We waren thuis gezellig aan het barbecueën toen mijn oom plotseling voorstelde om buiten de stad te overnachten. Hij was een vasthoudend persoon, vooral na een paar drankjes. Hij stond erop dat we nog diezelfde avond de stad uit zouden gaan, hoewel het al half één ’s nachts was.
Welk oord zou op dat tijdstip nog open zijn? Hij leek dit plan al een tijdje te koesteren, want hij haalde een tarievenlijst uit zijn zak en vroeg mijn tante luidop voor te lezen wat de openingstijden waren. Het bleek dat Colakreek 24 uur per dag open was, en op elk moment konden bezoekers zich aanmelden.
Voordat we het wisten, waren we met z’n allen, inclusief mezelf als chauffeur, onderweg naar Colakreek in mijn 23-persoons bus. Discussiëren met mijn oom was geen optie, dus we volgden zijn impulsieve beslissing. De sfeer in de bus werd al snel gezellig, met luide muziek en mijn oom die iedereen aanspoorde om plezier te maken.
Bij de hoofdingang van Colakreek begroette de beveiliging ons. Een inheemse bewaker vroeg beleefd of we de muziek wat zachter konden zetten omdat er gasten in de vakantiehuizen waren die van hun rust wilden genieten. Mijn oom negeerde dit verzoek volledig en draaide de muziek nog luider. De bewaker waarschuwde ons dat we de regels moesten volgen, maar mijn oom leek hier weinig om te geven. Ik draaide uiteindelijk de volumeknop naar nul.
We werden doorverwezen naar het kantoor van de beheerder, waar mijn oom opnieuw de volumeknop omhoog draaide. Dit leidde tot een confrontatie met de beheerder, die dreigde dat we moesten vertrekken als we de regels niet naleefden. Ondanks de waarschuwing kregen we toegang tot het terrein, maar niet zonder verdere problemen. Mijn oom trok enkele rood-witte afbakeningspaaltjes uit de grond, wat resulteerde in een reprimande van de beveiliging.
Terwijl we bij de hut uitladen, viel het me op dat mijn oom opnieuw de muziek luid zette. Plotseling hoorden we gegil van twee nichten, Mirtha en Angelique, die aan de oever zaten te pootje baden. Mijn oom leek hier geen aandacht aan te schenken, maar toen de meiden begonnen te gillen van angst, werd de situatie serieuzer. Ik keek vanuit de cafetaria en zag in de lichten van de koplampen van de bus iets laags, niet hoger dan hun knieën, met grote snelheid op hen afkomen. Het raakte de bus met een klap en verdween. Angelique viel op haar gezicht en begon te schuimbekken.
Vanaf dat moment, zo snel als we op Colakreek waren gekomen, vertrokken we met de meeste spoed. Mijn nicht kwam weer bij bewustzijn, maar was te zwak om te praten. We naderden de Meursweg toen ik iemand langs de kant van de weg zag zitten. Ik zette mijn koplampen op “bright” en scheen recht in het gezicht van mijn nicht Angelique. Ik schrok en bijna verloor ik de controle over het stuur. Een oom en neef die naast mij zaten, begonnen te schreeuwen, want zij zagen haar ook. “Daar is Angelique!” schreeuwden ze, en iedereen werd hysterisch.
Ze schreeuwde luid en juist toen we haar voorbij reden, hoorden we een knal. We hadden een klapband gekregen en ik kon de bus nog net veilig tot stilstand brengen tegenover het Gonggrijp Bos. We keken naar de overkant (rechts van de weg) en zagen dat Angelique het bos in ging lopen. Op een gegeven moment stond iedereen voorin in de bus, want niemand durfde naar de achterbank te gaan om te kijken of Angelique werkelijk onder dat deken lag.
Mijn dronken oom nam de moed en liep naar de achterbank, trok in één ruk de deken van Angelique’s lichaam. Ze lag daar, maar was drijfnat, alsof ze met al haar kleren onder de douche had gestaan. Niemand begreep wat er gebeurde, maar het grootste probleem was nu naar buiten gaan en de band verwisselen. Iedereen moest uit de bus, behalve Angelique. Mijn tante zei dat ze in de bus moest blijven omdat het veiliger voor haar was.
Het was de meest zenuwslopende manier om mijn banden te verwisselen. Het geknalde wiel was rechts voor. Iedereen stond zo dicht bij elkaar en bleef naar het bos aan de overkant kijken. Mijn oom en neef die naast me zaten, hebben me toen geholpen met het verwisselen van het wiel.
Tijdens het bevestigen van de schroeven werden we ineens gebombardeerd met kleine steentjes uit het bos, omdat we met onze rug naar het Gonggrijp Bos zaten. We staakten het werk en gingen aan de andere kant van de bus staan, waar iedereen al stond. Alle tantes begonnen te huilen en niemand wist wat te doen. Opeens hoorde we Angelique luid schreeuwen: “STOP!” Ze sloeg tegen het raam en bleef “stop” gillen terwijl ze naar de overkant keek.
Opeens hoorden we luid geritsel, alsof er dingen renden in het bos. Het is niet dicht begroeid en je kon dus gewoon er doorheen kijken. Er scheen ook een beetje licht erdoor van de elektriciteitscentrale van EBS en we konden niemand zien rennen of lopen in het bos. Het gegooi van de steentjes stopte ook direct. We namen weer de kans om de rest van de schroeven goed vast te zetten, zodat we weg konden van de plek.
Net toen we klaar waren, gilde iedereen het toen echt uit van angst. Ze vochten om in de bus te gaan en toen ik naar achteren keek, stonden er 8 wit gezicht schimmen die leken te gluren vanachter de bomen. De ogen leken op zwarte ronde gaten en hun mond leek met een vinger te zijn getekend. Mijn hart sloeg bijna kapot in mijn hoofd en ik sprong achter het stuur en begon de bus te starten. Toen het startte ben ik met het plankgas van de plek geracet.
Thuis aangekomen was de hele vreugde verdwenen; dat kon je aan ieders gezicht aflezen. Vanaf die dag werd Angelique ernstig ziek. De pandit zocht naar de oorzaak, maar kon deze niet direct vinden. Ze bloedde voortdurend, werd zwakker, at slecht en vermagerde. Na drie maanden ontdekten ze eindelijk de oorzaak: ze was in haar menstruatieperiode toen ze in de kreek was gegaan.
De entiteit die haar probeerde weg te jagen, had zich in haar geopenbaard, wat leidde tot een langdurige ziekte. Na veel rituelen en hulp van de familie slaagden ze erin om de entiteit in een fles te vangen en deze in de zee te gooien. Het was een slechte geest, geen menselijke.
Nu begrijp ik waarom bepaalde plekken, zoals vakantieoorden, huisregels hebben. Mijn advies aan iedereen is om alle regels op te volgen om optimaal van je tijd buiten de stad te genieten. Voor ons eindigde de reis helaas niet prettig. Vooral die nacht op de weg terug naar Paramaribo.
#SpukuTori31082015
de europese pretparken maak niet waar je bent van europa hebben ook hun huisregels(geen rommel op de grond kinderen bij de handhouden maak je goed vast in de achtbaan trouwens er wordt gecontroleerd of je goed vast zit
voor aanvang etc etc etc)maar wat ik wil zeggen dat er geen GEEST waarschuwingen zijn!puur onzin