#SpukuTorie 742015 Als leerkracht kom je vaak dingen tegen, die je niet altijd kan begrijpen of snappen. Maar als je weet dat jongen kinderen vaak genoeg de dupe worden van entiteiten, dan zal je vaak moeten ingrijpen op geestelijk niveau. Dit gebeurde 3 weken geleden bij mij op school. “Zo jongens laten we beginnen met de les”, zei ik. De kinderen zaten met volle aandacht te luisteren naar de uitleg van de juf. Er ontstond een mooie klassensituatie. Terwijl ik op het bord schreef, keerde ik mij om en zag een leerlinge lachen. “Lachte ze echt? Had ze binnenpret?”, dacht ik in mezelf. Ik observeerde haar: “nee ze had geen binnenpret”. Ze lachte alsof iemand haar grapjes influisterde. Ja zij, Saskia, lachte met haar hand voor haar mond. Dit kan niet waar zijn!
“Saskia, waarom lach je? Is er iets spannends aan de les?” Ze keek me stomverbaasd aan alsof ik zomaar iets uit de lucht had gegrepen. “Wie ik juf?”, kwam uit haar mond. De kinderen keken naar ons beide. Aan hun blikken kon ik merken dat zij niets van haar gelach hadden gemerkt vanwege de aandacht voor de les. Ik dacht toen om het maar zo te laten voor wat het is. Alhoewel ik met twee gedachten rondliep. Later op de dag gebeurde hetzelfde weer. Maar dit keer keek ze om haar heen om te zien of niemand haar betrapt had. En ze lachte weer… En toen was het genoeg. “Saskia, waarom lach je?!”, vroeg ik geïrriteerd. “Ik lach niet juf”, zei ze heel onschuldig. “Ben ik gek ofzo? Wat is er?!”, zei ik op strenge toon. Ze keek om haar heen en zei niets meer met een onschuldig gezicht. Ik telde tot tien en schudde het van me af.
De volgende dag riep ik haar voor dat de school zou beginnen naar me toe voor een gesprek. In het begin keek ze me alleen aan. Ik zei haar dat ze niet bang hoefde te zijn. En daar kwam het verhaal. “Juf, iedereen zegt dat Manisha dood is. Maar ze leeft. Ik zie haar. Ze vertelt me ook dat ze leeft. Omdat niemand mij gelooft, hou ik het voor mezelf. We spelen elke dag schooltje en huisje.” “Is Manisha nu hier?”, vroeg ik haar. Ze antwoorde, dat Manisha vandaag niet is meegekomen omdat ik haar gister had gewaarschuwd. Terwijl ze met me sprak, stonden mijn haren recht overeind. Wat is dit nu? Dacht ik. Ik begon in mezelf te bidden en ik kwam weer tot rust. “Wie is Manisha? Van waar ken je haar?”, vroeg ik heel rustig. “Juf, Manisha woont verderop in de straat. Ik ging bij haar thuis. Sedert ze een ongelukje had gehad in het zwembad, zag ik haar niet meer. Mama en papa zeiden dat ze dood was. Maar dat is niet waar, omdat ze vorig week bij me is gekomen. Ze vertelde me dat alles nu goed met haar gaat en dat ze nu weer met me mocht spelen. Terwijl mijn leerling zo aan het praten was voelde ik een koude rilling over mijn lichaam.
Ik werd tegelijkertijd geconfronteerd met haar gegil: “juf, kijk Manisha!” Op hetzelfde moment vielen beide de houten bordenwissers van mijn tafel naar de vloer. Er verscheen een glimlach op Saskia’ s gezicht van blijdschap. Maar haar gezicht bleef niet zo. Het veranderde binnen tien tellen in een angstig gezicht. Ze keek met grote ogen naar me en begon te huilen. Ik pakte haar handen stevig vast en begon vurig te bidden. Ik bestrafte elke donkere macht en kwade geest. Ik voelde haar handen slap worden. Maar ik liet haar niet los. Ik bleef bidden toen ik opeens voetstappen hoorde rennen in de klas. Ze huilde en ik hoorde haar schreeuwen:” ga weg, je bent dood, ga weg!!!” Ze liet me los en greep me om m’n middel. Huilend zei ze: “ze is weg juf. Ze is weg!” Ik bad voor bescherming en hield haar vast. Ik bracht haar daarna om haar gezicht te wassen. Ik vroeg haar waarom ze bang werd. Ze zei me dat Manisha heel erg opgezwollen was met blauwe plekken over haal lichaam. Ze zei ook dat ze aan haar trok en haar vroeg om te gaan spelen. Maar ze wilde niet en joeg haar daarom weg. Ik zei haar dat ze niet meer bang hoefde te zijn. Ik stelde haar ouders op de hoogte, die dus ook een kerkdienst voor haar hadden gehouden. Nu weet ik beter, een Agersi Sani is een kwade entiteit en is nooit de geest van een overledene.
El Dorpha “Admin Collectief”
Deze jade entirely zijn herkenbaar. Ze kijken op de overledene maar dan altijd met een mankement. Iets dat niet daar was of niet zo was. Geesten kunnen zich goed vermommen maar nooit goed genoeg. Als je dat weet.