#SpukuTorie 1442015 Ik ben Albert, een man op leeftijd, maar ik doe nog van alles. Ik was van huis uit een sporter en deed aan atletiek in mijn jongelingsjaren. Maar stil zitten doe ik niet. Ik ben al gepensioneerd en geniet van mijn vrije tijd samen met mijn vrouw. We hebben beiden heel hard gewerkt en hebben een mooi huis kunnen bouwen, 2 kinderen die nu zelfs al getrouwd zijn en 5 kleinkinderen die we vaak bezoeken in het buitenland. Toen we ons eerste perceel hadden gekocht, was dat in een gebied waar er heel veel koloniale woningen stonden. Anderen waren zo bouwvallig dat ze werden verwijderd en de percelen werden opnieuw verkocht. Zo kwamen we dus wonen naast een erf met daarop een oude bouwvallige woning uit de koloniale tijd. Er woonden toen nog mensen in, maar die waren verhuisd en we hebben ze in geen jaren mee gezien. Iets wat ik vaak doe is het maaien van mijn gras op het erf en ook een brede strook van het erf naast ons, waar onze schutting grenst. Ik houd van een net erf met een mooi uitzicht. Het unieke vond ik dat ons huis het enige huis in de straat was, die grensde aan zo een bruine in hout opgetrokken woning in koloniale stijl.
Zo gebeurde het dat ik een zaterdag ochtend klaar was met het maaien van het gras op mijn erf en dus verder ging met de brede strook naast onze schutting op het verlaten erf. Ik was al helemaal aan het eind van de strook toen ik een paar luide klappen hoorde. Ik dacht dat mijn brushcutter ergens tegen aan was gekomen, maar ik kon niets zien. Mijn vrouw kwam naar de schutting toe rennen en zei dat ik die brush-cutter uit moest doen. Toen zei ze me dat de ramen van het huisje, die altijd open stonden, dichtgeklapt waren. Ze had alles kunnen aanschouwen vanuit de keuken. “Kom direct naar binnen”, commandeerde ze. Ik ben iemand die niet zo gauw bang wordt van zulke dingen en ging dus door met het maaien van het laatste stukje. Ik stopte precies met maaien waar het ander perceel begint. Er is geen schutting, dus je kan begrijpen dat het gras daar heel hoog was en diende als een soort schutting voor dit verlaten erf. Toen ik klaar was en terugliep, hoorde ik geritsel in het hoge gras achter me. Ik keerde me om en zag een jongetje gluren door het hoge gras. “Maak dat je weg komt kerel”, zei ik tegen hem. Hij rende toen het hoge gras weer in, zonder enige geritsel, terwijl de voetstappen duidelijk waarneembaar waren. Het betreffende perceel, met het hoge gras, had ook hele hoge bomen waarin leguanen verbleven. Soms kwamen er jongens die via het verlaten perceel liepen naar het gedeelte met de hoge bomen om leguanen te vangen. Ik dacht toen niks vreemds over het zien van die kerel. Het moest 1 van de jongetjes zijn geweest.
De middag verliep verder goed. We hadden lekker gegeten en zijn samen, mijn vrouw en ik, nog geweest om inkopen te doen voor de volgende dag. Toen we terug keerden en langs het perceel reden, waren alle ramen van het oude huisje weer wagenwijd open. “Volgens mij zijn het die leguanen kereltjes die het huis binnen zijn gegaan”, zei mijn vrouw nog tegen me. We parkeerden de auto en deden nog een dutje voor de dag. In de avond zaten we samen op het terras en hadden bezoek van oude vrienden. Ons terras is aan de zijkant van ons perceel gebouwd en bestond uit een binnen terras die deel was van ons huis en een buiten terras die op het erf was gebouwd. We zaten dus buiten op het overdekt terras en genoten van goede muziek en babbelden over vroeger terwijl we genoten van wat drank. Tussen ons perceel en het verlaten stukje, is er een straatlantaarn. Die viel om onbekende redenen gewoon uit en klapte open. Op een gegeven moment gingen onze honden te keer en blaften tegen de schutting aan naar iets dat ze zagen. Het was storend, maar konden ze op geen moment tot rust brengen. Ze zagen iets. Opeens hoorde we geren op het perceel en de voetstappen kwamen tot dichtbij de schutting. Aan mijn sleutelhanger heb ik altijd een mini flashlight hangen in geval er stroom mocht uitvallen. Ik scheen dit heel snel en onopmerkelijk naar de plek waar ik de voetstappen had gehoord. Het licht viel regelrecht op een jongetje die stond te kijken naar ons. “Is het niet al laat om nog hier te blijven hangen…toe opgedonderd jongeman”, schreeuwde ik een beetje geïrriteerd. En vlak voor al onze ogen sprong hij de lucht in en verdween…hij ging op in een soort mist. Nou nou, dan kan je je voorstellen wat er in ons omging. Mijn vrouw begon direct te beamen dat wat ze had gezien ook te maken had met de ramen van het huis. “Albert, je gaat niet meer maaien op die plek van die mensen”, zei ze toen. Intussen verhuisden we de gezelligheid naar het binnen terras. De vrienden konden hun ogen niet geloven en zeiden dat we heel voorzichtig moesten zijn vooral met leegstaande percelen en notabene eentje waarop er een leegstaand huis op staat. De pret was er natuurlijk helemaal uit en de vrienden van ons vertrokken zelfs eerder dan afgesproken. Ik kon ze niet kwalijk nemen, want als wij het waren hadden we ook zeker de benen gepakt en huiswaarts gekeerd.
