Ongeveer tien jaar geleden, gebeurde er iets heel vreemds bij mij thuis. Vreemde gebeurtenissen waren geen zeldzaamheid in mijn huis, en dit was slechts een van de vele bizarre ervaringen die ik heb meegemaakt. Onze familie verspreidt zich over heel Suriname. Op een avond kregen we bezoek van de oom van mijn vader, vergezeld door zijn vrouw. Ze kwamen logeren bij mijn ouders, en de volgende dag zouden ze vroeg in de ochtend vertrekken om met de eerste boot naar Alliance over te steken.
De ochtend brak aan, en om 5 uur ’s ochtends stonden mijn grootoom en zijn vrouw klaar om te vertrekken. Mijn vader zou hen naar de waterkant brengen. Toen ze in de auto stapten en mijn vader de sleutel in het contact stak om de wagen te starten, weigerde de auto dienst. Mijn vader bleef proberen, maar hoe hard hij ook probeerde, de auto vertikte het om te starten. Dit was iets wat de auto van mijn vader nog nooit eerder had gedaan. Hij controleerde de motor om te zien of het aan de alternator of de batterij lag. Na herhaalde pogingen slaagde hij er uiteindelijk in om de auto aan de praat te krijgen. Goed… Ze reden naar de steiger om de boot te nemen voor hun reis naar Alliance. Ze zouden over twee dagen worden opgehaald.
Alles verliep soepel thuis, totdat mijn ouders en een andere tante uitgingen. Mijn moeder vroeg me om op mijn broertje, toen 10 jaar oud, en mijn nichtje, die slechts 9 jaar oud was, te passen. Je weet hoe bang ik ben om in het huis van mijn ouders te zijn, dus vroeg ik de kinderen om naar mijn huis te komen. Maar hun antwoord was “nee,” omdat ik geen computer had in mijn huis. Oké… ik had mijn dochtertje thuis achtergelaten om te slapen en mijn man zou op haar passen. Hij wist hoe ik me voelde over het huis van mijn ouders.
Ik ging naar het huis van mijn ouders met mijn twee broertjes en mijn nichtje. Tegen de tijd dat het 22:00 uur was, sliepen de kleintjes al. Mijn broertje Luke, die twee jaar jonger was dan ik, en ik zaten in de woonkamer boven, toen mijn man bij ons kwam zitten. Ja, hij wist dat ik bang was voor de bovenverdieping, dus kwam hij me gezelschap houden. “Neks no p’sa,” (niets zal gebeuren), zei hij. Ik hoopte dat mijn ouders en tante snel naar huis zouden komen, want ik wilde graag naar mijn eigen huis om te gaan slapen.
Mijn dochter Ashley, die toen al 4 jaar oud was, had een klein poppetje dat leek op een baby en dat op handen en voeten kon kruipen. Het was niet groot, ongeveer zo groot als twee gebalde vuisten op elkaar. Het poppetje had een knopje op haar buik dat “mama… mama” riep als je erop drukte, gevolgd door een kinderlijk geluid. Ik denk dat Ashley het hier had achtergelaten in het huis van mijn ouders. Ik pakte het op en plaatste het naast de computer, zodat ik het niet zou vergeten om het later terug te brengen.
We zaten te praten en plotseling hoorden we een vogel luid “ssrrreeeeeettt!” schreeuwen. Onmiddellijk keken we naar buiten in de richting van het geluid, en daar zagen we een grote witte uil op de elektriciteitsdraad zitten. Mijn man begon meteen te schelden. Ik weet niet waarom ze dat doen, schelden na het horen van het geluid van een uil ’s avonds. Men beweert dat wanneer deze specifieke vogel schreeuwt, er een sterfgeval in de familie zal volgen. Het is als een boodschap die deze vogel brengt. Door te schelden, verjaag je de “vloek” die hij met zich meebrengt. De uil vloog weg, maar keerde na enkele seconden terug om opnieuw te schreeuwen.
Geloof het of niet, precies om 12:00 uur middernacht begon het poppetje van mijn dochter te roepen en te kruipen, alsof iemand op de knop had gedrukt om het te activeren. We schrokken hevig en keken elkaar verbijsterd aan. Hoewel we wisten dat niemand van ons het poppetje had aangeraakt, vroegen we elkaar wie het had ingeschakeld. Je raadt het al, het antwoord was niemand! We kregen allemaal kippenvel. Mijn man pakte het poppetje en smeet het over de balustrade naar beneden, waar het op straat belandde. Nou ja, we waren zo geschrokken dat toen de telefoon rinkelde, we alle drie verschrikt een gil slaakten. We renden samen naar beneden, maar de beller had al opgehangen.
Plotseling hoorden we twee keer “bajot bajot” roepen (zo noemde mijn dochter mijn grootoom, de overgrootoom). Ik rende naar haar toe en zag haar naar een lege plek op de muur wijzen met haar vinger. We waren nu zo verschrikkelijk bang dat we zelfs schrokken van het geluid van de telefoon die voor de tweede keer rinkelde. Ik snelde weer naar beneden en nam de telefoon op.
Het was de andere oom van mijn vader die belde en vroeg of mijn vader thuis was. Ik antwoordde: ‘Nee, pa is er niet.’ Hij vroeg me toen of ik zat. Ik keek naar de anderen, ging zitten en antwoordde: ‘Ja, oom, ik zit nu.’ Hij vertelde me toen dat mijn grootoom (de oom van mijn vader die die ochtend naar Alliance was vertrokken) een half uur geleden was overleden. ‘Boi,’ kon ik mijn oren niet geloven en ik beloofde mijn oom om het slechte nieuws aan mijn ouders door te geven. Ik vertelde mijn man en broertje dat opa was overleden op Alliance.
Niet lang daarna, slechts enkele minuten later, kwamen de anderen thuis, en ik vroeg mijn vader om te gaan zitten. Nadat hij plaats had genomen, vertelde ik hem het droevige nieuws. Gelukkig zat hij al, anders was hij zeker gevallen. Mijn moeder beweerde dat ze zijn stem – de stem van mijn overleden grootoom – had gehoord, en daarom waren ze eerder naar huis gekomen.
We hadden op de dag van de begrafenis een Kaum (Javaanse priester) gevraagd wat alles betekende en hij zei dat de auto al een teken was om niet te gaan en dat mijn grootoom afscheid had genomen van ons die avond. Ja, mijn grootoom had misschien afscheid van ons genomen die avond, maar hij had ons vreselijk bang gemaakt hoor en dat poppetje van mijn dochter…die ging lekker mee met de vuilniswagen.
Ingezonden door Anoniem
#SpukuTorie 512015 #Bovennatuurlijk #FamilieMysterie #SchreeuwendeUil #SurinaamsVerhaal #MysterieuzPoppetje #Suriname