Ik was eindelijk afgestudeerd en kon me nu richten op mijn carrière. Al snel had ik mijn eigen kleine onderneming, en het ging goed. Binnen twee jaar had ik genoeg geld gespaard en besloot ik een huis te kopen, mijn eigen huis. Ik had altijd al een zwak voor huizen met een koloniale stijl, en dat was precies wat ik zocht. Ik hoefde niet lang te zoeken naar mijn droomwoning. Daar stond hij, enigszins vervallen maar nog steeds aantrekkelijk. Een mooie stenen stoep en drie treden naar de voordeur. Ik vond snel de makelaar van het huisje en maakte een afspraak voor een rondleiding.
Op de dag van de rondleiding liep ik met de oude eigenaar over het terrein en door het huis. Al snel begon ik te visualiseren hoe de begane grond geschikt zou zijn voor mijn bedrijf en de bovenverdieping bood een mooie wasruimte, twee slaapkamers en een ruime woonkamer met balkon. Het huis kraakte wel van alle kanten, en sommige plekken waren zo doorgerot dat je naar buiten kon kijken. Niets weerhield me, zelfs niet toen de eigenaar probeerde me te vertellen waarom hij het huis verkocht. Ach, wie gelooft er nu in spoken?
Binnen vier maanden had ik het huis volledig gerenoveerd, wit geschilderd en zelfs betegeld. Een beetje chique. Na nog eens vijf maanden had ik mijn meubels en andere spullen al ingericht, en kon ik mijn familie uitnodigen voor de inwijding van mijn huis. Op de dag van de inwijding waren mijn ouders, broer met zijn vrouw en kinderen, goede vrienden, kennissen en de dominee aanwezig. Ik had de benedenverdieping ingericht als een ontvangstkamer met gehuurde stoelen en een hoekje waar mensen eten en drinken konden pakken. Net na het gebed van de dominee sloeg een deur van een van de kamers dicht, BAM! Iedereen keek elkaar even vreemd aan, en ik doorbrak de stilte door te zeggen: “Ach, mensen, het is gewoon de wind, kom op, hallo!” We barstten allemaal in lachen uit.
Na het eten en drinken zaten we nog na te praten over mijn plannen voor de begane grond toen ik iets zag bewegen vanuit mijn ooghoek. Ik keek die kant op en zag mijn mooie grote glazen vaas langzaam bewegen, tot hij omviel en op de betegelde vloer kapotviel. Ik was de enige die het had gezien, maar iedereen was geschrokken. Het werd plotseling heel stil. Mijn moeder kwam naar me toe en fluisterde in mijn oor: “Ursula, er is iets niet goed met dit huis.” Ik antwoordde lachend: “Maak je geen zorgen, mam. De dominee heeft zijn zegen al uitgesproken. De vaas stond gewoon op een oneffen tegel.”
Nadat iedereen was vertrokken, ruimde ik verder op en bracht ik alles naar buiten in de vuilnisbak. Het was nog steeds druk op de Keizerstraat, merkbaar omdat ik dichtbij het stoplicht woonde. Ik nam een lang bad en ging daarna op mijn nieuwe luie stoel op het balkon zitten. Toen ging de deur van een van de kamers open. Ik keek naar binnen maar zag niets. Ik stond op en liep naar binnen, precies in het midden van de woonkamer, en vroeg luid: “Als er iets of iemand hier is, laat je dan zien of merken.” Ik hoorde vier keer een tik vanuit de kamer. “Ben jij degene die dat geluid maakte?” vroeg ik opnieuw. Direct daarna volgde een harde klap, alsof iemand tegen de muur sloeg. “Laat jezelf zien, als je durft,” riep ik uit, en de deur van de kamer sloeg dicht. Ik geloof het of niet, maar ik heb mijn autosleutels gepakt en ben bij mijn ouders gaan slapen.
De volgende dag vroeg ik de dominee om mijn huis opnieuw te zegenen vanwege de gebeurtenissen van de vorige avond. Toen ik het slot van de deur omdraaide, hoorde ik een grommend geluid van boven. We gingen samen naar boven, de dominee en ik, en hij opende de deur van die kamer en ging naar binnen. Hij begon te bidden, gericht tegen de aanwezigheid in de kamer. “In de naam van Jezus, GA WEG!” riep hij. Er kwam een krijsend geluid dat klonk als vijf stemmen in één, vanuit het plafond en het mangat (zo’n vierkante opening in het plafond). Het deksel van het mangat brak in tweeën en viel op de vloer, stof dwarrelde naar beneden. Toen werd het stil. De dominee verzekerde me dat alles voorbij was.
