#SpukuTorie 1482015 Ik ben mevrouw Martha. Ik wil dit verhaal met jullie allemaal delen omdat ik met iets zit. Ik vind het jammer dat ik niet eerder had geweten wat bepaalde dingen in de Surinaamse cultuur betekenen en wat ze teweeg kunnen brengen. Ik kon erger hebben voorkomen. Ik heb er nu wel wat uit geleerd, maar je kan begrijpen dat het mij nog steeds wat doet…ook al is dit jaren geleden gebeurt. Ik ben woonachtig in een volksbuurt en ben nu een hele oude mevrouw. Mijn kinderen zijn allemaal groot en hebben eigen gezin en ik mag mezelf een gelukkige oma noemen. Ik kan me niet meer herinneren hoeveel jaren geleden dit precies gebeurde, maar ik wil een schatting maken van 30 jaar.
Het gebeurde op een klaarlichte dag dat ik bezig was in de keuken te koken voor mijn man en kinderen, als opeens 1 van onze honden door de shutters naar binnen vloog. De hond had helemaal geen verwondingen, maar was wel harstikke dood toen we hem probeerden op te tillen. Onze hond heette Blackness en was ook de baas van alle 4 andere honden die we hadden. Dit was de eerste vreemde ervaring, omdat ik nooit in mijn leven iets heb meegemaakt als dit…dat honden springen door het raam en dood neervallen in je woonkamer. De hond was gegooid naar binnen. Dat was de enige conclusie die we konden trekken, maar we konden niet begrijpen wie het misschien gedaan zou kunnen zijn. We hadden een hoge schutting en de buren van naast (de kant waar de hond naar binnen werd gegooid) waren niet thuis. En we waren te goed met ze om te denken dat die hond misschien dood was gegaan op hun erf en dat het ze boos had gemaakt en de hond terug hadden gegooid op ons erf…door ons raam. Dit was iets anders, maar we begrepen er niks van. We hebben het gelaten voor wat het is en gingen gewoon weer door met ons dagelijks leven. We zeiden tegen de kinderen dat de hond door het raam was gesprongen en aan de scherven van de shutters was doodgegaan.
De buurman van de overkant van ons, kwam de week daarop bij de poort en riep mijn man en ik om naar buiten te komen. We gingen beiden naar buiten om hem te woord te staan, eenmaal wij elkaar wel kenden. De buurman zei toen dat hij al een week had gemerkt dat er golven op het erf ontstaan en dat hij ongeveer weet wat het te betekenen had. “Buur…er is iets dat niet thuishoort op het erf van jullie en volgens mij heeft het zich gemunt op 1 van jullie”, zei hij toen streng. Ik geloofde hem niet en mijn man nog minder. “We zijn Katholieken en geloven dat deze dingen met gebed verwijderd zullen worden”, zei mijn man tegen de buurman. Hij was inderdaad een beetje geschrokken van de uitspraak van mijn man en je kon het van zijn gezicht aflezen…hij was teleurgesteld. Hij wilde ons heel graag helpen, maar we hebben de hulp uit de weg geslagen uit onwetendheid. Mijn man was in de brandweer dienst en werkte met een shift schema. Die avond ging hij aan het werk en ik bleef alleen thuis met mijn kinderen. Toen ik de kinderen in bed had gestopt en het licht van de kamer uitmaakte, gingen opeens alle lichten van de woonkamer en de keuken ook uit. Ik dacht dat er stroom was uitgevallen, maar dat was in geen geval zo, omdat ik mijn ijskast nog hoorde draaien, plus het licht van de buren scheen naar binnen bij ons. Ik ging naar de woonkamer en schakelde het licht weer aan. De schakelaar was op de uit stand en dit betekende dus dat iets aan de schakelaars was gaan zitten. Ik nam mijn rozenkrans en begon het hele gebed op te zeggen en nam alle kralen in acht. Opeens klapte voor mij een schaduw en het vervormde zich als wanneer je een zwarte doek heel snel propt en weer uitklapt…dit ding ging in elke hoek van de woonkamer en keuken. Ik keek het gewoon aan en ging door met mijn gebed. Op een gegeven moment ging het door het raam naar buiten. Ik was er toen van overtuigd dat het helemaal weg was. De avond verliep verder rustig en ik heb geslapen tot de volgende ochtend. Mijn man kwam thuis en de dag kon beginnen.
