#SpukuTorie 352015 Daar stond Helga dan, met mijn dochtertje in haar armen. We keken elkaar geschrokken en angstig aan. Maar Helga moet je hebben om zulk ijs te breken. “Wel, if a man no wan tak a p’kin kan plei dan moet ze maar rustig met d’r pijnlijke handjes afblijven van onze kinderen” zei ze luid op richting de achterdeur. We kwamen niet bij van het lachen. De avond hebben we gewoon voortgezet door samen met de kinderen te zitten rond het kampvuur en meedoen aan de spelletjes die zij bedacht hebben. Het werd echt gezellig totdat mijn dochtertje weer begon met zeggen dat we het lied “Faya siton” moeten zingen. “Waarom wil je dat we dat moeten zingen dan Rochel?”, vroeg ik haar. “Mama, omdat jij mijn moeder bent, dan moet jij het voor me zingen net als hoe haar moeder voor haar zingt”: zei mijn dochtertje. We hadden er opeens genoeg van en zei dat we gewoon bij elkaar zouden slapen. De kinderen gaan niet meer apart slapen.
Gedurende de nacht, werd ik wakker van de stem van Rochel. Ze stond in het donker te praten bij de slaapkamerdeur die op een kier openstond. “Rochel”: riep ik fluisterend op strenge toon, “Wat doe je daar?”. De deur klapte dicht met een harde slag en ja hoor……iedereen was klaarwakker. Ik hoorde nog voetstappen naar beneden gaan, de trap af. Ik sprong gelijk uit bed, rende de gang op en de trap af. Maar alle deuren van beneden waren dicht…de voordeur zowel de achterdeur als de slaapkamerdeuren van de anderen die beneden sliepen. Ik liep de keuken in via de woonkamer toen ik opeens een vrouw zag zitten op de stoel in de hoek van de woonkamer. Ik voelde de energie uit mijn lichaam gaan, het gevoel alsof ik verschrikkelijk moe werd. Ik begon te beven en trillen op mijn benen. Ik probeerde te kijken naar haar maar ik kon haar niet zo goed zien omdat die hoek in de woonkamer het slechtst verlicht is. Ze leek op iemand die iets jonger was dan ik. Ik schatte haar 38 jaar. Ik hoorde opeens van buitenaf een gegil van een kinderstemmetje en in een hele snelle beweging keerde ze zich richting het gesloten raam en keek erdoor, alsof ze naar buiten keek. Precies daarna hoorde ik rennende voetstappen en het doordringende huilen van een kind door het huis gaan richting de achterdeur…het was toen stil.
“Mama”: hoorde ik mijn dochtertje zeggen, “wat is gebeurd mama, ben je gevallen?” Ik stond op en omhelsde Rochel: “er is niets gebeurt lieverd, alles is goed met mama.” “Rochel, je weet dat je mama alles kan vertellen toch”: zei ik haar, “met wie sprak je bij de deur?”. “Is dat meisje met die gebrande handen, mama”…ik liet haar niet merken dat ik me verschrikkelijk ongemakkelijk voelde, maar ze maakte het erger door me te zeggen dat die man naast het meisje stond en boos naar haar neerkeek. “Maar die man kan me niet zien, mama, omdat hij blind is”: zei Rochel. Net op het moment dat ik haar weer een omhelzing gaf, kwamen Helga en haar man uit de kamer. “Sandra, un jere ala san’, van het huilen tot het rennen” zei Helga. Ze kende deze plek wel en had ook van de verhalen gehoord maar ze ging ervan uit dat het maar sterke verhalen zijn die de mensen van Commewijne vertellen. Helga begon toen te vertellen wat ze allemaal heeft gehoord over deze plek. Ik alle verhalen kon je een bepaalde trend te vinden; het geneurie, de rennende voetstappen, gillende kinderen en het lied. “Het lied is hier in het huis gegrondvest, het zit in alles van dit huis, elke herinnering en ervaring”: wist Helga opeens te concluderen.
Helga begon het lied te neuriën op een zachte toon. Ik hield mijn dochtertje nu steviger vast in mijn armen dan ooit tevoren. Helga ging door met neuriën toen we opeens vanuit dezelfde hoek van de woonkamer, de melodie hoorden in de vorm van een zacht gezang of geneurie. Helga begon nu het lied te zingen, terwijl mijn dochtertje zelf het lied mee begon te zingen. Ineens zei Rochel tegen mij: “Mama, zing ook…want dat is wat moeders doen voor hun kinderen”. Het was een vreemde nacht in een vreemd huis en een vreemde ervaring om samen met mijn zus, haar man, mijn dochtertje en ik, in een woonkamer te staan en zingen “Faya siton no bron mi so no bron mi so”. We hoorden toen een stem zingen “Long gowe long gowe” vanuit dezelfde hoek van de kamer en toen viel de stilte over het hele huis. Je kon een speld horen vallen. We voelden ons opgelucht op 1 of andere manier. Opgelucht in die zin van dat het leek alsof we het lied moesten zingen. Met een lach zei mijn dochtertje aan me: “Mama, je hebt voor het meisje gezongen en ze is blij”.
De volgende ochtend hebben we de anderen bij het ontbijt verteld wat we allemaal hebben meegemaakt gedurende de nacht. Henk alweer: “Ach je ziet alweer spoken mang Sandra, letterlijk en figuurlijk”. De kinderen waren niet zo lang geleden naar beneden gelopen toen ze ons opeens horen roepen en schreeuwen dat we snel naar beneden moesten komen. We renden zo gauw als we konden naar beneden. En daar stonden ze dan, rond de restanten van het oude kampvuur. “Kijken jullie daar op de grond ma” zei mijn neefje. We keken allemaal naar de grond en precies rondom het verbrande hout van het kampvuur, zijn 15 paar hand afdrukken van as gemaakt in het droge harde zand. “Wie heeft dat gedaan”: zei Henk streng. Alle kinderen lieten hun handpalmen zien en ze waren allemaal schoon. Het waren afdrukken van kinderhandjes.
El Dorpha “Admin Collectief”