Hallo lezers. Na veel overweging heb ik besloten dat het tijd is om mijn verhaal met jullie te delen. Mijn naam is Rachelle Z, maar jullie mogen me gewoon Rach noemen.
Van jongs af aan voelde ik een aantrekkingskracht tot het paranormale. Ik trok me altijd al terug van mijn leeftijdsgenoten op school en thuis. Ik was echt anders dan de andere kinderen. Gelukkig wist mijn moeder ervan, omdat ze me soms dingen vertelde of me dingen leerde wanneer ik sprak over mijn onzichtbare vrienden, die onder mijn bed of in de tuin woonden.
Ik denk dat dit haar manier was om me voor te bereiden op wat er later in mijn leven zou komen. Naarmate ik ouder werd, verdwenen deze onzichtbare vrienden geleidelijk, tot ik achttien was. Op die leeftijd begon de paranormale wereld echter weer een rol te spelen in mijn leven.
Dit alles begon opnieuw nadat ik mijn intrek had genomen in het COVAB-gebouw, waar mijn gave weer tot leven kwam. Vanwege de grote afstand van mijn huis, verbleef ik op COVAB voor mijn verpleegkundige opleiding.
Op een dag, na de lunch in de kantine, liep ik naar de lift om naar boven te gaan. De liftdeuren openden zich terwijl ik een stem hoorde achter mijn linkeroor. Ik draaide me om, maar er stond niemand achter me. Toen ik me weer omdraaide om in de lift te stappen, zag ik een oudere dame in de lift. Ik had haar niet zien binnenkomen en schonk er eigenlijk geen aandacht aan.
Ik stapte de lift in en begroette haar beleefd. Er kwam geen antwoord, dus liet ik het maar zo. “Naar welke verdieping gaat u?” vroeg ik haar vriendelijk terwijl ik mijn verdieping al had ingetoetst. Toen ik geen antwoord kreeg, stond ik met mijn rug naar haar toe terwijl de liftdeuren zich sloten.
Toen opeens hoorde ik van achter mij: “Waar is zuster Anne?” Ze herhaalde de vraag: “Waar is zuster Anne?” Ik wist op dat moment waar ik mee te maken had. Ik schonk er geen aandacht aan en gaf geen antwoord, omdat ik nog niet zeker wist of het een goede of slechte entiteit was.
Uiteindelijk bereikte ik mijn verdieping en de liftdeuren openden zich. Ik draaide me om en keek de dame recht in de ogen. Ik wilde een connectie maken door diep in de entiteit te kijken en ervoor te zorgen dat het niet met me mee zou gaan naar mijn kamer. Maar ik kon niets voelen. De liftdeuren sloten zich weer en ik liep met een vreemd gevoel maar enigszins opgelucht naar mijn kamer terug.
Ik zag de entiteit nog een paar keer en besefte dat het geen geest was, maar eerder residuele energie die de vorm van de dame aannam en dat specifieke moment in de lift steeds opnieuw beleefde. Helaas ben ik nooit te weten gekomen wie zuster Anne was.
Tijdens mijn studiejaren was het moment daar om stage te lopen. Deze keer was ik toegewezen aan het Academisch Ziekenhuis Paramaribo, op loopafstand van COVAB. Wat ik daar zou meemaken, zou mijn kijk op mijn beroep als verpleegkundige voorgoed veranderen.
Tijdens mijn stage in het Academisch Ziekenhuis Paramaribo maakte ik iets ongewoons mee. Ik was toegewezen aan de mannenafdeling, waar een man zijn laatste momenten doorbracht. Hij verlangde intens naar zijn vrouw, maar ze kon niet op tijd bij hem zijn vanwege de afstand, het late tijdstip en haar leeftijd. Ik bleef bij hem, hield zijn hand vast en probeerde hem gerust te stellen dat zijn vrouw spoedig zou arriveren. Helaas overleed hij.
Plotseling hoorde ik een zachte stem en vroeg: “Waar is ze?” Ik hurkte naast zijn nachtkastje. “Waar is mijn vrouw?” vroeg hij weer. Ik wilde hem aanraken toen hij opeens voor mijn ogen verdween. De arts kwam langs, stelde de dood vast en we maakten het papierwerk in orde en bereidden ons voor om hem naar het mortuarium te brengen.
Nadat de arts was geweest en we de man hadden vastgebonden en op een mortuarium brancard hadden geplaatst, probeerden we hem naar het mortuarium te brengen. Onderweg gebeurde er echter iets vreemds.
De brancard leek uit zichzelf naar de zijkant te bewegen, ondanks onze inspanningen om hem recht te houden. Mijn collega trok aan de voorkant en ik duwde aan de achterkant, maar de brancard bleef zichzelf richting de muur van de gang bewegen, waar hij begon te schuren.
Mijn collega raakte in paniek, liet de brancard los en stapte achteruit. “Rach, wat gebeurt er?” zei ze. Ik stelde haar gerust en deed wat ik altijd deed: ik praatte tegen de overleden man.
“Het spijt me dat uw vrouw niet op tijd kon zijn. Ik ben ervan overtuigd dat ze een goede reden had. Maar we kunnen u hier niet op de gang achterlaten, en we hebben nog veel te doen. Kunt u met ons meewerken?” De brancard schudde heel even en bewoog zichzelf weg van de muur, alsof hij een duwtje kreeg.
Uiteindelijk brachten we de brancard naar het mortuarium, en toen we naar binnen liepen, werden de stemmen oorverdovend luid. Ik zag ze schuilen of verdwijnen terwijl ik naar ze keek. Sommigen zaten gehurkt op de tafels naast hun lichamen.
Toen we het lichaam hadden afgegeven aan de mortuariummedewerker, hoorde ik opeens een wirwar van vragen die mijn energie begon weg te zuigen. Ik maakte dat ik wegkwam.
De vrouw van de overleden man arriveerde pas de volgende ochtend in het ziekenhuis. Ik stond haar bij, troostte haar en begeleidde haar naar haar man. Ik merkte op dat ik steeds vaker overledenen begon te zien. Bijna zou ik zeggen dat het krioelt van de geesten.
Mijn gave belemmert me niet in de uitoefening van mijn beroep of in mijn dagelijks leven. Niets is bevredigender dan stervende patiënten geruststellen en begeleiden. De meeste mensen kunnen dat niet of willen dat niet. Ik ben Zuster Rachel en ik hoop dat ik steun kan bieden in de laatste momenten van uw dierbaren.
#Paranormaal #VerpleegkundigeRachelle #ParanormaleErvaringen #Geesten #Compassie #Levensverhaal #SpukuTorie 162015