#SpukuTorie 1092015 Dit verhaal gaat allemaal om mijn zoon en ik wil tevens een boodschap meegeven aan jullie allemaal. Bovennatuurlijke wezen zijn erover, zelfs als je dit verhaal nu leest zit er eentje naast je. Ik heb het geleerd, niet van een hoogleraar of van iemand die al jaren ervaring op dit gebied heeft. Ik heb het geleerd van mijn zoontje.
Bij mijn zoontje, begon het al eerder, maar ik zal maar een paar momenten vertellen die ik zelf van dichtbij heb meegemaakt. Mijn zoon was 4 jaar en zou dus eindelijk naar school gaan. Hij was helemaal in zijn sas, omdat ik hem helemaal heb voorbereidt voor school en ik had hem zelfs meegenomen om schoolspullen uit te kiezen. Hij was er helemaal vol van. De school waar ik hem op heb ingeschreven, leerde de kinderen al vanaf jongs af zwemmen. Het was een leuke bezigheid voor de kinderen en het zorgde ook voor een goede vorming. Ouders die kinderen hebben, weten dat het kind soms van die heldere momenten krijgt en begint te vertellen over hetgeen er gebeurd is in die dag. Zo vertelde mijn zijn dat z’n “oma” met hem mee ging naar zwemles. In eerste instantie dacht ik: “Ach, die jongen zegt zomaar wat.” Maar dit werd elke keer een gesprek van onderwerp als hij naar zwemles ging. Ik hoorde het elke keer aan, maar ik begon er meer achter te zoeken en ik begon een onprettig gevoel te krijgen. Ik vroeg hem toen een dagje: “Over welke ‘oma’ heb je het?” Hij gaf dan als antwoord: “Die oma van me toch.” Ik kon het niet verkroppen om het zo te laten, dus stelde ik meer vragen: “Hoe ziet die oma eruit? Wat heeft ze aan? Waar woont ze?” Hij wist me toen te vertellen dat ze erg lang sluik haar had, dat ze een rode jurk droeg met witte balletjes erop en dat ze in de begraafplaats naast de school woonde. Verder vertelde hij me dat als hij gaat zwemmen, ze met hem mee gaat en als hij terug op school kwam, dat ze dan weer weg ging. Het begon vreemder te worden toen hij vertelde dat als papa hem ging ophalen, dat die oma meereed en daarna terug naar school liep.
Om dit alles van je kind te horen, beginnen alle herinneringen naar boven te komen tijdens mijn bevalling. Hij was inderdaad met een “muts” geboren, maar dit leek me geen goed moment om hem af te straffen over de oma. Ik wilde hem niet bang maken, omdat het voor hem zo onschuldig overkomt. Ik wilde hem niet verwarren in zijn denken, maar ik zal hem wel blijven begeleiden. Een tante van mij kwam een dagje op bezoek en ik vertelde haar die “torie”. Ze begon hem ook heel voorzichtig te ondervragen. Mijn tante had toen foto’s van z’n afo’s laten zien echter zonder resultaat. Hij kon geen van ze herkennen. Maar alles komt aan het licht wanneer we worden uitgenodigd door mijn schoonmoeder, die half Hindoestaanse is, een sterfgeval had. Ze wilde de ondersteuning hebben en ik deed het ook heel graag. We zijn toen samen naar de het crematie oord geweest. Als we terugrijden, zouden we allemaal een familiebijeenkomst hebben in het ouderlijk huis van haar grootmoeder. Mijn zoontje was gewoon thuis bij zijn vader en was niet met ons in het huis. Maar mijn oog viel plotseling op een oude verlepte foto in een bruine fotolijst. Op die foto stond er een vrouw met een jurk met balletjes…ik bleef staren naar de foto en probeerde de woorden van mijn zoontje terug te halen. De foto was wel een zwart-wit foto, maar je kon de balletjes wel duidelijk zien. Opeens schrok ik van de hand op mijn schouder. “Joyce, wat is er?”, vroeg mijn schoonmoeder me. “Wie is die mevrouw in die foto daar?”, vroeg ik haar. “Dat is mijn grootmoeder hoor, maar ze is al heel lang overleden”, zij ze met een smile. Nu vielen alle kwartjes.
Mijn zoontje werd ouder en zat in de 3e klas van de GLO. Daar op die school hadden ze een nablijf klas en hij was altijd druk bezig te spelen met de andere kinderen die nableven, totdat z’n vader hem ging ophalen. Maar op een dag vroeg hij me of hij mocht nablijven met de andere kinderen. Na een goede overeenstemming met z’n vader, hebben we besloten dat het geen probleem was om hem later op te halen. Hij was helemaal in z’n sas. Ik was thuis op de dag dat ik werd opgebeld door de juf met de boodschap: “Mevrouw Joyce, kunt u uw zoontje ophalen, want hij heeft in z’n broek geplast.” Wat? So wan bigi bigi boi, Het ging mijn verstand te boven, omdat ik mijn zoon ken. Ik zei toen aan de juf dat ik hem direct kwam ophalen. Maar om een beetje over mijn zoon te vertellen. Hij is van de rustige type, ik had helemaal geen problemen met hem en hij had niemand nodig om mee te spelen. Thuis was hij altijd rustig, echt introverte eigenschappen. Hij was altijd tevreden met alles en als hij achter z’n pc zat, was hij bezig met leuke spelletjes of games. Ik was dus onderweg naar school en ben hem in de klas gaan halen, maar terwijl we liepen naar de auto, keek hij continu naar de richting van het toilet. Ik vroeg hem toen of hij me wilde vertellen hoe dit alles is gebeurd. “Geen antwoord.” Hij praat niet gemakkelijk over dingen, vooral als het op dat moment niet zo geschikt is voor hem. Hij had een natte broek en ik kon hem best wel begrijpen dat hij eerder thuis zou willen zijn, dan te vertellen wat er was gebeurd. Daarom ouders leer je kind heel goed kennen. Na 2 dagen stond hij bij z’n vader in de woonkamer en begon te vertellen over de gebeurtenis van school.
Wat gebeurde er die dag? “Hij liep met een schoolmaatje naar de toiletten groep. Als ze daar aangekomen waren, zou hij net de eerste deur openmaken van het eerste toilet, toen de deur van het laatste toilet open sprong en een zwarte gedaante (zo zwart als de nacht) uit het toilet sprong en nog even naar hem keek. Het werd langer en groter en de ogen van het wezen werden vel rood. De andere jongen die het ding volgens mij ook had gezien, is uit angst weggerend, terwijl mijn zoontje van angst stil is blijven staan. Die gedaante is toen in de vorm van een zwarte mist, vliegensvlug verdwenen in een nest van de amandelboom achter de toiletruimte (toilet muren waren toen van gaas). Hij had het vaker gezien, maar hij stoorde er zich nooit aan, totdat hij face 2 face met het wezen in contact kwam.”
Mijn zoon is geboren met de gave om te “zien”. Gelukkig dat hij nooit echt bang was geweest of ziek is geworden. Ik denk persoonlijk dat hij heel sterk staat op zo een jonge leeftijd. Hij was wel geschrokken en had in z’n broek geplast, omdat hij niet had verwacht dat dat ding in de toilet was. Ik wil hierbij aan andere ouders die ook zulke kinderen hebben, a.u.b. vragen om de kinderen niet zomaar naar any persoon te brengen om ze “zogenaamd blind” te maken. Deze kinderen zijn niet zomaar geboren. En dan refereer ik naar het verhaal van die dame met de gave. Je weet niet wat de bedoeling is van hun komst op deze aarde.