Elke avond, verlangend naar een nieuw verhaal, voelde ik me geroepen om mijn eigen verhaal met jullie te delen. Alhoewel ‘verhalen’ een gepaste term zou kunnen zijn, zal ik me vandaag beperken tot één verhaal.
Wie ben ik? Ik ben Mireille, en ik wil beginnen met mijn kindertijd. Opgegroeid aan de ‘Orvistraat’ in het Flora A-project, kon ik al vanaf mijn vijfde levensjaar dingen waarnemen die voor anderen verborgen bleven, en geluiden horen die door anderen niet werden opgemerkt.
Soms, tijdens avonden in de woonkamer met mijn moeder, zag ik een schimmige, langgerekte figuur door het huis dwalen. Zijn schouders en hoofd bleven voor mij altijd buiten het zicht, zo buitensporig lang was hij. Wanneer ik mijn moeder over mijn waarnemingen vertelde, wuifde ze het weg met opmerkingen als “Je bent gewoon bang,” “Het komt wel goed,” “Je ziet weer dingen,” en “Ik ben toch hier.”
Deze ervaringen leidden tot een jeugd doordrenkt met angst, waarin ik vreesde om alleen te zijn of zelfs maar in een donkere kamer te slapen. Deze angst achtervolgde me tot mijn negentiende jaar, toen ik eindelijk een vriend kreeg die bij me bleef slapen. Die angst verdween volledig. En nu komt het verhaal.
Het was 1 juli, en we hadden plannen om naar een bekende Surinaamse discotheek te gaan. De discotheek was opgedeeld in drie secties met elk hun eigen muziek. Terwijl we in de rij stonden, vroeg ik aan mijn vriend: “Gaan we zo meteen beneden iets eten?” Hij antwoordde: “Dat klinkt goed… maar laten we eerst dansen.”
We gingen naar boven en rechtstreeks naar de laatste zaal, waar een live muziekformatie optrad. Mijn vriend, een voetballer, trof andere vrienden en we dansten en hadden plezier. Terwijl we aan het praten en dansen waren, werd mijn avond abrupt verstoord. Een andere heer, ook een bekende voetballer (ik noem geen namen), naderde ons met twee andere mannen. Na een beleefde begroeting en een kort gesprek, vervolgden ze hun weg.
Plotseling begon ik me beroerd te voelen en kreeg ik koude rillingen. Het was alsof ik werd opgetild, zwevend in de lucht. Ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel met ‘Mi ede ben firi leki a ben bigi.’ Mijn ademhaling versnelde en werd zwaarder. Ik vroeg me af wat er met me gebeurde.
Ik wilde mijn vriend roepen, maar ik kon niet praten of bewegen. Ik was als vastgespijkerd aan de dansvloer. Ik keek voortdurend in zijn richting om zijn aandacht te trekken, maar hij was te druk in gesprek om te merken wat er met me gebeurde. Een innerlijke stem fluisterde: “Kijk naar de groep van daarnet.”
Ik keek op en zag een ongewoon lange, mensachtige entiteit, vergezeld door twee kleinere wezens die op kinderen leken. Ze stonden bij de groep van de bekende voetballer. Hun ruggen naar me toegekeerd, maar toen ik onvermoeibaar naar hen bleef staren, draaiden ze een voor een hun hoofden zo ver dat hun schouders het amper konden bijbenen, altijd vergezeld van een grimmige grijns.
Hun ogen leken diepliggend, en hun tanden waren verrot en groot. De eerste gedachte die bij me opkwam was: “Wat doen deze wezens in vredesnaam hier in de discotheek?” Maar plotseling, toen ze zich allemaal op mij richtten, voelde ik een overweldigende rilling, kreeg ik kippenvel en verlangde mijn ziel ernaar om te schreeuwen.
Het werd nog intenser toen een van de entiteiten in mijn richting stapte, zonder zijn blik van me af te wenden. Langzaam, achteruitlopend, bleef het oogcontact houden. Maar toen overspoelde me een golf van agressie. In plaats van angstig te worden, liep ik vastberaden naar de entiteit en begon aan te vallen. Dit is het laatste dat ik me herinner; daarna weet ik niets meer.
De volgende ochtend ontwaakte ik in mijn bed, met mijn vriend naast me. Ik stond op en voelde me weer helemaal normaal. We deelden het voorval van de vorige avond met mijn moeder, en haar antwoord was zoals altijd: “Je moet niet zo laat ’s avonds op straat lopen.”
Merk op dat we uit een familie met een rijke culturele achtergrond komen, waar mijn oma een Luku-vrouw was. Toch deden we niet veel aan culturele activiteiten. Daarom werd er geen diepgaand onderzoek gedaan. De dag verliep zoals gebruikelijk, en toen het ’s avonds weer donker werd, moest ik naar de winkel om boodschappen te doen.
‘No trobi mi want mi n’e trobi yu, go yu pasi fi.’
