke voorwerpen maakte me lichtelijk ongemakkelijk. Ik koos voor het boekenrek, waar de pop bovenaan stond, als een bewaker van verhalen en geheimen. Terwijl ik haar neerzette, leken de ogen van de pop heel even te knipperen. Een fractie van een seconde was genoeg om me te verbazen en ongemakkelijk te laten voelen. “Hou op, pop,” mompelde ik, “ik heb geen tijd voor deze vreemde vertoningen.”

Die nacht, terwijl ik in bed lag, bleef de blik van de pop op mijn geest drukken. En opnieuw, in het schijnsel van de maan, knipperden haar ogen even. “Dit kan niet echt zijn,” fluisterde ik terwijl ik probeerde mezelf te kalmeren, maar mijn hart klopte onregelmatig in mijn borstkas.

De volgende dag bracht een bezoek van mijn tante en andere familieleden. Mijn groottante, haar kleindochter en echtgenoot, evenals hun jonge dochtertje Jelissa, verschenen bij mijn deur. Mijn tante informeerde meteen naar de plek van de pop. Haar goedkeuring gaf me enige opluchting, maar het was Jelissa die voor een onverwachte wending zorgde.

Jelissa, gefascineerd door de pop, smeekte om ermee te mogen spelen. Mijn tante stemde toe, zij het onder toezicht. Terwijl Jelissa met de pop speelde, hoorde ik plotseling stemmen die leken te ontstaan uit een dialoog tussen het meisje en de pop. De onschuldige praatjes die ik verwachtte, transformeerden in een gesprek dat mijn bloed deed stollen.

“Kun je me vertellen of tante Trees lief is?” vroeg Jelissa aan de pop, terwijl de pop ogenschijnlijk antwoord gaf. De antwoordende woorden waren nauwelijks hoorbaar, maar wat ik wel kon horen, deed mijn hart overslaan: “Nee, tante Trees is lief.”

Verbijsterd keek ik naar mijn tante, die me een veelbetekenende blik schonk. Het verleden en het heden verweefden zich op huiveringwekkende wijze in dit mysterieuze moment. Met een zachte stem vertelde ze me het geheim dat achter de pop schuilging en hoe het deel uitmaakte van een erfenis die al generaties lang werd doorgegeven.

De pop was doordrenkt met een entiteit, een beschermende geest die geluk en positiviteit binnen de familie bewaarde. Mijn groottante had bewust deze weg gekozen om de band tussen de levenden en de overledenen te behouden. Het was een pact tussen de werelden van het leven en de dood, een pact dat iedereen die de pop in handen nam, onlosmakelijk verbond met de geest die erin woonde.

“Waarom ik?” fluisterde ik, mijn stem trillend van emotie en angst.

“Omdat je groottante jou heeft gekozen,” antwoordde mijn tante met een zachte glimlach. “Je hebt altijd al een bijzondere band gehad met het bovennatuurlijke, zelfs als kind.” Ze herinnerde me aan mijn verleden, aan momenten waarin ik als kind speelde en converseerde met de pop, net zoals Jelissa nu deed. Mijn eigen reis, weggestuurd naar Nederland om het te vermijden, was om mijn bijzondere aard te beschermen.

Terwijl ik mijn tante aankeek en daarna naar Jelissa, werd het me duidelijk dat de traditie en de gave van de pop door de generaties heen zouden blijven gaan. Jelissa was de volgende in de lijn, gekozen door een lot dat ze niet kon ontlopen.

In het huis waarin ik woonde, huiverde ik, doordrongen van het besef dat ik nu deel uitmaakte van iets dat veel dieper en duisterder was dan ik ooit had kunnen vermoeden. En terwijl ik naar de pop keek, voelde ik de ogen ervan opnieuw knipperen, als een herinnering aan het feit dat sommige geheimen nooit echt begraven zijn.