Een week, nadat we elke dag geteisterd werden door dat ding, waren mijn man en ik al in diepe rust als de honden plotseling tekeergingen. Als een andere hond bijvoorbeeld zou langsliep, zouden de honden wel blaffen tegen die vreemde hond, maar dit was een hels kabaal. Ze blaften tegen iets anders. Ik stond op en maakte de kamerdeur open en de stank die naar binnen kwam was zo ondraaglijk dat ik bijna kon overgeven. Ik dacht dat mijn man het vuil niet buiten had gezet en liep ik dus regelrecht naar de keuken om naar de vuilniston te kijken, maar die was leeg. Ik hoorde toen een stem roepen vanuit het balkon. “Suma dape”, riep ik, terwijl ik in het midden van de woonkamer stond. Het ding riep de naam van mijn man. Ik liep toen naar de shutters en stootte alle gordijnen open en achter de shutters zag ik iets zitten op 1 van onze stoelen op het balkon. Het was donker en omhuld met bewegende bladeren (niet door de wind, maar uit zichzelf). Ik wist nog niet dat het iets ergs was of dat het ging om een entiteit. Ik dacht dat 1 of andere zwerver gewoon op mijn balkon was komen zitten. De honden blaften nog steeds verschrikkelijk en het ding bleef mijn man roepen. “G’we fu dja…G’we fu dja”, begon ik toen te gillen, “noso m’o bel skowtu.” Opeens hoorde ik zoveel stemmen die de hele lucht vervulden…het waren kreten van angst en de zinnen “Libi Mi” en “Lusu Mi”, overstemden alles. Opeens staken de bladeren van het ding zich uit naar voren en het leek alsof ze in de lucht grepen om het ding te helpen opstaan. Het werd opgetrokken door de dingen die het aan had. De stank werd erger en erger. Opeens trilde het huis en de vloer en toen hoorde ik mijn man uit bed rennen. “Wat is er Martha…suma dape”, schreeuwde hij toen. Hij kwam bij mij staan in de woonkamer toen het ding opeens begon te praten: ”Meneer Hugo, mi mu jepi yu…kon na dorosey mi mu jepi yu.” Mijn man ging naar de telefoon toe en belde de politie op om gelijk naar ons adres te komen. Hij zei ze dat er iemand zat op het balkon en niet weg wilde gaan ondanks de waarschuwingen. Maar opeens kreeg mijn man de neiging om naar buiten te gaan. Hij ging naar de traliedeur en begon de sloten los te maken. Ik rende direct naar hem en hield hem tegen om naar buiten te gaan…”Wat doe je Hugo…GA NIET NAAR BUITEN”, riep ik. Ik vocht echt om hem tegen te houden en het is me ook gelukt. Ik schreeuwde tegen het ding dat het weg moest gaan. Maar de entiteit bleef zeggen dat mijn man naar buiten moest komen. Ik was met mijn rug tegen de traliedeur en daarachter was de schuifdeur van het balkon…het ding kwam toen precies achter me staan en ik kon die energie voelen…het leek erop alsof het mij probeerde weg te schuiven zodat mijn man naar buiten kon. Maar ik hield mijn man stevig vast bij zijn armen. De politie kwam toen aangereden en toeterden voor het huis van ons. Ik keek om en zag dat het ding nog stond voor de schuifdeur en ik keek in een leeg duister gezicht van een oude mevrouw. Opeens gilde het en de bladeren om haar lichaam trokken haar van het balkon af en de lucht in…dit gebeurde binnen 2 seconden. De politieagenten hebben het zelf gezien en de man van de overkant stond ook buiten te kijken naar ons erf.
De politie heeft er niet meer over gesproken en heeft dit ook niet gerapporteerd, omdat men zou gaan denken dat ze gek waren. Wij boden onze verontschuldigingen aan bij onze buurman, omdat we hem niet geloofden. Hij vroeg toen aan mijn man: “Heb je iemand ooit kwaad gedaan…een naaste, een vriend of iemand aan het werk?” Mijn man schrok ervan en zei dat hij met niemand een probleem had, tenzij mensen hem niet gunnen…maar voor zover hij wist, kon hij met iedereen opschieten. De buurman keek hem toen diep in de ogen aan en zei dat hij een wasi moest nemen en bepaalde dingen op het erf moest zetten. Bij hem ging het om een soort pai. “Dat ding dat op uw balkon was, was om u te beschermen…het heeft de hele buurt beschermd en ontdaan van elke ‘wiswasi’…maar omdat het uw naam noemde betekend het dat er iets persoonlijks gericht was naar u”, zei hij toen heel ernstig. Dit ging voor ons een beetje te ver…het was al vreemd genoeg om iets mee te maken in het helst van de nacht…en dan moeten we dit nog aan horen van de buurman. We zeiden hem dat we zullen zien wat we kunnen doen en dat we zullen overwegen om de dingen op het erf te zetten.
Mijn man overleed de week daarop tijdens een aanrijding. Hij was op de brommer. Ik mis hem tot de dag van vandaag. Mijn buurman, die ik zo verafschuwde, was mijn hulp en troost in deze zware periode van mijn leven. Ik zou dan alleen door het leven moeten gaan om mijn kinderen groot te brengen. Ik heb het gelukkig ook gedaan en ze hebben hun eigen gezin. Als ik eerder wist dat deze Leba eigenlijk een boodschap kwam brengen of mijn man en ons gezin kwam beschermen, zou hij misschien nog leven. Ik weet niet wat er zou gebeurden als hij toch naar buiten was geweest. Die vraag staat me nog steeds dwars, omdat ik geen antwoord op heb kunnen krijgen. Van iedereen hoor ik dat het je moet overkomen…dan pas zou je het weten. Ik wist nooit dat een Leba een “goede” entiteit was. Ik heb het wel geleerd, maar het was een zware leerweg.