#SpukuTorie 1612016 Het was een zwaar en diep verlies voor ons allemaal. Op grappige en luide toon was het elke ochtend “goede morgen iedereen”. Die stem zouden we niet meer horen. Het is niet alleen voor zijn familie een verdriet. Vaak denkt men dat alleen de familie die pijn moet doorstaan. Maar het komt erop neer dat je de meeste uren van de dag besteedt met mensen van je werk. De band die je hebt opgebouwd is even sterk als een familieband. Wie gaat ons die luidruchtige “goede morgen” toewensen? Wie gaat de zware fles optillen wanneer de fles op de dispenser leeg staat? We zullen het echt missen. Maar dit hele gebeuren heeft grote vraagtekens bij mij doen oprijzen. Ik vraag mij ook af altijd af waarom moest gebeuren met mijn collega. Een vraag waar ik nooit antwoord op zal krijgen. We zullen Arnoud echt missen. Meer met een lach en soms met een traan.
Het was een woensdag ochtend. Arnoud had het mij de dag daarvoor reeds doorgespeeld, dat hij met verlof gaat vanaf vandaag tot en met vrijdag…extra long weekend dus. Onze manager had het kantoor reeds opengedaan en zat al heel vroeg in haar kantoortje. Onze werkplek is een ruim kantoor met bureaus, die in paren over de gehele vloer waren verspreid met aan weerszijden van elk eilandje een tussenschot. Mijn collega Sam zat tegenover mij en vanachter mijn bureau kon ik op een paar meters afstand het bureau van Arnoud zien. Tegen 7 uur was iedereen al aanwezig en konden de werkzaamheden beginnen. Onze afdeling is een Financieel Administratieve tak van een Surinaams bedrijf, dat ik hier niet bij naam zal noemen. Tegen 8 uur start ik altijd met mijn ontbijt. Ik was naar de kantine gelopen om mijn broodje op te warmen in de magnetron. Ik maakte mezelf weer een kop koffie en keek door het grote raam met het uitzicht op de werkvloer. Ik liet mijn ogen langzaam door de ruimte heengaan en tot mijn verbazing stond Arnoud bij zijn bureau en keek mijn kant op. “Wat doet deze jongen aan het werk?”, dacht ik in mezelf. Dit is iets wat ik niet gewend was van hem. Als hij met verlof is, is hij ook “echt met verlof”. Ik keerde me om en pakte mijn kop koffie en liep de kantine ruimte uit om Arnoud te gaan begroeten. Toen ik weer opkeek was Arnoud weg. Een beetje verbaasd liet ik snel mijn ogen door de gehele ruimte gaan, maar kon hem nergens meer zien. Ik liep naar mijn plekje en vroeg aan Sam of hij had gezien waar Arnoud naartoe was gegaan. “Tasha, i sab’ tak’ a dat’ nooit’ o k’a wroko…die man is met verlof”, zei Sam. (Je weet dat hij nooit zal verschijnen tijdens zijn verlof). “Nee Sam…hij was zonet hier…ik zag hem vanuit de kantine”, zei ik. Sam stond op en keek even in het rond en zei dat hij Arnoud niet had gezien. “En als hij bij zijn bureau had gestaan zou het mij direct zijn opgevallen”, zei Sam. Ik vond het eerlijk gezegd al vreemd dat hij er zo snel vandoor was gegaan. Maar ik zocht er toen niets achter.