Het was al duidelijk dat er een geest was op het verlaten perceel. Ik zorgde er wel voor dat de strook naast de schutting toch gemaaid bleef en dat deed ik wanneer mijn vrouw inkopen was gaan doen of bij de kapper haar haren deed. Ik kreeg natuurlijk dat geklaag van hier tot Tokyo. Ach, ik werd niet lastiggevallen, dus ik deed het toch maar. Maar toen gebeurde er iets vreemds. Een avond zaten we te skypen met onze kinderen en kleinkinderen op het terras en mijn zoon maakte opeens een opmerking: “pa, heb je een kweekje in huis genomen…” “Kweekje…welk kweekje?”, vroeg ik toen. “Kleine donkere jongen bij de deur van de keuken achter jullie”, zei hij en op dat moment keerde we ons beiden om, maar er stond niemand in de deuropening. “We zijn er alleen jongeman…we hebben geen kweekje in huis…heb je nou wel goed gezien of niet?”, vroeg ik toen aan mijn zoon. Hij zei dat hij misschien niet goed had gezien want het ene moment stond ie er en het andere moment was hij weg. Ik wist er niet echt iets van te maken, maar mijn vrouw begon direct met bidden terwijl ze naar binnen liep. Niet lang daarna riep ze me om naar binnen te komen: “Albert, kom kijken…ik zei je toch om voorzichtig te zijn.” Ik groette mijn zoon en liep naar mijn vrouw toe die in de woonkamer stond te kijken naar. De theelichtjes, die kleine kaarsjes, waren allemaal gestapeld in een vreemde vorm die geen mens zelf zou kunnen doen binnen een paar minuten. We stonden met een mond vol tanden te kijken naar het torentje van theelichtjes. Opeens werden ze omvergeslagen door een onzichtbare hand. Mijn vrouw begon toen te schreeuwen: “In Jezus Naam…GA UIT MIJN HUIS.” En terwijl ze dat deed gooide ze met heiligwater overal en op alles. De entiteit maakte een geluid als van een dier. Mijn honden werden helemaal van streek. Ik rende naar buiten om ze binnen te laten en ze renden regelrecht naar mijn werkkamer. Daar aangekomen, blaften ze tegen de muur. “Anita kom hier…gooi van dat spul hier”, schreeuwde ik tegen mijn vrouw. Ze smeet op de plek en aan de honden konden we zien waar het naar toe ging. Omdat ze de entiteit blijkbaar konden zien. Opeens renden de honden de woonkamer in en via daar naar de keuken. De deur sloeg voor hun neus dicht. Opeens hoorden we een hele luide kreet dat klonk als van een aasgier en gegrom. Ik trok de deur met veel moeite open en opeens werd het aan de andere kant losgelaten. Met de honden viel ik voorover het terras op. De honden renden toen naar buiten en blaften bij de schutting door en door. Mijn vrouw sprenkelde het heilig water langs de hele schutting en zelfs over de schutting. Opeens hoorden we geratel en geren, geklap en bonzen in het houten huisje dat zelfs de buren wakker van werden. Een paar zelfs kwamen buiten staan en luisterden naar wat er allemaal in het huis gebeurde. Het viel toen stil.
We hadden iemand laten halen om het huis nog een keer in te zegenen. Hij vertelde ons dat het kan zijn dat er iets is gaan huizen in het huisje naast en zich wilde voegen in onze woning. Het was met me meegelopen toen ik bezig was met de maai werkzaamheden. De demonen nemen vaak de vorm aan van dingen die vaak in onze buurt te zien zijn. Het had de jongetjes gezien en heeft de gedaante van 1 van hen genomen om zo de mensen wereld te manipuleren. We hebben geluk gehad. Want om op zo een oude leeftijd nog last te krijgen van ongewenste entiteiten in ons eigen huis, was het laatste dat we zouden willen op onze oude dag.