#SpukuTorie 152015 Omdat ik nu weet dat je nooit zomaar iets vanuit het bos moet meenemen naar huis, wil ik dit vertellen als een waarschuwing. Een waarschuwing voor alle mede collega’s die werkzaam zijn op goudvelden, zoals ik, diep het binnenland van Suriname in. Het losspuiten van de aangewezen plek, hoorde ik plotseling gekletter van metaal en we waren zeker 3 meter in de mijn. Het waren houten schijven met een metalen rand en zo een rond oog aan allemaal. We stopten de waterpomp om te gaan kijken wat ze waren van dichtbij. Het waren werkelijk metalen ringen zo groot als wanneer je met je beide handen een cirkel maakt met de toppen van je duimen en middenvinger. In het midden van de schijf was er een lichte gekleurde lijn in een cirkel. In eerste opzicht leek zo een ding op een click met een oog om het op te hangen. Ik gooide 2 aan de kant omdat ik ze zou bewaren. En trouwens, wat doen metalen dingen tot zo diep in het bos? Aliens? Haha.
We werken tot de middag door en zijn in de avond gaan stappen bij de dichtbij zijnde tent. Nadat we terug zijn gereden op de atv ben ik in mijn hangmat gaan liggen met mijn koplamp en hield de twee schijven in mijn hand. Het metaal was verroest en bijna poreus, maar nu ik ze zo in mijn handen hield kon ik uitmaken dat er een rand van goed/doek/stof was bijna waar het de metalen sikkel zelfs is. Het had een licht rubberachtig structuur. De andere waren nog bezig het kampvuur groter te maken en na een poos lag iedereen in z’n hangmat en ik legde de schijven naast me neer en lag nog even rond te kijken toen ik een gefladder van vleugels hoorde…ach alweer die hinderlijke ‘yorka fowru’s’ (niet dat ik bang van ze ben omdat men ze zo noemt hoor…ze maken gewoon ‘bun werede’ geluiden). Ik hoorde toen nog een gefladder en aan de muur van mijn tent zag ik hun schaduw van het vuur vanaf komen, tot het stil en pikdonker werd voor een seconde… ik kreeg het gevoel om op te staan en liep naar buiten richting het vuur totdat 1 van mijn mede collega’s mij aan mijn arm vastpakte en zei “har g’anga baka rustig manne, busi e teki”. Hij nam zijn jachtgeweer en daar zaten we in de tent tot de volgende ochtend. Toen was het voor mij ook inpakken geblazen want ik kwam naar Paramaribo.
In Paramaribo aangekomen had ik weer veel te vertellen aan mijn zus en heb haar ook die schijven laten zien. “Antiek sani mang” ze vond ze mooi en apart. Ze nam 1 en vond er een plek voor in haar kamer en ik nam de andere voor mijn kamer, als muur decor. MAAR diezelfde nacht, schrok ik wakker van een hard hussend geluid en ratelende kettingen en ik rende mijn kamer uit…mijn zus was al in de woonkamer, ze hield haar hoofd vast en keek met angst in haar ogen rond en toen BAM!, een harde klap op de vloer kwam vanuit onze kamers en toen hoorde ik mijn shutter kapot gaan en daarna die van mijn zus haar kamer…en het was stil…mijn zus hield me stevig vast, beefde en trilde zwaar en we liepen naar de kamer toe…mijn schijf was niet meer waar ik het had gehangen en direct gekeken in mijn zus ‘r kamer en daar was hij ook niet. Ik ben toen naar beneden gerent en heb de schijven op het erf gevonden precies waar ze vanuit onze ramen zijn “gevallen”.
Diezelfde avond heb ik mijn stiefvader gebeld om te komen want hij heeft veel weet van “kulturu-sani” en eerste wat hij zei was “nekii-boei”…”vanwaar hebben jullie dit”…na hem te hebben uitgelegd vertelde hij ons precies wat het was…het waren halsboeien in harde klei…en een licht grijze afdruk van een wervelschijf en gedroogd huid…nadat mijn stiefvader de dingen in kranten papier had gewikkeld, zei hij me dat ik ze terug moet brengen en laten waar ik ze heb genomen…ik had nog 2 weken te gaan voordat ik weer kon vertrekken. En die twee ‘yorka fowru’s’…die zaten elke avond op onze trap…Mijn naam is Melvin, noem me maar Melly.
El Dorpha “Admin Collectief”