Vrijdag middag. Mijn collega Sam en ik hadden wat extra werk dat we moesten inleveren en zouden daarom doortrekken tot 4 uur in de middag. Tegen 3 uur waren wij de enige mensen in de zaal. Iedereen was reeds vertrokken rond die tijd. Ik werd een beetje duizelig van de cijfers en leunde een eind naar achter in mijn stoel, terwijl ik mijn armen achter mijn hoofd plaatste. Ik staarde een tijdje naar het scherm als ik plotseling beweging zag in mijn ooghoek. Mijn gevoel en me yeye zeiden me dat ik niet moest kijken. Ik zat direct weer rechtop en riep op zachte toon naar Sam die achter zijn computerscherm gedoken zat te typen. “Sam…Sammy, ik denk dat er iemand zit op Aartje zijn plek boi”, fluisterde ik zacht. Ik hoorde op datzelfde moment het roerend geluid van een lepel in een mok. Ik keek over het tussenschot heen en zag Sam in de kantine staan. “Als Sam in de kantine is, wie is dan achter zijn computer”, vroeg ik mezelf af. Heel langzaam rolde ik mijn kantoorstoel zodanig, dat ik kon zien wie achter de computer van Sam zat. Ik was al zo ver geschoven dat ik de helft van de persoon kon zien. Eerst de schouder en daarna de helft van het gezicht. Het was Arnoud. Hij staarde naar het scherm en zag niet eens dat ik naar hem keek. Op het moment dat ik hem wilde roepen, bewoog zijn oog en keken we mekaar recht aan in de ogen. Ik verstijfde van de schrik en probeerde dat moment een plekje te geven, maar de rillingen in mijn rug werden erger. Opeens riep Sam: “Natasha, moet ik ook iets te drinken voor je nemen!”. Ik schrok en keek gelijk over het tussenschot heen en weer naar Sam zijn plekje. Er zat niemand daar. Ik kon Sam geen antwoord geven. Ik werd zo overstuur dat ik begon te huilen. “Er is iets met Arnoud gebeurd…er moet iets met Aartje zijn gebeurd”, zei ik al huilende. Sam kwam naast mij staan en vroeg me wat er met me aan de hand was. Ik bleef dezelfde zin voor hem herhalen. “Wat?”, “Van wie heb je dat gehoord Tasha”, vroeg hij geschrokken. “Bel hem…bel hem nu op zijn mobiel”, commandeerde ik Sam. Sam pakte zijn telefoon en tot mijn grootste verbazing had hij Arnoud aan de lijn. Sam repte geen woord over de situatie van het moment. “Wil je tot hem praten Tasha”, vroeg Sam. “Ja, geef me hem even”, zei ik toen. “Ey Arnoud waar ben je?”, vroeg ik hem. “Thuis…maak me klaar voor een trip naar Berg & Dal”, zei Arnoud, hoe klink je zo Tasha”. Ik wist dat hij aan mijn stem had gemerkt dat ik niet lekker zat. “Niets niets…ik denk er een lichte griep op komst is”, zei ik toen lachend, “voorzichtig over de weg voor straks…tot dan…doei”. “Natasha, volgens mij ben je echt moe…laat die stukken op de server en dan maak ik ze af voor je…ga naar huis”, zei Sam.
Zaterdag ochtend. We waren in de Combe Markt bezig met grote inkopen, mijn moeder en ik. Het was heel vroeg al een drukte bij de markt en langzaam maar zeker kwamen we bij de kassa aan. De kassière was bezig alle artikelen aan te slaan en terwijl ze zo bezig was, kreeg ik het gevoel dat ik bekeken werd. Ik keek weer om me heen en bij het gedeelte waar de vriezers stonden, helemaal aan de achterkant van die gang, stond Arnoud. “Mevrouw…twaalfhonderd en vijftig hesserdey”, zei de kassière plotseling. Ik keek even naar het scherm van de kassa en weer naar de plek. Hij was weg. Ik betaalde en kreeg hulp bij het stoten van de winkelkar. Toen we alles hadden ingeladen, reden we terug naar huis. Onderweg vertelde ik mijn moeder over de vreemde dingen die ik had meegemaakt de afgelopen week. Toen ik haar vertelde dat ik Arnoud vandaag weer had gezien, in Combe Markt, maakte ze een opmerking over ene “Agersi sani”. “Tasha, je moet Arnoud bellen…en hem zeggen. Deze dingen zijn niets goeds en komen vaak als voortekenen voor iets heel slechts”, zei mijn ma. “Ma, mi jeje ben teigi mi tak’ a san’ dis’ no bun…gunst mang…luku fa mi skin e gro”, zei ik. (Ma, mijn gevoel zei me dat er iets vreemds aan de hand was…ik krijg kippenvel). “Denk je dat er iets met hem zal gebeuren?”, vroeg ik toen. “Ik weet het niet precies hoor…maar als het een ‘agersi sani’ is…dan vrees ik van wel”, zei ze een beetje bedrukt. Toen we eindelijk thuis waren aangekomen, stuurde ik Arnoud een app bericht. Toen ik zag dat hij na een uur nog niet gereageerd had, belde ik hem op…maar tevergeefs…ik kon hem niet bereiken. Zijn telefoon was uitgeschakeld.