Terwijl ik de poort uitliep, hoorde ik voetstappen die me volgden. Elke twee stappen die ik zette, hoorde ik twee stappen achter me. Ik draaide me om, maar zag niemand. Mijn innerlijke gevoel begon te spreken, fluisterend dat er iets mis was. Ik ging gewoon door naar de winkel, kocht mijn spullen en begon weer naar huis te lopen.
Plotseling kreeg ik een trap tegen mijn scheenbeen en zakte ik door de pijn in elkaar. Ik begon te schreeuwen: ‘No trobi mi want mi n’e trobi yu, go yu pasi fi.’ (Vertaald: “Val me niet lastig, want ik val jou ook niet lastig, ga weg.”) Ik stond op en hinkte van de pijn totdat ik veilig thuis was.
Drie dagen later gebeurde er iets vreemds. Het was al 20.00 uur, en ik lag al in bed toen de stroom uitviel. Amper 15 minuten in bed en toen overkwam dit. Plotseling voelde ik het matras omlaag gedrukt worden, alsof iemand erop stapte. Ik kreeg hetzelfde gevoel, dezelfde rillingen, en het gevoel dat ik niet kon bewegen, net als in de discotheek.
Ik draaide mijn hoofd naar de plek waar dit gebeurde, maar ik zag niemand. Plotseling werd ik in bed gedrukt door een onzichtbare kracht. Ik begon te schreeuwen met al mijn kracht: ‘LUS’ MI… LUS’ MI… OPO GWE… GWE!!’ (Vertaald: “LAAT ME LOS… LAAT ME LOS… STA OP… GA WEG.”) Ik riep de naam van mijn moeder, maar ze kwam niet.
Plotseling begon dat wezen tegen me te praten en zei: ‘A n’e yere yu… i si mi… i si mi… i si mi.’ (Vertaald: “Ze hoort je niet… zie je me… zie je me… zie je me.”) Ik begon te bidden alsof mijn leven ervan afhing, en plotseling werd ik opgetrokken en stond ik met beide voeten aan het voeteneind van het bed.
Toen werd ik losgelaten en viel als een baksteen terug op het matras. Ik was eindelijk vrij en rende gillend mijn kamer uit naar mijn moeders kamer. Ik herinner me niet veel van wat er gebeurde, maar ik hoorde dat ik zo hard tekeerging dat mijn oma geroepen moest worden om me te kalmeren.
Mijn moeder was radeloos omdat ik in een trance was beland en er niet uit kon komen. Toen mijn vriend mijn oma ging halen, was ze al voorbereid op alles, omdat ze wist en voelde dat er iets ergs met me aan de hand was. Ze wilde niet dat haar kleindochter iets vreselijks zou overkomen, dus ze was goed voorbereid. Ik begreep dat toen ze aankwam, ik onder een tafel was gekropen en met een kinderlijke stem begon te schreeuwen: ‘A Kon… A kon… M’e Frede.’ (Vertaald: “Ze is hier… ze is hier… ik ben bang.”)
Die avond duurde lang, want mijn oma joeg dat brutale kleine wezen weg en ‘ai a wipi mi fu tru.’ (Vertaald: “Ja, ze heeft me geslagen.”) Voordat het wezen vertrok, vroeg mijn oma aan hem: ‘Pe yu komopo, suma seni yu.’ (Vertaald: “Waar kom je vandaan, wie heeft je gestuurd?”)
Ik zei met een kinderlijke stem: ‘No wan sma sen mi. Mi waka kon an’en. A si mi tnapu nanga mi masra, a si mi da a ben wani feti nanga mi. Mi bo sor’ en suma na mi.’ (Vertaald: “Niemand heeft me gestuurd. Ik ben met haar gekomen. Ze zag me staan met mijn baas, ze zag me en wilde met me vechten. Ik wilde haar laten zien met wie ze te maken had.”)
Het laatste dat ik me herinner toen ik weer bij bewustzijn kwam, is dat ik op de grond lag met mijn gezicht naar de poort gericht, en ik zag de poort open en dicht gaan. De buurt honden begonnen te blaffen en tekeer te gaan op straat. Mijn oma zei: ‘A gwe ai waka gwe.’ (Vertaald: “Het is weg, het loopt weg.”)
Vanaf die dag, nadat mijn oma alles voor me had gedaan qua culturele rituelen, kon ik veel zien en aanvoelen. Het is niet altijd gemakkelijk, want ik kan niet echt genieten van het leven zoals ik zou willen. Overal waar ik ga, zie ik dingen of voel ik dingen aan. En geloven jullie me als ik zeg: “Er lopen veel mensen rond met boze geesten, waarvan ze zich vaak niet eens bewust zijn of die ze niet zelf hebben opgezocht.”
Het lastige is dat ik die entiteiten bij die mensen zie, maar ik kan zelf niet veel doen.
Win 2 kaarten voor de voorstelling ASEMA door mee te doen aan deze Quiz.