Die avond, rond 2 uur, werd ik wakker van het geluid van gesleep vanuit die kamer. Ik liep mijn slaapkamer uit en schreeuwde: “GA WEG! DIT IS MIJN HUIS, GA WEG!” Ik hoorde een kinderstem zeggen: “Dit is van mij!” Een metalen cilinder vloog uit de kamer en viel voor mijn voeten op de grond. Het kwam uit die kamer, mijn kamer.
Het was een metalen cilinder. Het rolde uit zichzelf terug naar mijn kamer en stopte met tikken aan de voet van mijn bed. Plotseling voelde ik me zwak en duizelig. Ik zakte neer op de tegelvloer in de woonkamer en viel in slaap. Ik werd vroeg wakker van de koude tegels waarop ik lag. Wat was dit? Was het slechts één aanwezigheid? Was het demonisch of gewoon bovennatuurlijk? Zoveel vragen spookten door mijn hoofd. “Als je hier nog bent, als je me kunt horen of zien,” zei ik, “ben ik niet hier gekomen om jou of jullie kwaad te doen. Ik smeek je, doe mij geen kwaad.”
Vanaf die dag werd het rustiger. Ik vroeg iemand om advies over alles wat ik had meegemaakt in mijn huis. Ik deed mijn deel door een offer te brengen en gaf de cilinder een plek in een vrije kamer. Het was gemaakt van dik koper en volledig verzegeld. Wat erin zat, klonk als zand. Ik opende al snel mijn cadeauwinkel op de begane grond. Ik kon iemand in dienst nemen om de winkel te beheren en de kassa te bedienen. Na een jaar van hard werken, schrok Nancy me op met het nieuws dat ze ontslag wilde nemen vanwege iets wat ze had meegemaakt terwijl ik buiten was.
Ze was helemaal van streek maar kon haar verhaal pas doen nadat ik haar had gerustgesteld. “Mevrouw Ursie, zover ik weet woont u hierboven alleen, toch? Of vergis ik me?” vroeg ze. Ik verzekerde haar dat ik alleen woonde. Maar wat was er precies gebeurd, Nancy? Ik luister. “Ik zat achter de kassa toen ik gesleep boven hoorde. U was er niet. Ik hoorde toen voetstappen en ze kwamen de trap af, ik hoorde gekraak. Ik ben niet meteen gaan kijken uit angst, dus ik zat rustig achter de kassa te wachten tot ik zag wie er achter de muur vandaan zou komen… maar toen ging de achterdeur open. Ik bleef nog even zitten, maar toen liep ik rustig naar achteren en deed de deur dicht en draaide hem op slot. Toen ik me omdraaide, zag ik een oude blanke dame in een lange bloemenjurk op de stoep staan. Ik liep naar haar toe om haar te begroeten. Ze zei: ‘Hildegonda moet hier weg.’ Ik keek haar vragend aan en vroeg: ‘Wie is Hildegonda?’ Ze stak haar wijsvinger uit en wees naar binnen: ‘Ze staat bij de deur.’ Ik keek om en zag een grijze, wazige vlek op de groene achterdeur, en opeens bewoog het naar rechts achter de scheidingsmuur. Ik hoorde voetstappen en toen hoorde ik een deur dichtslaan. Ik draaide me weer om, maar de oude blanke vrouw was verdwenen.”
Ik begon het Onze Vader te bidden, en boven hoorde ik dingen vallen. Hoe ik ook probeerde Nancy te troosten, ze nam die dag ontslag.
Ik was zo boos dat ik naar die ene kamer liep en vroeg wat er aan de hand was. “Wat wil je, Hildegonda? Wat wil je?” Ik wist niet wat er daarna met me gebeurde, het leek op een hallucinatie of een droom. Ik keek voor me uit en zag een jong meisje van nog geen 10 jaar oud huppelen in die kamer. Een man nam haar op schoot, zijn hand voor haar mond. God, help me… haar bebloede kleren legde hij in het mangat in het plafond. Plotseling zag ik een vrouw, een witte vrouw, op een kinderbed zitten, huilend, met een koperen cilinder in haar armen. Ik zag de vrouw omhoog springen en ze bleef zweven terwijl haar benen trilden. Ik zag de man… hij plaatste de cilinder in hetzelfde mangat… hij stond op een stoel maar ik zag dat de stoel langzaam kantelde… de man viel met zijn achterhoofd op de massieve houten bedrand van Hildegonda. Ik zakte opnieuw ineen en viel in een diepe slaap. Ik werd de volgende dag wakker en besloot om mijn huis te koop te zetten.
Binnen een week was ik verhuisd. Elke keer als ik nu langs het huis aan de Keizerstraat rijd, vraag ik me af of Hildegonda en haar moeder vrede hebben gevonden. Het huis is nu een kantoorruimte van een ministerie.