Zondag avond. Mijn vriend en ik lagen al een paar uurtjes in bed te slapen, als wij beiden wakker schrikken van luid getik op de schuiframen van de slaapkamer. Mijn vriend sprong gelijk uit bed en pakte zijn wapen terwijl hij naar het raam liep. Hij stond een tijdje daar en gluurde door een kier in de gordijn naar buiten. “Er is niemand daar”, zei hij fluisterend. Opnieuw werd er getikt op het raam en dit keer deinsde mijn vriend met grote stappen achteruit dat hij bijna struikelde over zijn eigen benen. “Wat is er mi Gado wat is er”, fluisterde ik in paniekerige stem. “Er is iets buiten die op het raam tikte…maar ik kon het niet zien…”, zei hij plotseling geschrokken. Ik stond op en liep naar de schakelaar om het licht van de kamer aan te doen als ik mijn naam hoor roepen in 4 verschillende stemmen. Mijn vriend sprong gelijk ook uit bed en kwam bij me staan dicht bij de deur. “Wat is het?”, vroeg hij. Ik kon geen antwoord geven en notabene had ik hem niets verteld over mijn ervaringen van de afgelopen week. Weer hoorde ik mijn naam roepen in de 4 stemmen. Plotseling zeiden de stemmen: “Waarom sta je daar?” Opeens leek het erop alsof iemand met vuisten op het raam sloeg. Toen het gebonk stopte, liep mijn vriend naar het raam toe en trok met een ruk de gordijnen aan een kant. “Luku wan ma pang pang”, schreeuwde hij uit en richtte zijn wapen naar het raam, terwijl hij langzaam achteruitliep. Ik zag een stuk twee zwarte gedaantes met knalrode ogen naar binnen kijken. Het gezicht van 1 van de dingen manifesteerde trekken van Arnouds gezicht en probeerde zijn mond/bek/smoel te bewegen. Toen die mond was gevormd, schreeuwde het opeens weer mijn naam. Opeens hoorden we harde slagen op de slaapkamerdeur. “Doe open…doe snel open”, riep mijn moeder. Ze rende naar binnen met een roodfluwelen lapje en een fles met vloeistof in en gooide het naar het raam toe. Met een luide 4-stemmige kreet, verdwenen de dingen van het raam. Die avond vergeet ik nooit meer.
Maandag ochtend. De week begon zoals elke week moet beginnen. Zo leek het trouwens. Maar dat alles zou veranderen. We hadden een spoed meeting rond 8 uur met een droevige mededeling. “Arnoud was vanmorgen vroeg betrokken geraakt in een dodelijke aanrijding onderweg terug naar de stad”, zei onze manager al huilende. Ik kon mijn oren niet geloven. Ik wist nu zeker dat mijn moeder gelijk had. Degene die haar dit ooit verteld had, wist waarover hij sprak. De dagen, weken en maanden daarna waren somber en lusteloos. Maar het werk moest voortgezet worden. Het was pijnlijk om te zien, hoe de ICT-afdeling zijn computer verwijderde en zijn bureau werd weggehaald van zijn oude plek. Hij is er niet meer. Ik wil weten of anderen zulks ook hebben meegemaakt. Ik zou graag meer willen weten. Ik wil dit weten omdat ik niet zo lang geleden in mijn badruimte achter de spiegel stond en mijn haren kamde…in de spiegel zal ik mezelf gluren vanachter het deurkozijn.